แรกพบไม่สบอารมณ์ #1
1271 คำ
เหมือน...เหมือนกันมาก
ผู้หญิงคนนี้หน้าเหมือน ‘โซ่ โรสลิน’ หญิงสาวที่เขาตกหลุมรักมาเนิ่นนาน แต่พออีกฝ่ายเอ่ยปากเท่านั้นแหละ
...ก็แค่คนหน้าเหมือน ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่โซ่
“โซ่..? อยากได้โซ่มาล่ามขาเหรอ?”
ดูพูดเข้าสิ โซ่ไม่มีทางพูดแบบนี้แน่
“นี่คุณเป็นใคร?”
คณาธิปขมวดคิ้วมุ่น เขามองหญิงสาวตรงหน้าที่มีใบหน้าหวานคล้ายคนที่เขาหลงรักจนใจเผลอเต้นแรง
“เข้ามาสิพลอย” เอ๊ะเอ่ยเรียกให้พลอยรดาเข้าไปหา เธอกลั้นขำเป็นบ้าเป็นหลังตอนที่พลอยรดาพูดเรื่องโซ่ล่ามขากับคณาธิป
“พี่เอ๊ะรู้จักเหรอครับ?” คณาธิปหันไปถามผู้จัดการส่วนตัว
“รู้จักสิ แกก็ควรรู้จักเอาไว้ด้วยนะเสือ...นี่พลอยรดา ผู้จัดการชั่วคราวคนใหม่ของแก”
พลอยรดาและคณาธิปหันมามองหน้ากันทันที
“พี่ว่าไงนะ!” คณาธิปตะโกนลั่นอย่างตกใจ
“เด็กของพี่อายุห้าขวบเหรอคะ?” พลอยรดาเอือมละอาในความเอาแต่ใจของคณาธิป
“เธอ!!” คณาธิปขบเขี้ยวเคี้ยวฟันแน่น ทำเสียงฮึดฮัดอย่างไม่พอใจ
“เธอว่าใครเป็นเด็ก! ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ!”
“ไม่ใช่เด็กแล้วมาวิ่งเล่นในโรงพยาบาลได้เหรอ หรือต่อให้คุณเป็นเด็กจริง ๆ ก็ไม่สมควรนะคะ” พลอยรดาต่อว่าไปตรง ๆ อย่างไม่อ้อมค้อม
“นี่เธอว่าฉันเหรอ?”
“พี่เอ๊ะ พลอยซื้อแอปเปิ้ลกาล่ามาฝากค่ะ” พลอยรดาเมินคณาธิปแล้วเดินไปหาเอ๊ะแทน ทิ้งให้คณาธิปยืนอ้าปากค้างอยู่ตรงนั้น
ผู้หญิงคนนี้เมินเขางั้นเหรอ!?
“ขอบคุณนะพลอย...ไอ้เสือ เดินมานี่”
คณาธิปสูดลมหายใจเข้าออกลึก ๆ เพื่อระงับอารมณ์คุกรุ่น ไหน ๆ ก็ชิ่งหนีไม่ทันแล้ว คงต้องไหลตามน้ำไป นี่เป็นหนทางรอดเดียวที่คณาธิปจะได้ออกไปเที่ยวสมใจอยาก เขาต้องออดอ้อนผู้จัดการคนใหม่ อย่างน้อยก็ต้องมีใจอ่อนบ้างแหละ เขาว่าลูกอ้อนของเขาก็ไม่เลวนะ
“นับตั้งแต่วันนี้ไป พลอยจะมาดูแลตารางงานของแกแทนฉัน ฉันโทรไปคุยกับค่ายแล้ว และทางค่ายก็อนุมัติแล้วด้วย แกก็ทำตัวดีๆล่ะ อ้อ...พลอยอายุมากกว่าแกนะเสือ” คณาธิปเลิกคิ้ว
อายุมากกว่าเขาเหรอ? งั้นก็สามสิบกว่าแล้วน่ะสิ
“งั้นผมคงต้องเรียกพี่พลอยสินะครับ” คณาธิปส่งยิ้มหวาน ท่าทีที่เปลี่ยนไปของนักแสดงชื่อดังไม่ได้อยู่นอกเหนือความคาดหมาย พลอยรดาจึงไม่แสดงท่าทีแปลกใจให้เห็น เธอพยายามข่มความหงุดหงิดของตัวเองก่อนจะหันไปโฟกัสเรื่องงาน
แม้การพบกันครั้งแรกจะไม่น่าจดจำ แต่เธอก็ต้องทำงานกับนักแสดงชื่อดังคนนี้หกเดือน พลอยรดาจึงได้แต่ท่องคำว่างาน งาน งาน ในใจ
“หน้าที่หลักๆของพลอยคือดูแลและจัดตารางงานของเสือ พาเสือไปกองถ่ายอย่าให้เลทไปแม้แต่วินาทีเดียว พี่จะรับงานให้พลอยก่อนหนึ่งอาทิตย์ แล้วหลังจากนั้นพี่จะให้พลอยจัดการต่อ อันนี้สมุดบันทึกตารางงานของเสือที่พี่รับค้างไว้ อ้อ รวมถึงควบคุมความประพฤติของเสือด้วย” เอ๊ะไม่ลืมย้ำหน้าที่ที่สำคัญที่สุด
“ถ้าเป็นไปได้ พี่อยากให้พลอยคอยคุมเสือตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง” คณาธิปเบิกตากว้างพร้อมกับโวยวาย
“ผมไม่ใช่เด็กที่ต้องควบคุมความประพฤตินะพี่เอ๊ะ!” คณาธิปรีบพูดทันทีด้วยความไม่พอใจ
“ก็เด็กไม่ใช่หรือไง”
“ผมยี่สิบเก้าแล้วนะ!” เขายังหน้าบึ้งไม่พอใจ
“พลอยติดตรงไหนไหม” เอ๊ะหันไปถามพลอยรดา เธอไม่สนเด็กในความดูแลว่าจะงอแงแค่ไหนที่ถูกคุมความประพฤติ
“ให้พลอยดูแลเขายี่สิบสี่ชั่วโมงเลยเหรอคะ?” ข้อนี้พลอยรดาค่อนข้างหนักใจ ถ้าเธอต้องคอยดูแลคณาธิปตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงจริง ก็เท่ากับว่าเธอไม่มีวันหยุดพักผ่อนเลยน่ะสิ
“ถ้าเป็นไปได้พี่อยากให้พลอยย้ายไปอยู่คอนโดของเสือเลย”
“นี่มันรุกล้ำเวลาส่วนตัวของผมแล้วนะพี่!”
“หุบปากไปไอ้เสือ หรือจะให้ฉันโทรไปยกเลิกงานละคร” เอ๊ะยกเอาละครของผู้กำกับที่คณาธิปอยากร่วมงานด้วยขึ้นมาขู่
“พี่ให้พลอยทำงานแค่ห้าวัน พลอยสามารถเลือกได้ว่าอยากหยุดวันไหน แต่ละอาทิตย์จะหยุดคนละวันก็ได้แล้วแต่พลอยเลย”
พลอยรดาหายใจด้วยความโล่งอก อย่างน้อยเธอก็ยังมีวันหยุดให้พักผ่อน
“แล้วถ้าวันที่พี่พลอยเขาหยุดแล้วผมมีงานอะ!” ยังมีเด็กอายุยี่สิบเก้างอแงอยู่หนึ่งอัตรา
“รถก็มี ขับไปทำงานเองไม่ได้หรือไง” เอ๊ะเอ็ด
“ในเมื่อพี่เขาเป็นผู้จัดการดาราก็ต้องไปด้วยกันสิ”
“ผู้จัดการชั่วคราวไม่ใช่ขี้ข้าแกนะเสือ หยุดงอแงได้แล้ว ถ้าแกงอแงไม่เลิกฉันจะโทรไปยกเลิกงานแกทันที”
คณาธิปพองแก้มยู่ปาก นี่มันไม่ยุติธรรมกับเขาเลย เขาอยากประท้วง ประท้วงๆๆๆ ตอนนี้เลย!
“ทำตัวดีๆ งานละครของผู้กำกับชื่อดังขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของพลอยนะ” คณาธิปหันขวับมองผู้จัดการตัวเอง
“พี่หมายความว่าไง? พี่ไม่ได้รับงานให้ผมแล้วหรอกเหรอ?”
“ฉันพูดเหรอว่าฉันรับงานให้แกแล้ว? ฉันแค่บอกว่าทางช่องมาทาบทาม แต่ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงไปสักหน่อย” คณาธิปอ้าปากค้าง เขาโดนผู้จัดการหลอกเหรอ!
“แล้วที่พี่บอกว่าจะโทรไปยกเลิกอะ!”
“ไม่เชิงว่ายกเลิก แค่ปฏิเสธ” เอ๊ะยกยิ้มมุมปาก คนอย่างคณาธิปก็ต้องเจออย่างนี้แหละ ไม่งั้นก็งอแงไม่เลิก
“ฉันจะให้พลอยตัดสินใจว่าจะรับงานนี้ให้แกไหม แย่หน่อยนะไอ้เสือ ถ้าแกทำตัวไม่ดีกับพลอยแล้วพลอยไม่รับงานละครชิ้นนี้ให้แกฉันก็ไม่ช่วยพูดให้หรอกนะ”
นี่เป็นครั้งแรกที่คณาธิปอยากลงไปนอนดิ้นกับพื้นเหมือนไส้เดือนที่เพิ่งโดนยาฆ่าแมลงมา
พี่เอ๊ะน่ะเป็นนางมาร นางมารชัดๆเลย
“ตามขึ้นมาทำไมเนี่ย!” คณาธิปหันไปโวยวายผู้จัดการคนใหม่ที่ถือวิสาสะเปิดประตูรถมานั่งที่นั่งข้างคนขับหน้าตาเฉย
“ฉันต้องไปคอนโดนาย จำไม่ได้หรือไง?” พลอยรดาคาดเข็มขัดเสร็จสรรพ ในขณะที่คณาธิปเอาแต่โวยวายและยังไม่ยอมปิดประตูรถด้วยซ้ำ
“ทำไมต้องไปด้วย!”
“ก็ฉันต้องไปอยู่ที่นั่นนี่ มีปัญหาหรือไง?”
“มี!” เพราะถ้าเขาให้ผู้จัดการคนใหม่เข้ามาอยู่ด้วย เขาก็พาคนนั้นคนนี้มาที่ห้องไม่ได้น่ะสิ! เรื่องอะไรจะยอม
“พี่มาคอยดูแลตอนผมทำงานก็พอ ไม่ต้องทำตามคำพูดพี่เอ๊ะทุกอย่างก็ได้น่า”
“งั้นก็พาฉันไปคอนโดนายสิ” คณาธิปหันมาแยกเขี้ยวให้อีกฝ่าย คอยดูนะ เขาจะงอแงให้อีกฝ่ายทนไม่ไหวจนต้องรีบเอ่ยปากว่าไม่ไปคอนโดเขาแล้วให้ได้
“ต่อให้นายงอแงไปอีกสองชั่วโมงฉันก็ไม่ลงจากรถหรอกนะ” พลอยรดานั่งมองอีกฝ่ายงอแงเหมือนเด็กจนเจ้าตัวเริ่มเหนื่อย เธอถึงได้พูดออกมา
คิดว่าลูกไม้แค่นี้จะทำให้เธอรำคาญจนถอดใจหรือไง
- ผู้เขียน
