ต้องสำคัญที่สุด
2435 คำ
ห้องอาหารวีไอพี
" ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ" เถื่อนพูดขึ้นมาหลังจากฟังอัสเตอร์แนะนำอาวุธชีวภาพของตัวเองแล้ว โอเบิลมองหน้าเถื่อนทันที อัสเตอร์แสยะยิ้ม เถื่อนดันตัวลุกขึ้นยืนอย่างไม่สนใจจะพรีเซนต์อาวุธของตัวเองเลย
" เดี๋ยวสิครับ ดร. " โอเบิลรีบพูดขึ้นมา เพราะเขายังไม่ได้ฟังสินค้าของเถื่อนเลย เถื่อนปลายตามองหน้าโอเบิลและอัสเตอร์ เขาแสยะยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
" ผมไม่ใช่ตัวเลือกเ..ี้ยๆของใคร สินค้าของผมมีคุณภาพ " เถื่อนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เพราะเขาเสียเวลานั่งฟังการพรีเซนต์ของอาวุธของอัสเตอร์ด้วยอารมณ์หงุดหงิด อาวุธชีวภาพที่มีอานุภาพอ่อนเหมือนไข้หวัดใหญ่ แค่ฉีดอาวุธชีวภาพเข้ามาในร่างกายของเขาทุกอย่างก็จบ เพราะอุณหภูมิร้อนสูงสุดทำร้ายเชื้อโรคเรียบร้อย รร. ไอ้เถื่อนแน่นอน โอเบิลมองหน้าของอัสเตอร์ๆขบกรามแน่นๆ เพราะเขากำลังโดนหักหน้า
" ใจเย็นๆสิครับ ดร. " โอเบิลพูดเกลี้ยกล่อมเถื่อนๆปากคว่ำ ยักไหล่กวนๆ
" มีมันต้องไม่มีผม" เถื่อนพูดเพื่อให้โอเบิลเข้าใจง่ายๆ อัสเตอร์กำมือเข้ากันแน่นๆจนเส้นเลือดปูนขึ้นมา โอเบิลยิ้มอย่างพอใจกับคำพูดของเถื่อน
" ผมยังไม่ได้เห็นอาวุธของคุณเลยนะครับ ดร. " โอเบิลพูดขึ้นมา เถื่อนมองหน้าโอเบิลพลางถอนหายใจแรงๆ เพราะมันหมดเวลาของเขาแล้ว โอเบิลโลเลเอง
" ผมไม่จำเป็นต้องมาอวดอาวุธที่มีคุณภาพให้คนอื่นที่เ..ือกอยากเเข่งกับผมได้เห็นหรอกนะครับ" เถื่อนพูดเย้ยหยันด้วยความหงุดหงิด เขาเดินไปที่ประตูห้องทันที
" ดร. ครับ ดร." โอเบิลเรียกเถื่อนเอาไว้ แต่เถื่อนกับนิ่งเฉย เขาปลายตามองอัสเตอร์ที่นั่งตัวเกร็งมองเขาด้วยความแค้นใจตลอดเวลา
" หึหึ ทุกครั้งที่ผมขายงานให้ลูกค้า ผมคิดเสมอว่าผมคือคนสำคัญที่สุด และผมไม่ใช่ตัวเลือกของใคร" เถื่อนพูดขึ้นมาลอยๆพร้อมกับก้าวพ้นประตูไปทันที ไนเจอร์เดินตามหลังเจ้านายออกไป เขามองด้านหลังเจ้านายอย่างเสียดายเวลา
" พรุ่งนี้กูจะไปสวีเดนหาไอ้วิน" เถื่อนบอกไนเจอร์
" ครับนาย" ไนเจอร์ตอบ เถื่อนมองไปที่ในร้านอาหาร เขาถอนใจหายแรงๆ พลางปลายตามองหน้าไนเจอร์
ครืดๆๆๆ เสียงวโทรศัพท์ไนเจอร์ดังขึ้น เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเพื่อหยิบออกมาดู ไนเจอร์ก้มลงมองหน้าจอโทรศัพท์ เขามองหน้าเจ้านาย
" บอกมันไปกูไม่ขาย " เถื่อนบอกไนเจอร์ เพราะเขารู้ว่าเป็นใครที่โทรมา
" ครับนาย" ไนเจอร์ตอบกลับ พร้อมกับกดสายรับ
' ผมขอคุยกับ ดร. หน่อยครับ' ปลายสายรีบบอกจุดประสงค์ทันที ไนเจอร์มองหน้าเจ้านายที่เดินไปยังประตูเพื่อออกจากร้านอาหาร
" เจ้านายของผมไม่ใช่ตัวเลือกของใคร ต้องขอโทษด้วยนะครับ" ไนเจอร์ตอบปลายสาย เถื่อนเหยียดยิ้มสะใจ พร้อมเดินไปอย่างรวดเร็ว เพราะเขาเสียเวลามากพอแล้ว
' เราให้ราคาสูงกว่าทุกครั้งนะครับ' ปลายสายบอกไนเจอร์ๆมองเจ้านาย เถื่อนส่ายหน้าเพราะเขาหมดอารมณ์ทุกอย่างแล้ว
" ไม่ครับ" ไนเจอร์ตอบปฏิเสธไปทันควันไม่คิดอะไรมาก เพราะนี้คือคำสั่งของเจ้านาย เถื่อนก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ
' ขอผมคุยกับ ดร. หน่อยนะครับ' ปลายสายยังตื้อต่อ ไนเจอร์มองหน้าเจ้านาย เถื่อนทำหน้านิ่งๆ ไนเจอร์กดตัดสายทันที เพราะเจ้านายของเขาคงไม่พอใจแน่ๆที่ต้องมาทนเขาพูดคุยเรื่องไร้สาระ
ครืดๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ไนเจอร์ดังอีกครั้ง ไนเจอร์ปลายตามองเล็กน้อย ก่อนจะทำท่าเมินเฉย เถื่อนมองออกไปด้านนอกรถ เขาเห็นอัสเตอร์เดินออกมาจากประตูเหมือนกัน ใบหน้าของอัสเตอร์นั้นบ่งบอกว่าพลาดแล้ว อัสเตอร์มองรถของเถื่อนด้วยมความแค้นใจ เขายกนิ้วกลางส่งให้เถื่อนทันที
" จอดรถ!" เถื่อนสั่งไนเจอร์ที่กำลังจะขับรถผ่านอัสเตอร์ไปพอดี ไนเจอร์ทำตามเจ้านายสั่งทันที เถื่อนเปิดประตูรถลงพร้อมก้าวลงจากรถไป เขาเดินตรงไปหาอัสเตอร์ที่กำลังจะก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ
หมับ! รองเท้าหนังเบอร์ 46 ถีบที่ด้านหลังของอัสเตอร์ทันที อัสเตอร์หน้าคะมำไปในรถ เถื่อนตามขึ้นไปพร้อมกับจับร่างของอัสเตอร์พลิกกลับมามองหน้าของเขา
หมับ! เขาใช้มือจับคอเสื้อของอัสเตอร์เอาไว้ อัสเตอร์มองหน้าเถื่อนพลางเหยียดยิ้มร้าย ทั้งสองคนสบตากันด้วยความเกลียดชัง
" หึหึ ทำไมไอ้เถื่อนมึงจะทำอะไรกู " อัสเตอร์หัวเราะในลำคอพลางถามอย่างผู้ชนะถึงแม้ว่าขายไม่ได้ขายอาวุธแต่อย่างน้อยเขาก็ได้ตัดการค้าขายของเถื่อนเอาไว้ อัสเตอร์มองนัยต์ตาสีแดงอิฐที่เริ่มเปลี่ยน เถื่อนขบกรามแน่นๆ เพื่อระงับอารมณ์ที่เริ่มเดือดผุดๆ
" อย่าล้ำเส้นกู" เถื่อนเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาเหี้ยมๆ อัสเตอร์แสยะยิ้มร้าย พลางค่อยๆล้วงมือเข้าไปในเสื้อสูทด้านใน เขาหยิบอะไรบางอย่างออกมา
" กูไม่เคยกลัวมึง" อัสเตอร์บอกเถื่อนอย่างท้าทาย ก่อนจะแทงเข็มขนาดใหญ่ลงที่ต้นคอของเถื่อน
ฉึก! ปลายเข็มแหลมคมแทงลงที่ลำคอของเถื่อน พร้อมกับฉีดอะไรบางอย่างเข้าไปในร่างกาย
" อ๊ากกกกก" เถื่อนร้องออกมาเสียงดัง
พรืดๆ ผัวะ! เขาปัดมือของอัสเตอร์ด้านที่แทงเข็มฉีดยาออก พร้อมกับต่อยเข้าที่ใบหน้าของอัสเตอร์ไป ก่อนจะใช้มือจับหัวของอัสเตอร์เอาไว้แน่นๆ
ปึ่ก! เขาโขลกหัวของเขาลงไปหาหัวของอัสเตอร์ๆถึงกับมึนงงและสลบไปทันที เถื่อนรีบดันตัวออกจากรถของอัสเตอร์ไป ลูกน้องต่างตกใจ แต่ไม่กล้าเข้ามาใกล้เถื่อน ไนเจอร์ยืนมองนิ่งๆ
" ไวรัสอ่อนๆ กูกินยาก็หาย " เถื่อนพูดออกมาเสียงเหี้ยม พลางเดินหันหลังไปที่รถของตัวเอง เถื่อนปลายตามองไนเจอร์เล็กน้อย
" กลับโรงแรม" เขาสั่งไนเจอร์ พลางขบกรามแน่นๆและก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ ไนเจอร์ปิดประตูรถลงเถื่อนแทบข่มปฏิกิริยาด้านในเอาไว้ไม่ไหว เพราะไวรัสด้านในเริ่มรุกและแพร่กระจายในร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว
ปัง ! ไนเจอร์ปิดประตูรถลง พร้อมกับมองเจ้านายที่นั่งเบาะหลัง เถื่อนเหงื่อไหลซึมออกมามากมาย
" นายครับเกิดอะไรขึ้นครับ" ไนเจอร์ถามด้วยความเป็นห่วง เถื่อนมองสบตาไนเจอร์ผ่านกระจก
" กลับ!" เขากลั้นใจบอกสั้นๆอีกครั้ง ไนเจอร์ขับรถออกไปทันที
หน้าโรงแรมหรู
เถื่อนเปิดประตูรถออกก้าวๆ เขารีบก้าวลงจากรถ โดยไม่สนใจไนเจอร์หรือลูกน้องอีกสองคน เขาเดินเข้าไปในโรงแรมและตรงลิฟต์อย่างรวดเร็ว เถื่อนรีบยื่นมือไปกดปุ่มเพื่อเรียกลิฟต์ เขาเหยื่อไหลบซึมออกมามากกว่าเดิม
พรืด ! เสียงสัญญาณประตูลิฟต์เปิดออก เถื่อนรีบแทรกผ่านเข้าไปในลิฟต์ด้วยความรวดเร็ว เขารีบกดปุ่มให้ลิฟต์ปิดอย่างรีบร้อน โดยไนเจอร์และลูกน้องพึ่งเข้ามาในโรงเเรม เพียงแค่ประตูลิฟต์ปิดสนิท ร่างกายของเถื่อนก็เปลี่ยนไปทันที จากผิวขาวกลายเป็นผิวเหมือนลาวาของภูเขาไฟที่มีความสูงสุด เพื่อเผาผลาญไวรัสที่แทรกซึมอยู่ในร่างกายของเขา
" อ๊ากกกกกกกกกก " เสียงร้องในลิฟต์ที่กำลังเคลื่อนขึ้นไปชั้นสูงสุด เถื่อนมองร่างของตัวเองในกระจก เขามองพิจารณาร่างที่แดงออกส้มๆสะท้อนกระจกทั้งสี่ด้านๆ
" อ๊ากกกกกกกกก" เสียงร้องดังๆในลิฟต์ พร้อมกับร่างของเถื่อนนั้นได้เผาผลาญไวรัสในร่างกายของเขาหมดสิ้นไป ร่างที่แดงออกส้มๆเริ่มเปลี่ยนเพราะอุณหภูมิในร่างกายเริ่มลดลง
ติ่ง! เสียงสัญญาณประตูลิฟต์แจ้งเตือน พร้อมกับประตูลิฟต์เริ่มเปิดออกกว้างๆ เถื่อนก้าวออกจากลิฟต์อย่างสบายใจเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย เขาเดินไปยังห้องพักที่มีลูกน้องสองคนยืนอยู่ด้านหน้า ลูกน้องเปิดประตูให้เถื่อนทันที เขาก้าวเข้าไปในห้องพัก พร้อมกับมองสอดส่ายสายตามองด้านใน เพื่อหารีโมต
" หนูรี" เถื่อนเรียกรีโมต เขาเดินไปที่ห้องน้ำก็ไม่เจอ
" อยู่ไหนว่ะ" เถื่อนถามด้วยความสงสัย เขามองสำรวจห้องนั้นห้องนี้ก็ไม่เจอ จนเขาเดินมาหยุดที่ห้องแต่งตัว เขาปลายตามองในห้องด้วยความสงสัย เขาเดินเข้าไปในห้อง พลางมองหาร่างเล็ก
" จับได้น่าดู" เถื่อนพูดขึ้นมาลอยๆ รีโมตถึงกับอ้าปากค้าง เพราะเธอแอบอยู่ในตู้เสื้อผ้า เธอยืนเกร็งเหงื่อซึมออกมาตามหน้าผากและแผ่นหลังที่เปลือยเปล่า มือกำปมผ้าเช็ดตัวแน่นๆ
" หนูรี!" เถื่อนเรียกชื่อของรีโมต พลางสอดสายตามองหาเธอ เขาเปิดประตูตู้เสื้อผ้าเพื่อดูว่าเธออยู่ด้านในหรือเปล่า รีโมตหลับตาลงร่างเริ่มสั่น เพราะกลัวเขาจับได้
ครืดๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ของเถื่อนดังขึ้นมาก่อนที่เขาจะเปิดประตูตู้เสื้อผ้าอีกตู้ เถื่อนยืนจ้องมองตู้นิ่งๆ มืออีกข้างล้วงเข้าไปหยิบโทรศัพท์ออกมา เขาก้มลงมองดูหน้าจอโทรศัพท์ เถื่อนถอนหายใจแรงๆ เพราะมันคือ' คริสโตเฟอร์' เถื่อนกดรับสายพอดีกับมืออีกข้างยื่นไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้าออกกว้างๆ
" ไอ้เถื่อน!" เสียงของรีโมตและคริสโตเฟอร์เรียกเถื่อนพร้อมๆกันโดยไม่ได้นัดกันเอาไว้ รีโมตหน้าซีด เหงื่อซึมไหลอย่างกับอาบน้ำพึ่งเสร็จอีกครั้ง เถื่อนแสยะยิ้มร้าย พลางมองสำรวจตามเรือนร่างของเธอ
' มึงทำไมไม่ขายสินค้าให้ไอ้โอเบิล' คริสโตเฟอร์ถามเถื่อนด้วยความสงสัย
หมับ! เถื่อนยื่นไปจับมือของรีโมตและดึงร่างของเธอมาหาเขา รีโมตถึงกับทำหน้าไม่ถูก เถื่อนกอดร่างที่มีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเอาไว้แน่นๆ เเละพาเดินไปที่ห้องนอน
" กูไม่ใช่ตัวเลือกของใคร" เถื่อนตอบคริสโตเฟอร์ พลางนั่งลงที่ โซฟาปลายเตียงเขาดึงรีโมตลงมานั่งบนตักของเขาด้วย รีโมตทำตาดุส่งให้เขา
' ไอ้เถื่อน แต่นั้นมันคือลูกค้านะเว้ย' คริสโตเฟอร์เค้นเสียงลอดไรฟันด้วยความหงุดหงิด เถื่อนแสยะยิ้มร้าย พลางซบหน้าลงบนอกของรีโมตที่ล้นผ้าเช็ดตัวออกมา รีโมตใช้มือดันใบหน้าหล่อออกให้ห่าง แต่เถื่อนทำตาดุส่งให้เธอ รีโมตไม่สนใจ
" กูไม่สนเพราะกูต้องสำคัญที่สุด" เถื่อนตอบอย่างไม่แคร์ พลางใช้หน้าดันมือของรีโมตแรงๆจนมือของเธอต้านไม่ได้ ใบหน้าของเขาซบนี้โนนอกสีขาวที่ล้นออกมาทันที เขาหลบตาลงเพื่อผ่อนคลาย
' แต่มันเสนอให้เราเยอะแล้วนะ ' คริสโตเฟอร์บอกเถื่อนๆลืมตาขึ้นมา
" กูจะให้มันจ่าย 5 เท่าของจำนวนที่มันซื้อ" เถื่อนบอกคริสโตเฟอร์
' 5 เท่า ไอ้เถื่อนนี้มึงกำลังฝันอยู่ ' คริสโตเฟอร์พูดประชดเถื่อนๆใบหน้าที่มีเคราสากถูที่โนนอกเบาๆ รีโมตกัดริมฝีปากล่างแน่นๆ พลางหรี่ตามอง มือกำเสื้อเชิ้ตของเขาแรงๆ
" ถ้ามันไม่จ่ายอย่างกูต้องการ กูไม่ขาย!" เถื่อนตอบคริสโตเฟอร์อย่างไม่แคร์ เพราะเขาไม่ใช่คนผิดอะไร โอเบิลต่างหากที่โลเลเอาไอ้บ้าอัสเตอร์มาเพื่อทำให้สินค้าของเขาไม่สำคัญ
' ไอ้เถื่อน!' คริสโตเฟอร์เรียกชื่อเถื่อนอย่างเดือดดาล เถื่อนไม่สนใจ เขากัดที่โนนอกของรีโมตแรงๆ
" อ๊ะ! ไอ้เถื่อน! " รีโมตแรงเสียงหลงพลางกัดฟันด่าเถื่อนด้วยความโมโหเดือดดาลด้วยความเจ็บ เพราะเธอไม่คิดว่าเขาจะกัด คริสโตเฟอร์ได้ยินเสียงแต่เขาไม่สนใจจะเซ้าซี้ถามเพราะเรื่องปกติของเถื่อนๆแหงนหน้าขึ้นมาสบตากับรีโมต เขายิ้มที่มุมปาก
" ถ้ากูไม่ได้อย่างที่กูอยากได้ คนอย่างไอ้เถื่อนไม่มีทางขาย" เถื่อนบอกคริสโตเฟอร์ พร้อมกดสายวาง
ก๊อกๆๆเสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น เถื่อนขบกรามแน่นๆและรีโมตสะดุ้งเล็กน้อย พลางดันตัวออกจากเถื่อน เธอจะลุกขึ้นจากตักของเขา เถื่อนกดงอดเอวของเธอเเน่นก่อน
" เราจะไปข้างนอกกัน" เถื่อนบอกรีโมตพลางปล่อยมือออกจากเอวของเธอ รีโมตเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวอีกครั้ง เถื่อนเดินออกจากห้องนอนไป เขามองไปที่ประตู ไนเจอร์เปิดประตูเข้ามา
" นายครับ ไอ้โอเบิลมันขอเจรจากับนายใหม่ครับ" ไนเจอร์รายงานเถื่อนๆแสยะยิ้มที่มุมปาก พลางมองหน้าไนเจอร์เพื่อเป็นคำถามต่อไปอีก
" มันยอมจ่ายตามที่นายเสนอครับ" ไนเจอร์บอกเถื่อน
" 10 เท่าของสินค้าและค่าเสียเวลาของกู" เถื่อนบอกไนเจอร์ๆถึงกับอ้าปากค้าง เพราะมันเยอะมากไปจริงๆ เถื่อนมงไปที่ประตูห้องนอน รีโมตสวมเสื้อเชิ้ตสีดำตัวใหญ่ของเขา แถมเข็มขัดหนังสีดำรัดที่เอวของเธออีกด้วย
" ไปเถอะ!" เถื่อนเอ่ยชวนรีโมต โดยเขาไม่ได้สนใจว่าเขาจะได้คำตอบจากโอเบิลยังไง รีโมตเดินออกมาด้วยใบหน้าเบื่อหน่ายกับคนเอาแต่ใจ เพราะเธออยากกลับบ้าน
" เถื่อน " รีโมตกลั้นใจเรียกชื่อของเขา เถื่อนมองหน้าของเธอ เพื่อเป็นคำถาม
" ฉันยืมโทรศัพท์ของนายโทรหา.." รีโมตกลั้นใจพูดขอร้องเขาแต่พูดไม่จบเลย เขาก็พูดแทรกขึ้นมา
" ไม่!" คำตอบสั้นๆง่ายๆ ฟังแล้วเข้าใจอย่างไม่ต้องอธิบายอีกครั้ง รีโมตขบกรามแน่นๆ ไนเจอร์ยืนก้มหน้านิ่งๆ
" ไอ้สารเลว !" รีโมตด่าเถื่อนอีกครั้ง เถื่อนยักไหล่ให้พลางเดินไปกอดคอของเธอ
" คืนนี้ไอ้สารลวจะจัดให้หนักๆเลย หึหึ" เถื่อนกระซิบบอกเธอเสียงเหี้ยมๆเสียงหัวเราะที่น่ากลัว รีโมตถึงกับหน้าซีด เถื่อนเดินกอดคอเธอออกไปจากห้องทันที
ครืดๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ของไนเจอร์ดังขึ้น เขายกขึ้นมามองดูหน้าจอทันที ไนเจอร์กดรับสายพร้อมแนบโทรศัพท์ที่ข้างหูของเขา
พี่เถื่อนค่ะ สติค่ะ พวกพี่ก็ผิดที่กีดกันความรักของน้อง รีโมตพูดถูกค่ะ ????
- ผู้เขียน
