เพ็นเฮ้าส์ของเถื่อน
เถื่อนมองไปที่ระเบียงห้องที่ยื่นออกไปหาหญ้าด้านหน้า รีโมตยืนมองออกไปด้านนอก เธอกำลังคิดอะไรในหัวของเธอมากมาย เรื่องที่เริ่มต้นของเธอและเถื่อน
หมับ! เถื่อนสวมกอดเธอจากทางด้านหลัง รีโมตสะดุ้งเล็กน้อย
" ปล่อยฉันเถื่อน !" รีโมตสั่งคนเสียงเข้ม เถื่อนแสยะยิ้มที่มุมปาก
" หึหึ หนูรีๆลองหัดอ้อนไอ้เถื่อนสิ " เถื่อนหัวเราะเอ็นดู เพราะกิริยาของรีโมตตั้งแต่ต้นจนถึงทุกวันนี้ยังเหมือนเดิม พยศมากๆ แต่นั้นแหละมันทำในเขาอยากกระแทกให้สุดๆ เพราะคนอย่างเขาจะต้องชนะความพยศของเธอ
" อ้อน หึ!" รีโมตถามสั้นๆพลางทำเสียงขึ้นจมูกอย่างเย้ยหยัน
พรืด!เถื่อนจับร่างของเธอหมุนกลับมาสบตากับเขา รีโมตผลักอกแกร่งของเขาเพื่อให้ร่างของเถื่อนออกห่างเซไปด้านหลัง
เพียะ! ฝ่ามือของเธอตบลงที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขาแรงๆ จนใบหน้าของเขาหันไปตามแรงตบ เถื่อนหันหน้ามามองพลางแสยะยิ้มที่มุมปาก เขาใช้ลิ้นดันกระพุ้
