วันรุ่งขึ้น
เอื้อมดาวตื่นตั้งแต่เช้า เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่รู้สึกตื่นเต้นกับการนัดพบกับใครสักคน หมุนตัวรอบกระจกเกือบสามรอบ เมื่อชุดที่ใส่ ทำให้รู้สึกไม่มีความมั่นใจเอาซะเลย
“เป็นอะไรเนี่ย!”
ใบหน้าสวยหวานร้อนฉ่า ไหนบอกว่าเกลียด ไหนบอกว่าไม่อยากเจอ แล้วทำไมต้องรู้สึกตื่นเต้น แล้วทำไมต้องหน้าแดง
“โอ้ย! ไม่รู้แล้ว”
เอื้อมดาวเดินไปคว้ากีตาร์ตัวเก่ง เธออ้อยอิ่งอยู่หน้ากระจกจนเกือบจะถึงเวลานัดอยู่แล้ว ถ้าขืนยังทำอยู่แบบเดิม เธอต้องไปสายแน่
เมื่อสำรวจเส้นทางหน้าห้องแล้วไม่เห็นใครอยู่เลย ก็ขยับตัวออกไปจากบานประตู ไปยืนอยู่หน้าห้องที่อยู่ข้างๆ คราวนี้เลือกกดกริ่งแทนการเคาะ ยืนรอเงียบๆ ไม่นานหลังบานประตูก็มีเสียง
แอ๊ด!
“?”
“อ๊ะ! สวัสดีค่ะ”
“?”
ปีกุนมองด้วยแววตาตกใจ ใบหน้าที่เห็นเมื่อหลายวันก่อนบานช่องประตู ดูน่ารักกว่าที่เห็นมาก
“มาแล้วเหรอ”
ปีขาลวิ่งออกมาด้วยสภาพที่ทั้งตัว
