EP:2

1150 คำ
วันต่อมา ห้องปุยฝ้าย “นั่งซึมมองจานข้าวแบบนี้อีกไม่นานกูกับมึงได้ไว้อาลัยมันแน่อะตอม” ปุยฝ้ายที่ยืนกอดอกมองสภาพของน้ำหวานแล้วพูดขึ้นมากับอะตอมเพราะน้ำหวานนั่งซึมน้ำตาไหลข้าวปลาไม่ยอมกินมาจะครึ่งวันแล้ว “อีหวาน ตัดอกตัดใจซะเถอะ” แล้วอะตอมก็พูดประโยคนี้ขึ้นมาพร้อมกับมองสภาพของน้ำหวานตอนนี้อย่างสงสารจับใจ “สามปีไม่มีค่าเลยใช่ไหมวะพวกมึง” และนี่ก็เป็นประโยคแรกของวันนี้ที่น้ำหวานพูดออกมากับเพื่อนของเธอเพราะตั้งแต่ตื่นมาน้ำหวานก็เอาแต่นั่งน้ำตาไหลไม่พูดไม่จากับใคร “ในเมื่อคนที่ร่วมสร้างวันเวลาดีๆสามปีของมึงมันไม่เห็นค่ามึงก็ควรทิ้งอดีตทิ้งความทรงจำนี้ไปซะแล้วเริ่มต้นใหม่กูรู้ว่ามันยากแต่มึงต้องเดินหน้าต่อไปนะหวาน” ปุยฝ้ายนั่งลงข้างๆน้ำหวานแล้วกอดน้ำหวานไว้ก่อนที่จะพูดประโยคนี้ออกมาเพื่อปลอบใจและให้กำลังใจเพื่อนสาวคนนี้ของเธอ “ลุกขึ้นมาแบบสวยๆ เริ่ดๆ ค่ะชะนียิ่งมึงทำตัวซังกะตายแบบนี้ไอ้เตอร์กับอีนังนั้นจะหัวเราะเยาะมึงเอา” อะตอมพูดเสริมขึ้นมาอีกคนเพราะพวกเธออยากให้น้ำหวานกลับมาเป็นคนเดิมที่สวยๆเริ่ดๆอีกครั้ง “แค่กูยังไม่พร้อมจะให้ในสิ่งที่มันต้องการมันต้องทำกับกูขนาดนี้เลยเหรอ” “ชะนี!! ผู้ชายกับเรื่องอย่างว่ามันของคู่กันมีแฟนแล้วแฟนไม่ให้มันซัมมันก็ไปหาซัมกับคนอื่นเป็นธรรมดา” “งั้นก็คงเป็นความผิดของกูสินะที่ไม่ยอมมัน” น้ำหวานที่ได้ยินอะตอมพูดแบบนั้นออกมาก็โทษตัวเองว่าเป็นต้นเหตุที่ทำให้ความรักครั้งนี้ของเธอพังลง “เฮ้อ! จะว่าผิดมันก็ผิดด้วยกันทั้งคู่นั้นแหละ มึงก็เกินไปคบกันมาสามปีไม่ให้มันเข้าไปสำรวจถ้ำไอ้เตอร์ก็ผิดที่ไม่หนักแน่นพอ แต่ ณ ตอนนี้คือมึงกับมันจบแล้วหวานมันมีใหม่ไปแล้วมันเลือกคนอื่นที่ไม่ใช่คนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาอย่างมึง” “ชะนีมึงพูดแรงไปนะกูว่า” อะตอมพูดกับปุยฝ้ายขึ้นมาเพราะคำพูดที่ปุยฝ้ายพูดกับน้ำหวานมันดูแรงๆอะตอมกลัวว่าน้ำหวานได้ฟังจะยิ่งแย่ไปกันใหญ่ “ไม่แรงหรอกมึงกูต้องพูดแบบนี้อีหวานมันจะได้รักตัวเองมากขึ้น มึงก็ลุกขึ้นมาได้แล้วหวานชีวิตมึงมีอะไรให้ทำอีกเยอะไม่มีมันแค่คนเดียวแต่มึงยังมีกู มีอะตอม แล้วก็เพลงขวัญที่จะอยู่ข้างๆมึงแบบนี้พวกกูรักมึงนะ” น้ำหวานนั่งฟังเพื่อนทั้งสองของเธอให้กำลังใจแล้วก็นิ่งไปเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่จนอะตอมกับปุยฝ้ายหันไปมองหน้ากันอย่างเป็นกังวล พรึบ!! “ว้ายตาเถร!!” “อีหวาน!! มึงเป็นอะไรเนี่ยอยู่ๆลุกพรวดพลาดขึ้นมาพวกกูตกใจหมด” อะตอมกับปุยฝ้ายพูดขึ้นมาอย่างตกใจที่อยู่ๆน้ำหวานที่นั่งนิ่งๆอยู่ลุกพรวดพลาดขึ้นมา “ก็พวกมึงบอกกูเองไม่ใช่เหรอว่ากูควรจะลุกขึ้นแล้วเดินหน้าต่อ หมดเวลาโศกเศร้าของกูแล้ว” “โอ้ยเริ่ด!! มันต้องแบบนี้ค่ะชะนี” อะตอมปรบมือพร้อมกับพูดประโยคนี้ออกมา “บทจะง่ายก็ง่ายนะมึง แต่ก็ดีแล้วอย่าเศร้านานพวกกูจะเป็นประสาทตาย” ตริ้ง ตริ้ง “ใครมาวะ!!” แล้วในตอนที่ทั้งสามคนกำลังคุยกันอยู่นั้นเสียงกดกริ้งหน้าห้องปุยฝ้ายก็ดังขึ้น “ห้องมึง! มึงก็ไปเปิดสิคะชะนีแอบนัดผู้ชายไว้รึเปล่า” “ถ้าเป็นผู้ชายจริงๆพวกมึงต้องรีบไสหัวไป” ปุยฝ้ายพูดจบก็ลุกขึ้นไปเปิดประตูห้อง แกร็ก!! “ฝ้าย!! น้ำหวานล่ะมันเป็นไงบ้าง” ทันทีที่ประตูเปิดเพลงขวัญก็รีบเดินเข้ามาแล้วถามหาน้ำหวานเพื่อนรักของเธอทันที “โอ้ย!! คุณนายขากว่าจะมาตลาดเขาวายแล้วค่ะ” “อย่ากัดกูอะตอม หวานมึงโอเคไหม” เพลงขวัญพูดกับอะตอมก่อนที่จะเดินไปนั่งลงข้างๆน้ำหวานแล้วถามน้ำหวานอย่างเป็นห่วง “มึงรู้ได้ไงเนี่ย” “ฝ้ายโทรบอกกูตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เช้านี้กูก็เลยรีบมาหามึงทำไมไอ้เตอร์มันถึงได้เลวแบบนี้กูให้ลูกน้องพี่ฟาร์ไปจัดการมันให้ไหมคิดแล้วแค้น” มาถึงเพลงขวัญก็ใส่ไม่ยั้งเลยเพราะเธอเจ็บใจแค้นใจแทนเพื่อนรักอย่างน้ำหวานที่ถูกผู้ชายที่คบกันมานานทำแบบนี้ “กูไม่เป็นไรกูโอเค มึงอย่าหัวร้อนเพลงเดี๋ยวหลานกูตกใจ” น้ำหวานพูดแล้วเอามือลูบท้องของเพลงขวัญที่ตอนนี้กำลังท้องอ่อนๆอยู่ “แต่กว่ามันจะโอเคกูกับอีฝ้ายแทบตายเมื่อคืนเมาเหมือนหมา” อะตอมพูดขึ้นมาบ้างหลังจากที่ได้ยินน้ำหวานพูดว่าตัวเองโอเคแล้วเพราะเมื่อคืนอะตอมกับปุยฝ้ายแทบจะได้พาคลานกลับห้อง “พูดถึงเมื่อคืนมึงก่อวีรกรรมไว้ที่สนามนะอีหวาน” “กูเนี่ยะนะ กูทำอะไร!” น้ำหวานหันไปถามปุยฝ้ายทันทีหลังจากที่ได้ยินปุยฝ้ายพูดแบบนี้ออกมาเพราะเธอจำไม่ได้เลยว่าเมื่อคืนตัวเธอเองสิ้นสติตอนไหนแล้วทำอะไรพูดอะไรไว้บ้าง "มึงชี้หน้าด่าคุณพีท" "ห่ะ!!" พอได้ยินปุยฝ้ายพูดแบบนี้น้ำหวานกับเพลงขวัญถึงกับอุทานออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ "กูกับอีอะตอมพยายามบอกมึงแล้วแต่มึงแม่งไม่ลืมหูลืมตาดูเลย" "ให้ตายเถอะกูจะโดนไล่ออกไหม" น้ำหวานพูดขึ้นมาอย่างเป็นกังวลเพราะคนที่เธอชี้หน้าด่าคือเจ้านายอีกคนของเธอถึงคุณพีทคนนี้จะไม่ค่อยอยู่ที่สนามแต่เธอก็พอจะรู้มาบ้างว่าเขาคือมือซ้ายของฟาโรห์เจ้านายเธอ "มึงโดนไล่ออกจากการเป็นพนักงานเสิร์ฟแน่ๆหวาน" แล้วเพลงขวัญที่นั่งฟังอยู่นานก็พูดประโยคนี้ออกมายิ่งทำให้ทั้งสามสาวตกใจไปกันใหญ่ "จริงเหรอมึง" "อือ! ที่กูมาหามึงวันนี้ก็มีเรื่องงานมาคุยกับมึงด้วยนี่แหละ กูจะมาบอกมึงว่าตั้งแต่วันนี้ไปมึงไม่ต้องไปเป็นพนักงานเสิร์ฟของที่สนามแล้ว"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม