“จริงสิครับ พี่รับปากแล้วไม่บิดพลิ้วแน่นอน แล้วมานั่งรอพี่ดึกๆ ดื่นๆ ทุกวันไม่ง่วงหรือไง” เขาลูบศีรษะเล็กๆ ด้วยความเคยชิน คนถูกลูบนั่งมองด้วยสายตาอ่อนโยน ตาสบตาแล้วหัวใจสั่นไหว แม้ไม่มีคำพูดใดๆ แต่หัวใจสองดวงก็เหมือนจะถ่ายทอดความอ่อนหวานละมุนละไมเข้าหากันได้อย่างง่ายดาย
“ปกติหนูนานอนดึกค่ะพี่หมอ” เธอเขยิบเข้าไปใกล้ๆ เขาแต่ชายหนุ่มเขยิบออกห่าง เมื่อรู้สึกใจสั่นแปลกๆ ความใกล้ชิดที่มีอยู่บ่อยครั้งอาจไม่รุนแรงเท่าในครั้งนี้เมื่อรับรู้ได้ว่าเธอจบการศึกษาแล้ว
“พี่ตัวเหม็น เหงื่อก็เต็มเลย ยังไม่ได้อาบน้ำ พี่ขอไปอาบน้ำก่อนนะ แล้วเรากินอะไรหรือยัง” เขาถามอย่างใส่ใจ ประโยคยาวยืดจนคนถูกถามอมยิ้ม
“ยังเลยค่ะ รอพี่หมออยู่” มองสบตาพราว สายตาซุกซนบ่งบอกถึงอันตรายที่เกิดขึ้นในหัวใจของคุณหมอหนุ่มแก่เรียน
“ทำไมไม่กินเสียก่อน ความจริงไม่ต้องรอพี่ก็ได้นะครับ รับประทานอาหารไม่ตรงเวลาเดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะห
