อยากถามเขาจะเป็นจะตาย แต่ก็ทำได้แค่เก็บความอยากรู้เอาไว้ จนถึงวันหยุดสุดสัปดาห์ เราขับรถออกจากบ้านกันตั้งแต่เช้า การออกเดินทางที่ไม่รู้ว่าพี่ภีมจะพาไปที่ไหน ยิ่งเพิ่มความตื่นเต้นให้ทวีขึ้นเป็นเท่าตัว บนเส้นทางเดิมๆ แต่ให้ความรู้สึกไม่เดิม ไม่เหมือนครั้งก่อนๆ
นริศรามองวิวทิวทัศน์จากตึกราบ้านช่องตั้งเรียงรายอยู่สองข้างทางเปลี่ยนเป็นทุ่งนาริมสองฝั่งถนนเมื่อรถเคลื่อนออกสู่ชาญเมือง
“เราจะไปอัมพวากันหรือคะ” เจ้าของนัยน์ตามีความสงสัยหันไปเลิกคิ้วถามคนที่นั่งฝั่งคนขับ เธอคิดอย่างนั้นเพราะจากป้ายบอกเส้นทาง แต่ไม่ได้รับคำตอบใดจากคนตัวโตกว่านอกจากรอยยิ้ม
แถมพี่ภีมยิ่งทำให้แปลกใจเข้าไปอีก จากตอนแรกแค่ตื่นเต้น แต่ตอนนี้บอกตรงๆ ว่าเข้าขั้นหวาดระแวง เมื่อผ่านไปพักใหญ่ อยู่ๆ เขาก็ตบไฟเลี้ยวจอดรถข้างทาง ยื่นผ้าสีทึบผืนใหญ่มาตรงหน้าแล้วบอกให้เธอปิดตา
มันจะเซอไพร์มากเกินไปแล้ว!!!
นริศราส่ายหน้าปฏิเสธจ
