ดวงตาของไทเลอร์เบิกโพลงด้วยความพิศวงในท่าทีของเธอ ยอมให้หญิงสาวจูงเนกไทมาแรงๆ รั้งให้เขาเดินตามมาที่เก้าอี้อย่างว่าง่าย ราวกับตกเป็นทาสของเธอ
“ว้าว…”
เขาอุทานด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
สายตาจับอยู่ที่ใบหน้าสะสวยและแววตาที่เปลี่ยนไปเป็นลึกลับเกินจะคาดเดาได้ เมื่อแอลลี่ผลักร่างสูงใหญ่ของเขาให้ลงไปนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวหนึ่งที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ กับโต๊ะเครื่องแป้ง
“อยู่เฉยๆ…”
เธอสั่งเสียงเข้ม
ราวกับเป็นเสียงของผู้หญิงอีกคนซึ่งไทเลอร์ไม่เคยรู้จักมาก่อน จากนั้นก็ค่อยๆ ปลดเนกไทออกมาจากคอของเขา พร้อมกับเดินอ้อมไปด้านหลัง
ไทเลอร์หัวใจเต้นแรง ลำตัวหนาเอี้ยวเอนมองตามอย่างอดใจไม่ไหว
เขาคาดเดาไม่ถูกว่าแอลลี่จะทำอะไร
กระทั่งข้อมือทั้งสองข้างของเขาถูกมัดไพล่หลังเอาไว้กับพนักเก้าอี้ด้วยเนกไทของเขาเอง
“จะ…เอ่อ…”
ไทเลอร์พรูลมหายใจออกมากับสิ่งซึ่งไม่คาดคิด นึกในใจว่าแอลลี่ลึกลับและร้อนแรงกว่าที่เข
