“อะไรกัน... โหงพลาย”
ชายหนุ่มงุนงงกับเลือดที่ติดความเป็นชายของเขาออกมา รวมทั้งหน้าสวยของหลานสาวที่เต็มไปด้วยน้ำตา
“เธอคือโหงพลาย... ใช่หรือเปล่า? นี่”
เอกรันต์ผู้ขมังเวทย์ รู้ถึงกลิ่นอายในตอนแรกว่าร่างที่อยู่ในห้องกับเขาคือโหงพลาย แต่ในตอนนี้กลิ่นอายนั้นมันได้หายไปแล้ว..
“หรือ..หรือ...ว่า...เธอคือขวัญ”
หญิงสาวร่างเปลือยรีบเอาผ้าห่มมาหุ้มกาย ขณะพยายามจะลุกจากเตียง แต่ร่างใหญ่รีบตรงเข้าไปกอดร่างเล็กเอาไว้
“ปล่อยขวัญ... นะคะอา”
แก้มนวลอาบไปด้วยน้ำใสที่มันไหลออกมาจากสองตา ในขณะที่หญิงสาวพยายามที่จะดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนที่กอดรัด
“ถ้าเป็นขวัญจริงๆ ...อา..อา...ขอโทษ”
“อาไม่ต้อง..มาขอโทษขวัญ..อือๆ "
"เธอเป็น...ขวัญจริงๆ ด้วย"
"..พอ..พอเถอะค่ะอา..แค่นี้ อือ..ขวัญก็อาย...อาย..มากพอแล้ว..ค่ะ...อือๆ”
หน้าสวยเหลือเพียงความเศร้าหมองและเสียงสะอื้นจากการรำไห้ จนมันทำให้บุรุษหนุ่มใจหายกับสิ่งที
