“คุณชรัสคะคือว่าฉัน...”
“ฉันบอกเธอไสหัวออกไปจากหัองนี้ซะ ออกไปก่อนที่ฉันจะเป็นคนจับเธอโยนออกไปด้วยมือของฉันเอง ออกไป!” สิ้นเสียงที่ดังกังวารจนน่ากลัวเกินจะยืนอยู่กับที่ได้อีกต่อไป พิชญาจำต้องรีบวิ่งออกมาจากห้องนอนกว้างตามคำสั่งแม้ในใจอยากจะเอ่ยขอโทษเขาแต่รู้ดีว่าชรัสในตอนนี้นั้นคงกำลังโกรธมากและเขาคงไม่อยากจะฟังคำขอโทษของเธอในตอนนี้
หากแต่สิ่งที่ยังคงสงสัยเห็นทีคงจะหนีไม่พ้นอดีตของชายหนุ่มที่กระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่ค่อยที่จะรู้เรื่องรู้ราวอะไรเท่าไหร่นัก เธอรู้เพียงแต่ว่าเขาเคยมีคนรักที่เกือบจะได้แต่งงานกันแต่กลับถูกผู้เป็นแม่ที่ไม่ชอบใจด้านฐานะของฝ่ายหญิงขัดขวางเข้าจึงได้หนีไปเท่านั้น ส่วนเรื่องต่อจากนั้นเธอแทบจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้อีกเลย
“มันเกิดอะไรขึ้นกับคุณกันแน่นะคะคุณชรัส” เสียงหวานเอ่ยขึ้นกับตัวเองอย่างเงียบๆ ก่อนจะผล็อยหลับไปเพราะความเหนื่อยอ่อนในเวลาต่อมา
หลังจากไล่แม่
