รู้ดีเลยล่ะ แต่พี่ภีมอย่าเอาหน้าเข้ามาใกล้ อย่ายิ้มแบบนี้ได้ไหม นี่ผีเสื้อมันยกกองทัพมาบินว่อนอยู่ในท้องจนเธอจะทนไม่ไหวอยู่แล้วนะ
ยิ่งกลิ่นหอมอ่อนๆ เฉพาะตัวของเขาที่ยังลอยเข้าจมูก พาให้แก้มใสยิ่งแดงซ่าน ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นพยายามระงับอารมณ์ปกปิดทุกอย่าง ถ้าเขารู้ขึ้นมามีหวังเธอได้อับอายบีบสองใบไม่พอไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแน่ๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งอาย เธอไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครนอกจากเขา และไม่รู้ว่าต้องจัดการมันยังไง กองไฟอุ่นๆ ที่ค่อยๆ ประทุถาโถมขึ้นมา แล้วมันก็มากขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่หลังแต่งงาน
และในเมื่อเธอจัดการไม่ได้ ก็คงมีแต่เขาที่จะช่วยจัดการความรู้สึกเหล่านั้นให้เธอเอง คุณหมอหนุ่มยิ้มมองคนบนตักที่เอาแต่ก้มหน้าหงุด รู้ดีเลยล่ะว่าอะไรเป็นอะไร แต่ที่ตอบบอกกลับเป็นน้ำเสียงพาซื่อเมื่อเจ้าของแก้มซับสีเลือดเอ่ย
“ให้พี่ภีมทำงานดีกว่า เกดไปนั่งรอตรงนู้นนะคะ”
“เดี๋ยวสิคะ เดี๋ยวพี่จะไปดู
