จนกระทั่งทุกๆ สิ่งเงียบไปนั้นเขาถึงได้คลายอ้อมกอดออกไปอย่างช้าๆ รั้งผ้าห่มมาคลุมให้อย่างเบามือก่อนจะเดินออกไปนั่งรับลมที่นอกกระท่อมตามลำพัง ภายในใจเฝ้าคิดถึงอดีตที่ยากจะลืมเลือนของตัวเองอยู่นาน เมื่อจู่ๆ ความรู้สึกต้องห้ามบางอย่างก็ดันเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่เขาเฝ้ามองดวงตาคู่สวยของพิชญาเข้า ความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใครมาก่อนนับตั้งแต่ที่ถูกอดีตคนรักสาวหักหลังและทิ้งกันไปเมื่อหลายปีก่อน มันเป็นความรู้สึกที่ไม่สมควรจะเกิดขึ้นไม่ว่าจะกับใครคนไหนก็ตามที
ความคิดที่ว่าหากหนีทุกๆ สิ่งที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับอดีตเลวร้ายในครั้งนั้นมาที่นี่ มันจะทำให้เขาสามารถปิดตายหัวใจของตัวเองได้ในสักวัน ความรักนั้นหากได้รักมันจะเป็นสิ่งสวยงามน่าหลงใหล ทว่าเมื่อมันหมดลงไปทุกๆ สิ่งก็กลายมาเป็นความเจ็บปวดที่รุนแรงและคงจะกลายมาเป็นแผลเป็นกลางใจที่ไม่มีวันรักษาได้หายขาดได้ เหมือนอย่างที่เขากำลังทนทรมานกับมันอยู่
