บรรยากาศในรถเงียบน่ากลัวเหลือเกิน อลิลดาได้แต่นั่งตัวลีบบนเบาะนั่ง ไม่กล้าขยับตัวและหายใจแรงด้วยกลัวว่าชนาธรณ์จะทำอะไรตนในรถ เพราะตอนนี้เขากำลังโกรธ เธอรับรู้ได้จากแรงหายใจที่ดังฮึดฮัดของเขาในตอนนี้ แล้วก็เหมือนมีเสียงสวรรค์มาโปรดเมื่อเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าเธอสั่นดังขึ้น
ตื๊ด! ตื๊ด! ตื๊ด!
“รับสิ”
“คะ...ค่ะ” เธอรีบค้นกระเป๋าหาโทรศัพท์ออกมารับสายทันทีเมื่อเขาอนุญาตแล้ว
“ฮัลโหลแม่นิด” เธอรับสายพร้อมกรอกเสียงดีใจส่งไปในสายทันที และคำเรียกที่เธอเรียกทำให้เขามีรอยยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อคนที่โทรมาหาคือแม่ของเธอ
“หนูเรียนเสร็จแล้วใช่ไหมลูก”
“ค่ะแม่นิด หนูกำลังกลับ”
“อือ...อย่าลืมกินข้าวกินปลานะลูก”
“ค่ะ แล้วคุณย่าเป็นยังไงมั่งคะ”
“ก็นอนติดเตียงเหมือนเดิมนั่นแหละ อีกสองอาทิตย์หมอจะให้ทำกายภาพบำบัดแล้ว”
“หนูสอบเสร็จจะไปดูแลคุณย่านะคะ”
“จ้า ตั้งใจสอบนะลูก แม่รักและคิดถึงลูกนะดา”
“หนูก็รั
