เช้าวันต่อมา
กริ้ง~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ฉันสะดุ้งตื่นก่อนจะควานมือคลำหาโทรศัพท์ที่ดังรบกวนเวลานอน
เมื่อคลำมือเจอโทรศัพท์แล้วฉันก็กดรับสายโดยไม่ได้ดูให้ดีก่อนว่าเป็นเบอร์ของใคร
( ฮัลโหล )
ฉันกรอกเสียงงัวเงียถามปลายสาย
( นั่นแพรหรอ กะ แกทำไมถึงมารับสายอลันได้ )
น้ำเสียงตกใจของปลายสายทำให้ฉันเบิกตากว้างพร้อมกับดีดตัวลุกขึ้นนั่ง ยกโทรศัพท์ขึ้นดูว่าปลายสายคือเบอร์ของใครด้วยหัวใจที่เต้นรัว
เมื่อเห็นชื่อที่โชว์อยู่หน้าจอมันก็ทำให้ฉันต้องยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองด้วยความตกใจสุดขีด มันคือเบอร์ของอลิช และที่น่าตกใจไปกว่านั้นคือ โทรศัพท์ที่ฉันถืออยู่มันเป็นโทรศัพท์ของอลัน ไม่ใช่ของฉัน
ด้วยความที่ทำอะไรไม่ถูกฉันก็เลยกดตัดสายทิ้งก่อนจะหันมองข้างๆ ตัว เห็นว่าอลันกำลังนอนหลับอยู่ ฉันก้มหน้าลงเอามือยีผมตัวเองจนยุ่งเหยิงไปหมด อลิชทักมาแบบนั้นฉันจะกล้าสู้หน้าเพื่อนได้ยังไง
กริ้ง~ เสียงโทรศ
