“…พี่ติณ” ฉันเรียกพี่ติณเบาๆ ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงยังเก็บของที่ฉันให้เอาไว้ ทั้งที่ปากบอกว่าเกลียดฉัน เกลียดครอบครัวของฉัน
“จะไปเข้าห้องน้ำก็รีบไป” พี่ติณออกคำสั่งเสียงแข็ง พร้อมกับเอาการ์ดในมือยัดใส่ไว้ในลิ้นชักอย่างเร่งรีบ
“กะ การ์ดพวกนั้น” ตาของฉันมองไปยังที่ลิ้นชักที่พี่ติณเอาการ์ดใส่ไว้
“ถ้าไม่เข้าห้องน้ำก็รีบไปแต่งตัว แล้วรีบกลับบ้านซะ!”
“ยังเก็บมันไว้อยู่หรอคะ หนะ หนูคิดว่าพี่ติณจะเอามันทิ้งไปแล้ว” สมองของฉันมันไม่ได้ฟังคำพูดของพี่ติณเลย เพราะดีใจที่เห็นว่าเขายังเก็บของๆ ฉันเอาไว้อยู่
“เธอหมายถึงเรื่องอะไร ?” พี่ติณถามเหมือนไม่เข้าใจสิ่งที่ฉันกำลังพูดอยู่
“…ก็การ์ดพวกนั้น”
“ก็เป็นแค่กระดาษฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามีของแบบนั้นอยู่ จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามันคือของที่เธอเคยให้”
“มะ ไม่จริง ถ้าพี่ติณจำไม่ได้ว่ามันคือการ์ดที่หนูคืนให้ พี่ติณคงไม่รีบเก็บมันขนาดนั้น”
พี่ติณพ่นลมหายใ
