ตอนที่ 8 ผู้ชายคนใหม่
1149 คำ
ครู่หนึ่งคนถูกย้อนถามครุ่นคิด ก่อนกระตุกมุมปาก
“บริการบนเตียงเฉพาะผมคนเดียว ผมจะจ่ายให้เดือนละล้าน”
คนฟังแสร้งตาโต ยกมือทาบอก ตกใจหนักหนากับคำพูดของอีกฝ่าย แต่ทว่ากาเรสกลับรู้สึกว่าเธอแกล้งทำเท่านั้น เมื่อกวาดตามองเครื่องแต่งกาย ล้วนแล้วแต่เป็นแบรนด์เนมทั้งนั้น คงไม่ง่ายอย่างที่คิด เพราะผู้หญิงคนนี้คงไม่ต้องการเงินจากเขา แล้วอะไรละที่จะสามารถทำให้เธอยอมศิโรราบได้
“คุณละเมออยู่หรือเปล่าคะ คุณควรไปหาซื้อคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน เพราะไอ้สิ่งที่คุณเสนอ ฉันหาเองได้ ไม่ต้องให้ผู้ชายอย่างคุณมาบำเรอให้หรอก!”
เขาหัวเราะ “น่าเสียดาย”
อรปรียาลุกยืน เผยให้เห็นสัดส่วนอันน่ามอง ทำเอาคนมองรู้สึกอยากจับต้องเสียเหลือเกิน
“ขอบคุณที่เห็นฉันน่าเสียดาย แต่โลกนี้คงมีผู้หญิงมากมาย ที่สวย และต้องการเงินของคุณ คุณควรไปหาพวกหล่อนดีกว่านะคะ ขอตัว!”
สองเท้าก้าวยาวหยุดตรงประตู มือจับลูกบิดแต่มันเปิดไม่ออก เธอหันมามองคนในห้องอีกครั้ง
“ช่วยสั่งให้ลูกน้องคุณเปิดประตูให้ฉันด้วย!”
กาเรสเดินมาหา แล้วหยุดยืนด้านหลัง อรปรียาชะงักรีบหันมา สองร่างห่างกันแค่คืบ เธอผงะถอยหลังจนชิดประตู เขาใช้มือสองกางกั้นไม่ให้อีกฝ่ายไปไหน
“ผมอยากจูบคุณ” กาเรสบอก แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
มือบางยกดันแผงอก แบบนี้มันไม่ตลกแล้ว ถ้าเธอพลาดต้องแย่แน่
“ฉันบอกแล้วไงคะ ว่าฉันไม่โอเคกับคำขอของคุณ”
“เรามาลองจูบกันหน่อยไม่ได้เหรอ แค่จูบคงไม่เป็นอะไรหรอก เผื่อเราสองคนเข้ากันได้ดี” เขายื่นข้อเสนอ
“ไม่ค่ะ ฉันไม่ชอบจูบกับใครสุ่มสี่สุ่มห้า!” อรปรียาปฏิเสธทันที
“แค่จูบ มันไม่เสียหายหรอก”
“ไม่ค่ะ!” คนสวยยื่นคำขาด
ทว่าคนตัวใหญ่กลับไม่ฟังเสียง โน้มใบหน้าลงมา เธอเบือนหน้าหนีแต่กลับถูกมือหนาจับคางมนเอาไว้แล้วแนบริมฝีปากอย่างรวดเร็ว คนถูกจูบเม้มริมฝีปากแน่นเพื่อไม่ให้ถูกรุกราน แต่เขากลับใช้มือบีบจนเธอต้องยอมเปิดปาก ลิ้นร้อนกระหวัดเข้ามา จนเธอหอบหายใจตอนที่เขาถอนริมฝีปาก
“หวาน” ชายหนุ่มบอก แล้วเลียริมฝีปาก
คนถูกฉวยโอกาสง้างมือหมายจัดการอีกฝ่าย แต่เขากลับจับข้อมือเธอไว้แน่น
“ผมยอมให้ตบนะ ถ้าคุณจะให้ผมจูบอีก เมื่อกี้ผมยังไม่เต็มอิ่มเลย ถึงคุณจูบไม่เก่ง แต่คุณก็หวานจนผมติดใจเชียวล่ะ”
เธอสะบัดเรียวแขนออก ชักสีหน้าไม่พอใจ ต่อให้อยากเอาคืนแค่ไหน แต่ตอนนี้ตนเองเสียเปรียบเต็มประตู
“เปิดประตูได้แล้ว” เสียงทุ้มพูด
เสียงไขกุญแจด้านนอกดัง ประตูถูกเปิดออก อรปรียาตวัดสายตามองเขาอีกครั้ง แล้วสาวเท้าออกจากห้อง ชายคนที่นำตัวเธอมาเป็นคนเดินนำ ผายมือท่าทางสุภาพ ถึงกระนั้น ทั้งเขาและเจ้านาย ก็คือคนที่แย่ในสายตาเธอ
อรปรียากลับมานั่งที่เดิม ลิลลี่หันรีหันขวางเมื่อเห็นเพื่อนเลยตรงมาหา สีหน้าตื่นตระหนก
“แกหายไปไหนมายัยอร ฉันตามหาแกตั้งนาน!”
“ไปเข้าห้องน้ำมาน่ะสิ”
“ห้องน้ำบ้าบออะไร ฉันไปยืนรอแกที่หน้าห้องน้ำเกือบครึ่งชั่วโมง!”
“ฉันปวดท้องหนักน่ะลิลลี่”
คนฟังหน้างอยกท่อนแขนกอดอก
“โทรหาก็ไม่รับสาย ฉันเป็นห่วงแกแทบตาย ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ!”
“จ้าๆ ฉันขอโทษนะ”
ลิลลี่นั่งลง แล้วหยิบแก้วเครื่องดื่มมากระดก โดยมีเพื่อนคอยปลอบไม่ห่าง โชคดีแล้วที่เพื่อนไม่เห็นไม่เช่นนั้น เพื่อนตัวดีอาจอาละวาดจนกลายเป็นเรื่องใหญ่
อรปรียาสะพายกระเป๋าขี้นบ่า แล้วเดินลงมาจากชั้นบน เห็นบิดายืนรออยู่ เธอรีบมาสมทบก่อนเหลือบมองแม่เลี้ยงที่ใส่ผ้ากันเปื้อนท่าทางนอบน้อม เธอเบือนหน้าหนีเพราะแค่เพียงมองก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา
“พ่อมีอะไรหรือเปล่าคะ ถึงมารออร”
“พ่อว่าจะไปทำงานพร้อมอรน่ะลูก”
อรปรียาระบายยิ้ม แล้วเดินมาควงแขนบิดา
“ได้สิคะ ยังไงอรก็ย้ายไปทำงานที่เดียวกับพ่อแล้ว”
“ทานข้าวก่อนไหมล่ะลูก น้าภาเขาทำไว้ให้ตั้งแต่เช้าแล้ว”
คนถูกชวนชะงัก เหลือบมองไปยังผู้หญิงของบิดา เธอไม่ควรแสดงออกว่าไม่พอใจ ไม่เช่นนั้นอาจทำให้พ่อรู้สึกไม่ดีได้
“ก็ได้ค่ะพ่อ”
สองพ่อลูกเดินมายังโต๊ะอาหาร พรรณนิภากุลีกุจอจัดการตัดข้าว แล้วนำเสนอเมนูที่ตนเองทำกับสามี ก่อนนั่งลงเคียงข้างเพื่อทานอาหารพร้อมกัน อรปรียาช้อนสายตามอง ก่อนก้มลงตัดอาหารเข้าปาก ตอนนี้เธอไม่อยากยุ่งวุ่นวายกับเรื่องไม่เป็นเรื่องมากนัก
“เมื่อวานโยธินไปหาลูกที่บริษัทเหรอ” คนเป็นพ่อออกปากถามขณะตักอาหารเข้าปาก
คนถูกถามชะงักมือ แล้วหันมองบิดา
“ใช่ค่ะ”
“แล้วมันได้ทำอะไรไหม”
เธอส่ายหน้า “ไม่ได้ทำอะไรมากหรอกค่ะพ่อ เพราะดาก็ไปด้วย”
“ยัยดาไปด้วยงั้นเหรอ?”
“ค่ะ น้องสาวของอร ไปตามสามีตัวเองกลับบ้านน่ะค่ะ เพราะคงไม่อยากให้โยมายุ่งกับอร” อรปรียาจ้องมองไปยังแม่เลี้ยง เห็นก้มหน้างุดไม่กล้าสบตา
“ลูกบอกมันไปหรือยัง ว่ามันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบริษัทอีกแล้ว!” คนเป็นพ่อเริ่มเดือด ทำผิดกับลูกสาวแล้วยังมาระราน
“บอกไปแล้วค่ะ แต่อรไม่รู้เหมือนกันนะคะ ว่าจะฟังอรแค่ไหน เพราะเมื่อวาน... อรก็โดนน้องตบมา”
“อะไรนะ!”
พรรณนิภาสะดุ้ง ช้อนหลุดจากมือ เหลือบมองสามีด้วยความกลัว
“พ่ออย่าไปโกรธน้องเลย เพราะตอนนั้นดาคงเข้ามาเห็นโยธินกำลังกอดรัดกับอรอยู่” เธอยิ้มหวานส่งสายตาให้แม่เลี้ยง “โยธินมันบอกกับอรว่าไม่ได้รักดาเลย ที่เกิดขึ้นก็แค่เผลอไป อยากคืนดีกับอร แต่พ่อสบายใจได้นะคะ อรไม่กลับไปหาคนแบบนั้นแล้วล่ะค่ะ ใครได้ไปคงได้น้ำตาตกทั้งชาติ!”
“เอ่อ... ยัยดาคงไม่ได้ตั้งใจหรอกค่ะ เพราะภาบอกลูกไม่ให้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับหนูอรอีก ยัยดาคงต้องการพาสามีตัวเองกลับบ้านน่ะค่ะ ไม่อยากให้มาพบกับหนูอร” พรรณนิภาออกความเห็น
- ผู้เขียน
