แหมมมมมมมมม ละมาบอกคนอื่นเว่อร์ พ่อฉันนี่ตัวเว่อร์กว่าใคร แต่งเต็มยศขนาดนั้นพ่อจะแต่งมาเจอลูกเขยหรือแต่งไปรับเครื่องราชอิสริยาภรณ์กันคะ! ฉัน แม่และอีตั้วพร้อมใจกันมองหน้าพ่ออย่างไม่นัดหมาย ก่อนที่ชายวัยกลางคนจะหัวเราะจนท้องแข็ง
“ล้อเล่น! แหม พ่อจะไปอาบน้ำ เพิ่งกลับจากกรุงเทพ ต้องไปขัดสีฉวีวรรณสักหน่อยสิ” พ่อว่าแล้วก้าวฉาดๆ เข้าไปในบ้านก่อนที่แม่จะไล่ฉันที่อยู่ในสภาพอีเพิ้ง ขอบตาดำคล้ำเหมือนหลินปิงที่อยู่ในสวนสัตว์เชียงใหม่ ใส่เสื้อยืดเหี่ยวๆ กะโหลกๆ ดูผ่านๆ เหมือนคนงานที่ถูกใช้มาติดต่อกันสิบแปดชาติโดยไม่ได้รับการพักผ่อน
“ลูกเตย ลูกเตยไปแต่งหน้าสิ เดี๋ยวหมอมา จะได้สวยๆ” แม่โบกมือไล่เพราะเห็นใจในสภาพหนังหน้าที่เหมือนหลุดมาจากหนังซอมบี้ของฉัน ก่อนที่อีตั้วจะยืนขำแล้วแซว
“พี่เตยไม่ต้องแต่งหรอก เจอผู้ชายตอนหน้าสดเนี่ย แสดงถึงความจริงใจเลยนะ”
“หุบปากไปเลยอีตั้ว ถ้าไม่ช่วยก็อย่ามาขัด” ฉันจิ๊จ
