ฉันกัดฟันค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นด้วยเรือนร่างที่เปลือยเปล่า พี่ติณที่กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ด้านนอกระเบียงห้องใช้สายตามองฉันแบบไร้ความรู้สึก
เขาเฉยชา…
ฉันมองหากระเป๋าของตัวเองเพราะจะเอาโทรศัพท์มาโทรหาไนท์ให้มารับ แต่ก็ไม่เจอก่อนจะคิดได้ว่าลืมเอาไว้ที่รถของพี่ติณแน่ๆ
สายตาของฉันกวาดมองไปรอบๆ ห้อง เห็นผ้าขนหนูอยู่ผืนหนึ่งจึงลุกขึ้นเดินไปหยิบมันมาพันตัว การเดินของฉันเป็นไปอย่างทุลักทุเล แต่ก็ยังฝืนตัวเองได้อยู่
หมับ! ยังไม่ทันที่จะได้เดินไปไหนแขนก็ถูกกระชากอย่างแรง ตามมาด้วยเสียงตวาดถามของพี่ติณ
“จะไปไหน!”
“หนูจะไปเอาโทรศัพท์”
“ไม่ต้อง!”
พี่ติณผลักร่างของฉันลงบนเตียงอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า ไม่นานเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ก็ถูกพี่ติณโยนมาให้ฉัน
“ใส่ซะ”
“……” ไม่มีทางเลือกเพราะเสื้อผ้าที่ใส่มาก็ถูกฉีกขาดหลุดลุ่ยไปหมดแล้ว ฉันจึงยอมสวมใส่เสื้อที่พี่ติณเอาให้อย่างว่าง่าย
