“นายกลับไปที่คณะเถอะ ป่านนี้โดนบ่นแย่แล้วมั้งที่หนีมาช่วยงานคณะฉัน”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ คณะผมไม่ได้จัดอะไรมาก อีกอย่างพวกรุ่นพี่เขาจัด พวกผมมีหน้าที่แค่ถ่ายภาพเท่านั้น”
“เหรอ สบายจังนะ ฉันเป็นรุ่นพี่เลยต้องจัดการทุกอย่างอะ” นี่เป็นครั้งแรกเลยหรือเปล่านะ ที่ฉันกับเขาเรานั่งคุยกันดีๆ โดยไม่ได้ทะเลาะหรือผลักไสกัน ฉันหยิบเอาสมุดออกมาจดรายละเอียดของงาน ก่อนจะรับรู้ถึงการจับจ้องจากคนข้างกาย ก็เป็นจริงที่อาร์กำลังมองฉันอยู่ เอาความจริงฉันนะชินกับสายตาที่เขามองมาตลอดล่ะ หรือพูดง่ายๆ คือชินกับสายตาของคนที่มองมาที่ฉันมากกว่า
“เหนื่อยหรือเปล่าครับ?”
“แหงสิ ฉันต้องทำทุกอย่างอะ ไหนวันงานจะต้องแต่งตัวเป็นคนเสิร์ฟอาหารอีก”
“ดีจัง งั้นเดี๋ยววันนั้นผมมาอุดหนุนนะ”
“แล้วแต่... นายกลับไปเถอะ ขอบใจที่วันนี้มาช่วยนะ” ฉันยิ้มให้กับเขา หากแต่ว่าอาร์กลับไม่พูดอะไร ไม่ขยับไปไหน เขาเอาแต่จ้องฉันจนเริ่มไม่ปกติเพ
