รถยนต์คันเก่งของเพชรพะพายเจ้าของร้านขับเข้ามาในคอนโด โดยมีปีขาลนั่งบอกทางอยู่เบาะหน้า รถวนขึ้นไปจอดชั้นที่ต้องการ ปีขาลถึงได้รู้สึกหายใจโล่งขึ้น
“มองเพลินเลยนะ บอกมาก่อนว่าคุณกับเอื้อมเป็นอะไรกัน”
เพชรพะพายดึงชายเสื้อกันหนาวสีดำไว้แน่น ไม่ยอมให้ปีขาลลงจากรถ เธอไม่ชอบใจสายตาเขาที่มองเอื้อมดาว แอบสังเกตเขาตลอดตอนอยู่บนรถ เขาแอบมองเอื้อมดาวบ่อยมาก บางครั้งก็มองเหมือนคนอยากประทุษร้ายเอื้อมดาว บางครั้งก็มองด้วยสายตาอ่อนโยนเหมือนอยากปกป้อง อารมณ์ของเขาทำให้เธอตัดสินใจไม่ถูก ว่าควรปล่อยให้เข้ามาใกล้ชิดเอื้อมดาวดีหรือเปล่า
“เป็นคนที่อยากจีบ แต่เขาไม่ให้จีบ”
“ฉันไม่ไว้ใจคุณเลย”
“ตอนนี้อาจจะเป็นอย่างนั้น แต่ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก”
เขาคงเหมือนคนเลวมากในสายตาคนอื่น ไม่อยากนั่งหรือยืนยันกับใครทั้งนั้นว่าตัวเองเป็นคนดี ใครจะคิดยังไงก็ช่าง จะหาว่าเขาร้ายมากก็ไม่สน แต่ที่ทำทั้งหมดนั้น หวังดีกับเอื้อ
