4
1561 คำ
4
ศิรินทิพย์เดินตามร่างของระเบียบไปยังหลังร้าน เพื่อไปหาพี่สาวที่นอนพักอยู่ในห้องของระเบียบ พอเธอเข้าไปในห้องก็รีบเข้าไปหาร่างของสินีนารถทันที
“พี่เอม พี่เอมเป็นไงบ้างจ๊ะ” ศิรินทิพย์ถามพี่สาว ประคองร่างของคนที่เปิดเปลือกตาให้ลุกขึ้นนั่ง
“พี่ไม่เป็นไรหรอก แค่เวียนหัวน่ะ” คนไม่สบายตอบน้องสาว
“ยังจะมาพูดว่าไม่เป็นไรอีก พอรับแขกกลับมาก็นอนซมเลย เจ๊บอกแล้วว่าให้กลับบ้านไปพักผ่อน ไม่ต้องรับแขก ตัวเองไม่สบายคนเดียวไม่พออยากจะให้แขกติดไปด้วยหรือไง”
ระเบียบต่อว่าสินีนารถ เธอเองก็ไม่ต้องการให้อีกฝ่ายรับรองลูกค้าเนื่องจากยังไม่หายจากอาการป่วย เธอจึงให้หยุดพักรักษาตัว เพราะนั่นจะเป็นผลดีกับตัวสินีนารถเองและลูกค้าที่เข้ามาหาความสุข สุดท้ายระเบียบก็ต้องจำยอมให้สินีนารถทำงาน เนื่องจากอีกฝ่ายให้เหตุผลที่ทำให้เธอได้ยินกี่ครั้งก็อึ้งทุกครั้ง
“เอมไม่เป็นอะไรจริงๆ ค่ะเจ๊ ยังรับแขกได้อีกค่ะ”
สินีนารถยังทำปากแข็ง ทั้งที่ร่างกายของเธอนั้นอ่อนแอเต็มทน เมื่อตอนที่ให้ความสุขกับลูกค้า เธอก็แทบจะสลบคาเตียง แต่ก็ยังฝืนสังขารทำงานจนเสร็จ
“ยังจะมาทำปากดีอีก” ระเบียบต่อว่า “เตยพาเอมกลับบ้านไปเถอะ เจ๊คงให้เอมรับแขกไม่ได้ สภาพอย่างนี้เจ๊ไม่กล้าเสี่ยง”
ระเบียบถือว่าเรื่องชื่อเสียงและคุณภาพเป็นเรื่องสำคัญ หากลูกค้าที่ใช้บริการติดโรคภัยจากดอกไม้ในสังกัดของเธอ อาจจะทำให้เสียลูกค้าและไม่ได้รับความไว้วางใจ เธอจึงมีกฎเหล็กหลายข้อที่ดอกไม้ทั้งหลายต้องยึดเป็นเกณฑ์ ระเบียบยอมให้สินีนารถรับแขกในช่วงที่ไม่สบายไม่ได้ ละเมิดครั้งเดียวก็เกินพอ
“แต่เจ๊คะ เอมยังหาเงินไม่ถึงสองหมื่นเลย เอมกลัวว่าถ้าเอมไม่หาย เอมจะไม่มีเงินไปให้ดรีม”
คนไม่สบายห่วงในเรื่องนี้มากที่สุด และนี่เป็นสาเหตุที่ทำให้เธอฝืนสังขาร
“ดรีมจะใช้เงินอีกแล้วเหรอพี่เอม” ศิรินทิพย์ถาม
“ก็ใช่น่ะสิ คราวนี้จะใช้สองหมื่น จะเอาไปซื้อตั๋วคอนเสิร์ตของแจวอน ยังไม่พอนะ ยังจะซื้อของขวัญให้ด้วย รักนักร้องยิ่งกว่ารักพี่ของตัวอง เป็นน้องฉันหน่อยไม่ได้จะตบให้ฟันร่วงเลย”
คนที่ตอบคือระเบียบ แล้วเธอก็จะทำตามที่พูดจริงๆ หากตนมีน้องแบบนี้ ที่รายได้ไม่มีแต่ทำหัวสูง ใช้เงินอย่างกับเบี้ยจนพี่สาวหาเงินแทบไม่ทัน เห็นนักร้องคนดังดีกว่าพี่สาวของตัวเอง อย่างนี้ใช้ได้ที่ไหน จะว่าคนเป็นน้องก็ไม่ถูก ต้องว่าคนเป็นแม่และพี่ด้วยที่ตามใจลักษณาวดีจนเคยตัว
“โอ้โห ทำไมคราวนี้เยอะจังคะ” ศิรินทิพย์อุทานตกใจเมื่อได้ยินจำนวนเงินที่น้องสาวต้องการ มอง สินีนารถด้วยความสงสารและเห็นใจ ที่ต้องมาแบกรับทุกสิ่งอย่างไว้เพียงคนเดียว ทั้งเรื่องกิน เรื่องที่อยู่ เรื่องค่าเล่าเรียนและของใช้ฟุ่มเฟือยของลักษณาวดีที่มีมาไม่ขาดสาย และรู้สึกผิดที่ไม่อาจช่วยเหลือหรือแบ่งเบาภาระของ สินีนารถได้มากนัก ช่วยได้เพียงค่าใช้จ่ายภายในบ้าน ประเภทค่าน้ำ ค่าไฟ ค่ายาของมารดาที่จะต้องทานเป็นประจำเท่านั้น
“ก็เอาไปให้ผู้ชายไงถึงเยอะ” ระเบียบตอบประชด “พาเอมกลับบ้านไปพักผ่อนได้แล้ว หน้าซีดอย่างกับไข่ต้ม แล้วอย่าลืมไปหาหมอด้วยล่ะ เป็นมาตั้งสองอาทิตย์แล้วไม่หายซักที”
คนปากร้ายใจไม่ค่อยดีเอ่ยบอกศิรินทิพย์ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องทำงานของตน ปล่อยให้สองพี่น้องอยู่กันตามลำพัง
“พี่เอม กลับบ้านนะพี่” ศิรินทิพย์บอกพี่สาว
“พี่ยังหาเงินได้ไม่ครบเลย กลัวจะหาเงินไม่ทันที่ดรีมจะใช้” สินีนารถยังห่วงภาระที่ตนเองเต็มใจแบกไว้
“เอาไว้หายดีก่อนก็ได้นะพี่เอม แล้วค่อยหาเงิน”
หากเป็นเมื่อก่อนเงินสองหมื่นสินีนารถหาไม่ยากเลย เพียงแค่สองคืนก็หาได้แล้ว ทว่าช่วงหลังๆ มานี้เธอมีปัญหาเรื่องสุขภาพ อีกทั้งระเบียบยังหาดอกไม้สดๆ สวยๆ มาอย่างต่อเนื่อง บวกกับความสวยของเธอมีน้อยกว่าเด็กใหม่ อายุของเธอก็มากกว่าด้วยทำให้รายได้ของสินีนารถหดลง
“ดรีมบอกว่าถ้าพี่หาเงินไม่ได้ จะไม่ไปเรียนแล้วถ้าดรีมไม่ไปเรียนตามคำขู่ ดรีมก็จะเรียนไม่จบ พี่กลัวแม่เสียใจและผิดหวัง เพราะแม่ผิดหวังในตัวพี่มาแล้ว พี่ก็เลยต้องมาทำงาน แค่กๆ”
ศิรินทิพย์ได้ยินคำพูดของพี่สาวแล้วก็รู้สึกผิดขึ้นมา เพราะเธอก็เป็นต้นเหตุที่ทำให้ครอบครัวที่เคยมั่งมีศรีสุข ต้องตกยากในระยะเวลาสั้นๆ
“พี่เอมกลับบ้านก่อนนะคะ เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง” ผู้พูดทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ สินีนารถแม้ว่าจะยังไม่อยากกลับบ้าน แต่เป็นเพราะสังขารไม่เอื้ออำนวยและถูกระเบียบขับไล่ให้กลับ เธอจึงค่อยๆ ลุกขึ้นยืนโดยมีศิรินทิพย์ช่วยพยุงพาเดินออกไปจากห้อง
อัครวัฒน์ที่กำลังลุกขึ้นยืนเพื่อกลับไปยังคอนโด สถานที่ที่เขามักพาสาวๆ ไปหาความสำราญทางกาย ทว่าฉับพลันนั้นสายตาคมกริบสะดุดมองไปยังร่างของศิรินทิพย์ ช่างสระผมในร้านทำผมร้านประจำของเขาเพียงแวบเดียว
เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่า สาวสวยท่าทางเรียบร้อยและขี้อายคนนี้ อีกทั้งยังมีใบหน้าชวนมอง แม้ว่าหุ่นของเธอจะไม่เร้าใจเหมือนกับสาวๆ ที่เขาเคยควง จะมาเดินเล่นในผับวิคตรองค์ คิดไปคิดมาเธออาจจะไม่ได้มาเดินเล่นก็ได้ แต่มาทำงานหารายได้พิเศษ นึกแล้วก็เสียดายความน่ารักของเธอ
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ละสายตาจากศิรินทิพย์ โอบบ่าดอกไม้ที่จะมาประดับบนเตียงของเขาในค่ำคืนนี้ออกไปจากผับ ยุติความสนใจช่างสระผมสาวไปโดยปริยาย
สี่วันต่อมา
คณะมนุษย์ศาสตร์ภายในมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง กลุ่มนักศึกษาสาวพากันดูคอนเสิร์ตของศิลปินเกาหลีที่กำลังมาแรงมากที่สุดในยุคนี้ ผ่านอินเตอร์เน็ตไร้สายที่เชื่อมต่อกับโน้ตบุ๊ก เสียงกรี๊ดกราดของนิสิตกลุ่มนั้นดังไม่ขาดปาก เมื่อเห็นขวัญใจของพวกเธอร้องเพลงและเต้นอย่างสุดมัน
“ดรีม ฉันจองตั๋วให้เธอแล้วนะ” เสียงของยลดาเอ่ยบอกลัษณาวดีเพื่อนสนิท หลังจากที่ดูคอนเสิร์ตในยูทูปจบ
“อืม ขอบใจมากนะ พรุ่งนี้จะเอาเงินมาให้” ลักษณาวดีตอบกลับ
“แล้วเธอซื้อของขวัญให้พี่แจวอนหรือยัง” เพื่อนคนเดิมถามต่อ แต่ไม่ยอมบอกเพื่อนว่ามีของขวัญวันเกิดให้ศิลปินชื่อดังแล้ว
“ฉันก็ซื้อแล้วเหมือนกัน” เจนวิภาชิงตอบก่อน “ฉันไปสั่งให้เตี่ยของฉันทำจี้ทองคำให้พี่แจวอน ฉันออกแบบเองนะ น้ำหนักของจี้ไม่เท่าไหร่หรอก แค่สามหมื่นกว่าๆ เท่านั้นเอง” เจนวิภาลูกสาวเจ้าของร้านทองพูดอวดราคา
“จี้บ้านพ่อเธอทำแพงจังตั้งสามหมื่น ฉันไปสั่งทำไม่ถึงหมื่นเลย”
ยลดาถามด้วยความสงสัย
“จี้ทองคำไม่เท่าไหร่อย่างที่เธอพูดจริงๆ แต่ที่แพงเพราะฉันสั่งทำจี้ฝังเพชรด้วยน่ะสิ” เจนวิภายังพูดอวดโอ้ต่อไป “แล้วเธอล่ะดรีม จะซื้ออะไรให้พี่แจวอน”
“ฉันเหรอ ฉันจะซื้อแว่นตากันแดดให้พี่แจวอน” ลักษณาวดีตอบ
“แว่นตากันแดดเหรอ” เสียงลูกสาวเจ้าของร้านทองดังขึ้น “ราคาเท่าไหร่เหรอดรีม อย่างเธอซื้อให้พี่แจวอนต้องแพงแน่ๆ เลย”
“ไม่แพงหรอกแค่หมื่นสามเอง” ลักษณาวดีเอ่ยราคาค่าแว่นตากันแดด “ถึงมันจะไม่แพงเท่าของขวัญที่พวกเธอให้ แต่ฉันคิดว่าพี่แจวอนต้องใช้ประโยชน์มากกว่าเก็บไว้ในตู้”
“ทำไมเธอคิดอย่างนั้นล่ะดรีม” ยลดาถาม
“เอ้า...คิดง่ายๆ นะ พี่แจวอนเขาใส่จี้ที่ไหน เพราะใส่จี้ก็ต้องใส่สร้อย พวกเธอก็รู้ว่าพี่แจวอนไม่ชอบใส่สร้อย และชอบใช้แว่นกันแดดมากๆ ใส่เป็นประจำทุกวัน แล้วก็ไม่ซ้ำแบบด้วย ฉันเลยคิดว่าถ้าฉันซื้อแว่นตากันแดดให้พี่แจวอน พี่แจวอนจะต้องเอามาใช้บ้างแหละ”
ลักษณาวดีคิดอยู่หลายวันว่าจะซื้อของขวัญอะไรให้ศิลปินขวัญใจจากแดนกิมจิดี สุดท้ายเธอก็เลือกซื้อแว่นตากันแดด เพราะเป็นของที่ จุนแจวอนใช้เป็นประจำทุกวัน และในแต่ละวันก็แทบจะไม่ซ้ำแบบ เธอจึงคิดว่าหากให้สิ่งนี้ ไม่วันใดวันหนึ่ง ศิลปินคนโปรดอาจจะนำมาใช้มากกว่าของขวัญชิ้นอื่นๆ
- ผู้เขียน
