บทที่ 17
เธอเป็นของฉัน
“ขอโทษครับผมไม่รู้ว่าน้องคนนี้เป็นผู้หญิงของคุณปรเมศ”
เขามั่นใจในความหน้าตาดีของตนเองมาตลอด แต่เมื่อต้องยืนผจัญหน้ากับปรเมศที่มีรูปร่างสูงสมส่วนเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ใบหน้าคมเข้มถึงขั้นเถื่อนดุดัน ทำให้เขาดูเป็นผู้ชายจืดชืดไปในบันดล
“คุณเมศ...”
แก้มใสอุทานเรียกชื่อปรเมศด้วยความตกใจเมื่อเขาถือวิสาสะโอบเอวแล้วรั้งเธอเข้ามากอดอย่างหวงแหน ฉายชัดความเป็นเจ้าของจนผู้ที่รอลิฟต์บริเวณนั้นถึงกับเงี่ยหูฟังด้วยความสนใจ
“ถ้ารู้แล้วก็ไปเสียสิ อย่าได้เที่ยวมาเกาะแกะผู้หญิงของฉันอีก เพราะฉันหวง...”
‘ฉันหวง’ เปี่ยมไปด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและคุกคามจนหนุ่มไอทีถึงกับยกมือไหว้แล้วรีบหมุนตัววิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว
“คะ...คือ แก้มเอาเอกสาร...”
หญิงสาวยังไม่ทันอธิบายเขาก็รั้งร่างของเธอให้เดินไปยังลิฟต์สีทองด้านในสุดซึ่งเป็นลิฟต์ส่วนตัวตรงไปยังชั้นยี่สิบ ลิฟต์ที่มีแต่เขาเท่านั้นที่สาม
