ขาของฉันมันแข็งทื่อเมื่อได้ฟังคำพูดร้ายๆ ของพี่ติณ แต่ก็ทำได้แค่ต่อว่าเขาในใจเท่านั้น มันก็จริงที่ฉันต้องมาอยู่ที่นี่ในฐานะคนรับใช้ พี่ติณก็บอกไว้ตั้งแต่แรกแล้ว
“แล้วห้องคนรับใช้อยู่ตรงไหนคะหนูจะเอากระเป๋าไปเก็บ”
“ตามฉันมาสิ”
พี่ติณเดินนำฉันไปทางหลังบ้านเขาเดินเร็วหรือว่าเป็นเพราะขายาวก็ไม่รู้ ฉันจึบต้องรีบตามไปให้ทันจนแทบจะวิ่งแทนเดินอยู่แล้ว
พรึบ! ร่างของฉันล้มลงกระแทกกับพื้น แถมตรงทางเดินมาที่หลังบ้านตรงนี้มันยังมีแต่หินทำให้หัวเข่าถลอกเล็กน้อย แต่ถึงจะถลอกแค่เล็กน้อยมันก็ทำให้ฉันเจ็บเอามากๆ เพราะแผลเก่ามันเพิ่งจะหายดี
“รีบลุกขึ้นมา อย่าสำออย” พี่ติณหยุดเดินแล้วหันมาออกคำสั่ง บางทีฉันก็สงสัยว่านี่มันคือค่ายทหารหรือเปล่า คนเราล้มแล้วเจ็บไม่ได้หรือไง เจ็บแล้วแปลว่าสำออยหรือไง
ฉันพยุงตัวเองลุกขึ้นแล้วเดินกระเผลกตามพี่ติณ เดินมาไม่นานก็ถึงที่ห้องพัก
ตอนแรกฉันคิดว่าจะเป็นห้องท
