ล้อรถหมุนออกจากบ้านตั้งแต่ตีห้า เช้ากว่าปกติ แน่นอนมันต้องไม่ใช่ธรรมดาแน่ๆ มีอะไรพิเศษกว่าทุกวัน เพราะวันนี้เธออาสาขับรถเองให้สามีนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถสบายๆ การันตีความปลอดภัยด้วยใบขับขี่ที่เพิ่งได้มาหมาดๆ เมื่อสามอาทิตย์ก่อน
“ได้นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถบ้างสบายใช้ม้า… ไม่ต้องห่วงนะคะ พี่ภีมหลับรอไปได้เลย เดี๋ยวถึงเกดจะปลุกเองนะ”
นริศราหันมาบอกด้วยน้ำเสียงสดใส แต่คงเพราะแค่แว๊บเดียวเลยไม่ทันเห็นว่าตุ๊กตาหน้ารถที่เธอว่า ดูไปดูมาก็ไม่ต่างจากตุ๊กตาหุ่นยนต์เท่าไรนัก
เหมือนนั่งนิ่งๆ ยิ้มอ่อนให้เป็นกำลังใจ แต่ใครจะรู้ว่าใจจริงๆ เขาไม่ได้นิ่งเหมือนท่าทางตุ๊กตาหุ่นยนต์ที่แสดงออกนั้นเลยสักนิด ตาต้องแอบชำเลืองคอยมองซ้ายขวา มองกระจกหลังตามเธอไปตลอด ถึงจะมั่นใจว่าความเร็วในระดับสี่สิบกิโลเมตรเท้าแตะเบรกไว้ตลอดบนท้องถนนที่รถติดไม่อันตราย แต่ยังไงเขาก็ยังอดห่วงไม่ได้อยู่ดี
คุณหมอหนุ่มลอบถอนหายใจโล่งอกเม
