6

1503 คำ

“ไม่เป็นหรอกค่ะ งั้นคุณนนท์มาแล้ว นีก็ต้องขอตัวกลับแล้วเหมือนนะคะ” คุณครูสาวเอ่ยขอตัวอย่างสุภาพ ก่อนหันไปคว้ากระเป๋าใบใหญ่ที่ด้านในบรรจุข้าวของหลายอย่างเอาไว้ รวมถึงของฝากของเขาด้วย ซึ่งเขามองก็รู้ว่าเธอคงจะนำไปแจกให้คนอื่นๆ จนเหลือไม่กี่ถุงเอากลับไปรับประทานที่บ้าน “อ้อ... ครับ” นนท์มัวแต่มองเพลิน เขามาสะดุ้งเอาตอนที่โดนบุตรสาวดึงมือยิกๆ “คุณพ่อคะ ทำไมไม่บอกว่าจะไปส่งคุณครู หนูนาล่ะเครียดเลย ต้องให้บอกทุกอย่าง คุณพ่อหัดคิดเองบ้างสิ” เด็กน้อยกระซิบบ่นบิดา ก่อนจะเอามือก่ายหน้าผากเหมือนไม่ได้ดั่งใจในความซื่อของบิดา “อ๋อๆๆ... เอ่อคุณครูนีกลับยังไงครับ” นนท์รีบเอ่ยถามเมื่อคุณครูสาวสะพายกระเป๋าทำท่าจะเดินจากไป “กลับรถเมล์ค่ะ เดี๋ยวเดินไปขึ้นรถเมล์ที่ป้ายด้านหน้าค่ะ” ป้ายด้านหน้าคือต้องเดินออกจากซอยไปอีกหลายร้อยเมตร ซึ่งเขาเองนึกเป็นห่วงขึ้นมาครามครั้น “ให้ผมไปส่งนะครับ” นนท์รีบมาดักหน้าเอาไว้ นึกขอบคุณบุตรสาวที่เอ่ยเตือน เพราะเขามัวแต่ใจลอย นี่ถ้าปล่อยให้เธอกลับเอง คงรู้สึกผิดยิ่งนัก ทั้งให้เธอรอเป็นเพื่อนลูก ทั้งให้เดินออกไปจากโรงเรียนอีกไกล “เอ่อ... ไม่เป็นไรค่ะ นีเกรงใจ” ภคินีตอบอย่างเกรงใจจริงๆ เพราะไม่อยากเป็นภาระใคร เดินออกไปไม่ไกลก็ถึงป้ายรถเมล์แล้ว “ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ ผมเองเสียอีกที่ต้องเกรงใจ นี่ก็มืดแล้ว เดินคนเดียวอันตรายแย่เลยครับ ถ้าผมปล่อยให้คุณครูเดินออกไปคนเดียวแล้วเกิดอันตราย ผมคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต อีกอย่างนึงเพราะคุณครูต้องรอผมเป็นเพื่อนยายหนูเลยยังไม่ได้กลับ ให้ผมไปส่งนะครับ” เขาพูดเสียงนุ่มด้วยน้ำใจที่เอื้อเฟื้อให้เธออย่างจริงใจ “งั้นก็ได้ค่ะ” ภคินีรับคำในที่สุด เพราะไม่อยากให้เขาเสียน้ำใจ นนท์เดินไปเปิดประตูรถให้คุณครูสาวด้านหน้า ส่วนบุตรสาวนั้นเขาให้นั่งด้านหลัง ก่อนขึ้นรถยายตัวดียังหันมาตบมือแปะๆ กับเขา หัวเราะคิกๆ อย่างอารมณ์ดี จนเขาต้องขยี้ศีรษะเล็กๆ ด้วยความมันเขี้ยว “ต้องอย่างนี้สิคะคุณพ่อ ถึงจะเหมาะสมกับที่หนูนาพูดชมคุณพ่อปูทางเอาไว้ให้กับคุณครูนี” เด็กน้อยกอดคอบิดากระซิบกระซาบให้ได้ยินกันสองคน “ร้ายนักนะเรา” นนท์หัวเราะเบาๆ แต่ไม่แสดงออกมากนัก “ใครดีใครได้ค่ะคุณพ่อ ช้าๆ ก็โดนใครคาบไปสิคะ” เด็กน้อยพูดเป็นการเป็นงาน “เอ๊ะ! เราไปเอาคำพูดนี้มาจากไหน” นนท์ขมวดคิ้วเข้าหากัน เด็กวัยนี้มักจะจดจำสิ่งที่ผู้ใหญ่พูดได้ดี “ได้ยินจากคุณครูที่โรงเรียนค่ะ” นรีรัตน์ตอบบิดาเสียงใส “แล้วเราก็ช่างจดช่างจำเสียจริง” นนท์ลูบศีรษะเล็กๆ ของบุตรสาวอย่างมันเขี้ยว ให้มันได้แบบนี้สิ ยายแสบของเขา “ก็หนูฉลาดนี่คะ” พูดแล้วกอดอกอมยิ้มยิงฟันใส่บิดา “ขึ้นรถได้แล้วยายตัวแสบ” นนท์ขยี้ศีรษะบุตรสาวอีกครั้ง หลังจากซุบซิบคุยกันเบาๆ ด้านหลัง ก่อนจะเดินขึ้นรถและขับออกไป “คุณพ่อขา... หนูนาหิ๊วหิวค่ะ” เด็กน้อยอยากจะถ่วงเวลาให้บิดาได้อยู่กับคุณครูสาวให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ จึงรีบบอกความประสงค์เมื่อบิดาขับรถออกมาจากโรงเรียนได้เพียงเล็กน้อย “หิวแล้วเหรอครับ” นนท์หันมาพูดกับบุตรสาวระหว่างติดไฟแดง แต่เห็นยายตัวแสบขยิบตาให้ เขางงๆ ในคราแรก ก่อนจะเข้าใจ พักนี้เขากลายเป็นคุณพ่อจอมเอ๋อไปแล้ว เพราะดูเหมือนลูกน้อยจะฉลาดไปเสียทุกเรื่อง “สงสัยจะมืดแล้วน่ะค่ะ หนูนาเลยหิว” ภคินีแสดงความคิดเห็นเสียงนุ่ม “งั้นจะรังเกียจไหมครับคุณครู ถ้าจะไปรับประทานอาหารกับเราสองพ่อลูกสักมื้อ” พูดแล้วก็กลั้นใจรอ รับมุขมาจากยายตัวแสบเพราะเขาเข้าใจความต้องการของบุตรสาวดี แค่มองตาก็รู้ใจ “ได้สิคะ กว่าจะถึงบ้านหนูนาจะแสบท้องเอาแย่ ต้องกินอาหารให้ตรงเวลานะคะหนูนา หิวก็ต้องกิน อย่าอดเอาไว้” ภคินีหันไปบอกคนด้านหลังที่นั่งเรียบร้อยไม่ดื้อไม่ซน “เย้ๆๆ ดีใจจังเลยค่ะ วันนี้จะได้ไปกินอาหารกับคุณครูนีด้วย” ความฝันเป็นจริงแล้วตบมือชอบใจตามประสาเด็ก ภคินีได้แต่อมยิ้มให้เด็กน้อยทางด้านหลัง “หลังจากนี้ให้ผมไปส่งบ้านนะครับ เพราะมืดแล้ว ผมไม่ยอมให้คุณครูกลับบ้านคนเดียวแน่นอน” นนท์พูดักคอเอาไว้ เมื่อเห็นว่าคุณครูแสนสวยตรงหน้ามีท่าทีเกรงใจอย่างเห็นได้ชัด “ขอบคุณมากๆ เลยนะคะคุณนนท์ พาไปกินข้าวแล้วพาไปส่งบ้านอีก” ภคินีเริ่มเกรงใจขึ้นมาอีกแล้ว “ไม่เป็นไรครับ เรื่องเล็กน้อย” เขาตอบรับเสียงนุ่ม รู้สึกเบาใจที่ทุกอย่างราบรื่นไปได้ด้วยดี ไม่นานนนท์ก็เลี้ยวรถเข้าไปในร้านอาหารประจำของเขา ที่นี่มีอาหารขึ้นชื่อหลายชนิด เป็นอาหารไทยที่ได้รับความนิยมมากเป็นอันดับต้นๆ แถมราคายังย่อมเยาว์ “คุณครูทานอะไรดีครับ ร้านนี้มีอาหารอร่อยหลายอย่างเลย” นนท์เอ่ยถามเสียงสุภาพเมื่อเลื่อนเก้าอี้ให้คุณครูสาวและบุตรสาวได้นั่งเรียบร้อยแล้ว “คุณนนท์แนะนำบ้างสิคะ นีไม่เคยมาร้านนี้น่ะค่ะ” เธอมองบรรยากาศของร้านแล้วนึกชอบใจ ทุกอย่างดูเป็นธรรมชาติ เสียงน้ำตกจำลองเล็กๆ ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย สายลมพัดเย็นสบายโดยไม่ต้องพึ่งเครื่องปรับอากาศ “ร้านนี้อยู่ใกล้บ้านผมน่ะครับ เป็นร้านที่อร่อยมาก ผมพายายหนูมาทานประจำ” เขาชวนคุยอย่างเป็นกันเอง “ใกล้บ้านคุณนนท์ ตายแล้ว... บ้านของนีอยู่ไกลไปคนละทางเลยค่ะ” คุณครูสาวตกใจรวมถึงเกรงใจมากขึ้นไปอีก “ไม่เป็นไรครับ อยากพามารับประทานอาหารอร่อยๆ เดี๋ยวผมไปส่งคุณนีแน่นอน” นนท์รีบพูดเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย “เกรงใจมากๆ เลยนะคะ ต้องวนรถกลับไปอีก” พูดอย่างไม่สบายใจจริงๆ “อย่าคิดมากสิครับ งั้นผมสั่งอาหารเลยแล้วกัน เอาอาหารแนะนำของร้านเลยนะครับ รับรองทานแล้วจะติดใจ” นนท์ตัดบทไม่อยากให้เธอคิดมากมัวแต่เกรงใจแบบนี้ เนื่องจากเขาและบุตรสาวยินดีและเต็มใจเป็นอย่างยิ่งที่จะไปรู้จักบ้านของเธออย่างเป็นทางการ “ตามสบายเลยค่ะ นีเป็นคนทานง่ายอยู่ง่ายค่ะ ไม่ได้เรื่องมากอะไร” เธอพูดตามจริงเพราะเป็นคนสมถะค่อนข้างจะรักสันโดษ รักเด็ก และก็ไม่เรื่องมาก ไม่ชอบนินทา แถมยังไม่เคยโกรธใครด้วย อาหารที่สั่งถูกลำเลียงมาอย่างรวดเร็ว ล้วนแล้วแต่เป็นอาหารขึ้นชื่อของร้านแทบทั้งสิ้น “ผมกับยายหนูชอบทานปลา เลยหนักเมนูปลาไปหน่อยครับ” นนท์ลูบท้ายทอยไปมา ลืมถามว่าคุณครูสาวชอบรับประทานปลาหรือเปล่า หรือรับประทานปลาได้ไหม เขาก็สั่งตามที่ตัวเองและบุตรสาวชอบ “ได้เลยค่ะ ยิ่งเมนูปลายิ่งดีต่อสุขภาพ คุณนนท์สั่งปลาและเมนูผักแบบนี้ของโปรดของนีเลยค่ะ” เธอรีบบอกยิ้มๆ เพราะชอบทานเหมือนสองพ่อลูก “งั้นลองชิมอันนี้เลยครับ” นนท์รีบตักอาหารให้คุณครูสาวเมื่อบุตรสาวกระทุ้งข้อศอกเป็นการให้สัญญาณ เอาเข้าสิ ยายตัวแสบของเขาอยากมีแม่จนกำกับเขาเสียทุกอย่างเชียว “ขอบคุณค่ะ” ภคินีเอ่ยขอบคุณเสียงนุ่มตามนิสัย “ปลาช่อนลุยสวนครับ” เขาเลื่อนข้าวผัดน้ำพริกลงเรือให้คุณครูสาว อำนวยความสะดวกให้อย่างเต็มที่ “อร่อยมากๆ เลยค่ะ” ทานเข้าไปคำแรกก็ต้องอมยิ้ม อาหารที่นี่อร่อยรสชาติกลมกล่อม กลิ่นหอมทำให้กระเพาะหลั่งน้ำย่อยออกมาอย่างเต็มที่ เพิ่มความหิวขึ้นไปอีกระดับ “อันนี้ปลากะพงนึ่งมะนาวกระเทียมดองครับ” “อันนี้ก็อร่อยค่ะ คุณนนท์ทานเถอะค่ะ มัวแต่ตักให้นีไม่ได้ทานกันพอดี แล้วหนูนาอยากทานอะไรคะ เดี๋ยวคุณครูตักให้” คุณครูสาวหันไปสนใจกับลูกศิษย์ตัวน้อยที่ทานอย่างเรียบร้อยไม่งอแงหรือกวนผู้ใหญ่ “หนูนาอยากทานปลาทอดจานนั้นค่ะ” นรีรัตน์หมายถึงปลาทอดราดข้าวโพดผัดน้ำมันหอย กลิ่นหอมกรุ่น โดยเฉพาะกลิ่นข้าวโพด “อันนี้ด้วยไหมคะ ผักบล็อกโคลีกับกุ้งที่หนูนาชอบไง” คุณครูคนสวยจำเมนูของลูกศิษย์ตัวน้อยได้ขึ้นใจ เพราะเห็นทานเป็นประจำ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more