ห้องแล็บลับเควิน
รีโมตมองจ้องแกะกระจกใสมองคนรักที่ร้องเจ็บปวดทรมานแบบนี้มาเป็นข้ามวัน เธอร้องไห้ตาบวม น้ำตาไหลแทบไม่มีไหลออกมาอีกแล้ว หัวใจที่มันแสนเจ็บปวดที่ได้เห็นคนรักทรมานต่อหน้าต่อตา ซึ่งเธอเข้าไปกอดเขาไม่ได้ มันช่างโหดร้ายมากจริงๆ
" พี่เถื่อน" รีโมตเรียกชื่อของคนรักเบาๆ เถื่อนนั่งลงตรงหน้าของเธอ ทั้งสองคนสบตาผ่านกระจกใส เขายิ้มที่มุมปากให้เธออย่างเอ็นดูแบบนี้ตลอดเวลา เพราะการแสดงออกให้เธอเห็นว่าเขาไม่ได้เจ็บปวด ทรมานนั้นมันดีที่สุดแล้ว
" เจ็บมากไหมคะพี่เถื่อน " รีโมตถามเขาด้วยความเป็นห่วง เถื่อนยิ้มเขาปลายตามองที่มือของเขาและเธอที่ประกบกันผ่านกระจก รีโมตมองหน้าของเขาอย่างสงสาร ทรมาน เถื่อนปลายตากลับมาสบตากับเธอ
" พี่ไม่เป็นไรเลย " เขาตอบเธอเสียงอ่อนโยน ทั้งสองคนโน้มหน้าเข้ามาหากันและใช้ปากจูบกันผ่านกระจก
" หึหึ พี่รักหนูรีเหมือนกัน" เถื่อนบอกเธอแบบนี้ตลอดเวลา รีโมตยิ้มอ่อนโย
