ตอนที่ : 6 เลขากับเจ้านาย 3
1086 คำ
ทั้งคู่เดินเข้าไปแสดงความยินดีและถ่ายรูปคู่กับบ่าวสาว คริสจับมือของเอรินไว้ตลอดเวลาที่คุยกับทุกคน กระทั่งได้เวลานั่งโต๊ะกลมด้วยกัน ด้านข้างเอรินมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ ฝั่งคริสก็มีสาวสวยนั่งด้วย ทุกคนต่างทักทายกันตามมารยาท และต่างรู้ว่าเอรินกับคริสเป็นแค่เจ้านายกับเลขา
“ผมขอไลน์คุณเอรินได้ไหมครับ” ธันวาหนุ่มตี๋สูงยาวเข่าดีเอ่ยขึ้นหลังนั่งมองเอรินอยู่พักใหญ่ ๆ
“ไลน์รินเหรอคะ” เอรินทำหน้างุนงง เกิดมาเพิ่งเคยเจอผู้ชายมาขอไลน์ก็วันนี้
“ใช่ครับเผื่อจะได้ติดต่อกัน บริษัทคุณกับบริษัทผมทำธุรกิจคล้าย ๆ กัน วันข้างหน้าอาจได้ติดต่อกันก็ได้นะครับ” คนพูดทำหน้าเขินอายหนักมาก ใบหูแดงเห่อขึ้นระหว่างพูด
คริสชำเลืองมองทั้งคู่ด้วยสายตานิ่ง ๆ แต่เขาไม่อาจละทิ้งบทสนทนาจากสาวสวยคนด้านข้างได้ เพราะไม่งั้นจะเป็นการเสียมารยาทจนเกินไป ได้ข่าวว่าเป็นลูกสาวลูกค้าอีกคนของเขาด้วย
“พวกเขาเหมาะสมกันดีนะคะ” พาเพลินชวนคริสให้ดูคู่บ่าวสาวที่กำลังตัดเค้กอยู่บนเวที
“ครับเหมาะสมกันมาก” คริสตอบด้วยสีหน้านิ่ง ๆ เขาเริ่มรู้สึกบรรยากาศรอบข้างน่าอึดอัดเกินไป ยิ่งเห็นเลขาของตนแจกไลน์หนุ่มตี๋ด้านข้างก็ยิ่งเดือดปุด ๆ ขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
“คุณเอรินไปคอนนั่นด้วยเหรอครับผมก็ไปมานะครับ”
“จริงเหรอคะรินเมนมังแนแล้วคุณธันวาล่ะคะ”
“ผมเมนหัวหน้าวงเลยครับ ครับโอกาสหน้าต้องนัดกันไปบ้างแล้ว” ทั้งคู่ดูตื่นเต้นหลังจากได้รู้ว่าเป็นติ่งวงเดียวกัน บทสนทนาเลยถูกอกถูกใจกันเป็นพิเศษ
“แต่วงเราไม่คัมมาจะสามปีแล้วนะคะจะมีโอกาสนั้นเหรอ” เอรินทำหน้าเซ็งใส่ธันวา จากนั้นทั้งคู่ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างขำขัน
คริสตามทั้งคู่ไม่ค่อยทัน เพราะบางคำศัพท์นั้นเขาไม่เข้าใจความหมาย ยิ่งทำให้รู้สุกหงุดหงิดหนักขึ้นกว่าเดิม พอคู่บ่าวสาวอวยพรจบเขาก็ดึงมือของเลขาให้ลุกเดินไปอำลาพวกเขาในทันที
“ไปก่อนนะคะคุณธันวา”
“เดี๋ยวผมไลน์หานะครับ”
คริสลากเลขาที่วันนี้สวยเป็นพิเศษจนหนุ่มตามจีบ เดินไปตามทางแบบเร็ว ๆ ทิ้งแม่สาวคนด้านข้างแบบไม่ไยดี พอถึงลิฟต์ก็ถอดเนกไทออกอย่างอารมณ์เสีย
“จะอ่อยกันกลางงานแต่งลูกค้าเลยเหรอริน หัดไว้หน้าผมบ้างก็ได้นะ”
“พูดอะไรของคุณคริสนี่ รินก็แค่คุยตามปกติเหมือนที่คุณคริสคุยกับคุณคนสวยนั่นแหละค่ะ” หญิงสาวย้อนเขาเข้าบ้าง
“ริน”
“คะ”
“ไม่เหม็นกลิ่นน้ำหอมแล้วเหรอ”
“คุณธันวาไม่ได้ใส่น้ำหอมค่ะ คนนี้ผ่าน” เอรินพูดแบบคนโล่งอก เพราะเธอไม่ต้องทนดมกลิ่นไม่พึงประสงค์จากคนอื่นในงาน โชคดีที่ได้นั่งโต๊ะนี้เพราะไม่มีกลิ่นไหนที่เธอแพ้เลย
“ฮึ คนนี้ผ่าน ผ่านง่ายจังนะ”
“ก็ผ่านจริง ๆ นี่ค่ะ ขอบคุณคุณคริสนะคะที่เอาชุดนี้ให้ใส่ ชุดสวยมากค่ะรินไม่ค่อยได้ใส่ชุดสวย ๆ หรอกค่ะ ไม่ค่อยมีงานให้ออก” เอรินจับชายกระโปรงฟูฟ่องแล้วหมุนไปมาภายในลิฟต์ ทำให้ผมที่เกล้าขึ้นแบบหลวม ๆ ทิ้งปอยลุ่ยลงมา
คริสมองแล้วอมยิ้มตาม ไม่คิดว่าเขาต้องมาพกเลขาหน้าใสแก้มป่องไปไหนมาไหนด้วยกัน ทว่าภายใต้แว่นตาหนาเตอะนั่น ตอนยิ้มกว้าง ๆ โลกก็พลันสดใสขึ้นมา
“ชอบก็ดีแล้วถือว่าตอบแทนที่มางานเป็นเพื่อนผม”
“ว่าแต่ตอนรินอยู่กับเจ้านายคนเก่า เขาไม่เคยให้โอทีวันหยุดนะคะ เหมือนไม่มีกฎระเบียบเรื่องโอทีแบบนี้หรือว่ารินดูไม่ละเอียดเอง แล้วทำไมคุณคริสให้ได้ละคะ”
“ผมให้เองไม่เกี่ยวกับบริษัทหรอกริน”
“หา” คำตอบของคริสทำเอรินตาโตขึ้นอย่างแปลกใจ
“ไม่ต้องมาหาเลย ไปขึ้นรถได้แล้ว” ลิฟต์เปิดพอดี คริสเดินนำหน้าเอรินไปยังจุดที่จอดรถไว้
“เดี๋ยวรินจะซักชุดคืนให้นะคะ” เอรินบอกหลังขึ้นมานั่งด้านข้างคนขับเรียบร้อยแล้ว
“ผมซื้อให้ไม่ได้เช่า”
“อ้าวเหรอคะ รินนึกว่าเช่า”
“นี่ชุดใหม่ที่ร้านตัดไว้ยังไม่ได้ให้ใครเช่า ผมว่าเหมาะกับคุณดีเลยซื้อให้เลย”
“รินเกรงใจจังเลยค่ะ รู้งี้เอาชุดธรรมดา ๆ ก็ได้ ไหนคุณคริสจะต้องมาจ่ายโอทีให้รินอีก ต่อไปถ้าอยากให้รินไปไหนเป็นเพื่อนไม่ต้องจ่ายก็ได้นะคะ แค่บอกรินก็พอ” เพิ่งรู้ว่าเขาจ่ายค่าโอทีเองโดยที่บริษัทไม่ได้ออกให้ เอรินก็เกิดความเกรงใจขึ้นมา ไม่รู้ว่าฐานะทางการเงินของคริสเป็นอย่างไร เธอไม่เคยกล้าล่วงล้ำถามเขา
“อย่าคิดมากน่าริน ผมซื้อให้เพราะคุณสมควรได้ ผมใช้งานคุณหนักคุณก็รู้” คริสยิ้มให้คนขี้เกรงใจ ก่อนหมุนพวงมาลัยออกจากลานจอดรถ พาหญิงสาวกลับไปส่งที่บ้าน
ระหว่างทางดูเหมือนเอรินจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ อาจเพราะได้ใส่ชุดสวยหรือได้ออกงานกับเขา หรือแท้ที่จริงแล้วเพราะใครบางคนที่ได้เจอกันในงาน แค่คิดคริสก็ต้องสูดลมเข้าปอดลึก ๆ แล้วระบายออกมาอย่างช้า ๆ
“คุณธันวาน่ะ” ก่อนที่เอรินจะก้าวเท้าลงจากรถ คริสก็เอ่ยเสียงเรียบ ๆ ขึ้น ทำให้คนที่มือคว้าที่จับประตูอยู่ต้องหันกลับมามอง
“ไม่ต้องตอบไลน์เขาหรอก บล็อกทิ้งไปเลยก็ได้”
“ทำงั้นได้ไงคะเสียมารยาทแย่”
“ไม่ต้องไปคุยกับเขา เสียเวลาเปล่าคงไม่ได้เจอกันอีกหรอก” คริสพูดพลางมองคนที่ทำหน้ายุ่งใส่เขา
เอรินไม่ตอบทำแค่พยักหน้าลงแล้วเปิดประตูรถลงไป หนนี้คริสไม่ขับรถออกไปก่อน เขามองจนเอรินเปิดประตูเข้าบ้านไปแล้วจึงได้เหยียบคันเร่งจากไป
- ผู้เขียน
