บทนำ
1113 คำ
ตุบ!!
“หึ้ยย!”
หมับ!!
“กรี๊ดด ไอ้โรคจิต!!”
ผั๊วะ!!ปักก!
ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากครับผมกำลังเดินฝ่าความมืดมาอยู่ดีๆ จู่ๆก็ไปเดินชนกับใครก็ไม่รู้เกือบหงายหลังลงไปแต่ดีที่ผมคว้าอะไรก็ไม่รู้เป็นก้อนกลมๆนิ่มๆเอาไว้ได้ทันเลยไม่หงายหลังลงไป แต่ทว่า ผมถูกเจ้าตัวต่อยเข้าเต็มๆเบ้าตาสองทีจนหงายหลังลงไปจนได้ ได้ยินเสียงก็รู้เลยว่าเป็นผู้หญิงเธอหมัดหนักมากครับ
“นายเป็นใคร!? มาเดินอยู่ที่มืดๆแบบนี้ได้ยังไง คิดจะมาทำอะไรไม่ดีใช่มั้ย ห๊ะ!!”
“....”ผมรู้สึกเหมือนสติกำลังเลื่อนลอยกลิ่นคาวเลือดที่ไหลออกมาจากจมูกมันชวนจะอ้วกเอามากๆ ไม่มีแรงจะขัดขืนหรือจะสู้ผู้หญิงคนนั้นหรอกครับ
“ฉันถามว่านายเป็นใคร!?”ผมได้ยินเธอถามย้ำอีกครั้ง ได้ยินเว้ย!แต่ไม่มีแรงตอบ แค่หายใจเลือดก็ออกมาเป็นกองแล้ว
“ช่วยก่อนค่อยถาม”ผมกลั้นหายใจแล้วเงยหน้าขึ้นไปบอกกับเธอตรงนี้มันเป็นมุมมืดครับ มองไม่เห็นหน้าของเธอหรอกเห็นแต่รูปร่างที่อวบอั๋นและเข้ารูปของเธอ
“เออๆ”เธอตอบ จากนั้นก็ย่อตัวลงมาจับแขนของผมดึงขึ้นไป
ทว่า....ตุบบบ
“กรี๊ดด ไอ้โรคจิต”
ปึกก!!
“โอยยย”ผมส่งเสียงร้องออกมาเบาๆ โดนต่อยไปเต็มๆเบ้าตาสองทียังไม่พอเธอยังจะมาถีบผมอีก จิตใจของเธอทำด้วยอะไรกัน
“นายมันโรคจิต ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ”
“....”เอ้า!! ผมยังไม่ทันได้ทำอะไรเธอซักนิดเลยจู่ๆก็โดนต่อยแล้วก็โดนถีบแถมยังโดนด่าอีกด้วยนี่ผมทำผิดอะไรไปหรือเปล่าแค่เดินชนกับเธอแล้วก็ล้มลงไปทับเธอเอง
“ก่อนที่จะแหกปากด่าเนี่ยช่วยก่อนได้ไหมจะตายอยู่แล้ว”ผมหันไปพูดอย่างเหลืออดเจ็บปางตายยังจะมีหน้ามายืนด่าอยู่ฉอดๆ
“เออๆ”เธอเข้ามาพยุงผมอีกครั้ง
จากนั้นก็พาผมเดินฝ่าความมืดมายังห้องๆหนึ่ง พอเปิดไฟขึ้นมันก็มีแต่แสงไฟสลัวๆไม่ชัดเหมือนกับว่าห้องนี้ไม่ได้ใช้งานมานานแล้ว ถึงไฟในห้องนี้มันจะสลัวๆมองเห็นอะไรไม่ชัดเจน แต่ผมก็มองเห็นผู้หญิงคนที่ต่อยผมได้อย่างชัดเจน เธอเป็นพยาบาลครับยังอยู่ในชุดฟอร์มของพยาบาลอยู่เลย พยาบาลที่ไหนทำร้ายคนวะ
“นายเป็นใครแล้วมาที่นี่ได้ยังไง”
“มาหาเพื่อน”ผมตอบสั้นๆปรายตามองเธอเล็กน้อย เธอกำหมัดตั้งท่าการ์ดมวยเตรียมท่าจะซัดผมอีกล่ะมั้ง
“เพื่อนชื่ออะไร”
“เพลิง”
“แล้วทำไมถึงเดินมาที่มุมมืดแบบนั้น ตรงส่วนนี้ไม่มีใครผ่านมาหรอกนะเพราะมันเป็นเขตหวงห้ามและมันเป็นยามวิกาลด้วยผู้ป่วยที่นี่เค้าพักผ่อนกันหมดแล้ว”
“ก็ละตรงนี้มีใครเปิดไฟไหมล่ะ ไม่มีใครเปิดไฟก็ต้องเดินมามืดๆไง คิดสิ”
“พูดให้ดีๆนะ”
“นี่เธอเป็นพยาบาลจริงๆหรือเปล่าเนี่ย หรือว่าแค่ใส่ชุดพยาบาลให้มันดูเก๋”
“ฉันเป็นพยาบาล”
“เป็นพยาบาลก็มาทำแผลให้คนไข้ดิ เห็นไหมเนี่ยเลือดออกเต็มเลย ฝีมือเธอนะเนี่ย!”
“...”เธอทำท่าไม่พอใจก่อนจะหยิบสำลีแล้วชุบแอลกอฮอล์เช็ดปากและจมูกให้ผม
“โอ้ยยย ซี๊ดด แสบๆๆๆ เบาๆดิวะ!!”
“เรื่องมาก”
“แม่ง!! ซี๊ดด”
“โทรหาเพื่อนของนายเลยนะ เพราะยังไงฉันก็ไม่มีทางเชื่อถ้าเพื่อนของนายไม่มายืนยันว่านายมาหาเพื่อนที่นี่”
“ทำไมต้องยืนยันด้วยวะ!”
“หรือจะเอาอีกหมัด”
“....”ผมมองหน้าเธอยังเคืองๆก่อนจะรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาไอ้เพลิงทันที
( เออ ว่าไงมึงอยู่ไหนตอนนี้ )
“กูอยู่โรงพยาบาลแล้วนี่แหละ มีเรื่องนิดหน่อย มึงมาหากูที่ห้องทำแผลหน่อยใกล้ๆกับห้องของน้องเมียมึงนั่นแหละ”ผมบอกไอ้เพลิง
( เออๆ กูจะรีบไป )
ผมกดวางสายจากไอ้เพลิงไม่นานมันก็เปิดประตูเข้ามาในห้องทำแผลที่ผมอยู่ มันยืนดูผมเช็ดเลือดนิ่งๆโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ ยัยพยาบาลนี่ก็มือหนักใช่ย่อยเลยนะครับเนี่ย ขนาดทำแผลยังไม่เบามือเลย
“ซี๊ดด อ่าาส์ เบาๆดิวะ มันแสบ”จะไม่ให้ร้องได้ยังไงละครับ ก็เธอเล่นเอาแอลกอฮอล์มาเช็ดให้เลยแทนที่จะเป็นน้ำเกลือ มันก็แสบสิครับแบบนี้
“อยู่นิ่งๆ!”
“อื้มมม อ่าาส์”
“....”เธอถอนหายใจใส่ผมแรงๆ
“ซี๊ดด อูยยย บะ เบาหน่อยสิ”
“เรื่องมาก! รำคาญ ทำเองไปเลย”เธอยัดสำลีที่ชุบแอลกอฮอล์ใส่มือให้กับผม แล้วเบือนหน้าหนีผมไป
ผมจับสำลีแล้วค่อยๆเช็ดเลือดตามจมูกและปากออกเอง มันทั้งเจ็บทั้งแสบเลยครับ นี่ผมยังไม่รู้เลยว่าผมไปทำอะไรให้เธอ เธอถึงได้ต่อยผมเอาซะเลือดตกยางออกขนาดนี้ และตอนนั้นผมก็นึกขึ้นมาได้
ก้อนกลมๆนิ่มๆใหญ่ๆ ผมปรายตาไปมองที่หน้าอกของเธอจนได้รู้ว่าตอนนั้นผมเผลอไปคว้าที่หน้าอกของเธอนี่เองเธอถึงได้ชกผมเข้าเต็มๆเบ้าตาแบบนี้
ก็คนมันไม่ได้ตั้งใจนี่หว่า ตรงนั้นมันก็มืดแถมตอนนั้นที่ชนกันก็จะหงายหลังด้วย สัญชาตญาณของคนรู้ว่าตัวเองกำลังจะล้มมันก็ต้องรีบหาที่คว้าใช่ไหมล่ะ อะไรที่คว้าได้ก็คว้าเอาไว้ก่อน
เวลาผ่านไป
ผมนั่งทำแผลไปเรื่อยๆจนกระทั่งเมียของไอ้เพลิงมันเข้ามาแล้วพากันออกไป ปล่อยให้ผมอยู่กับยัยพยาบาลบิ๊กเบิ้มแค่สองคน โลกมันจะกลมไปถึงไหนยัยพยาบาลบิ๊กเบิ้มคนนี้รู้จักกับเมียของไอ้เพลิงมันอีกด้วย
“เสร็จยัง?”เธอถาม
“อืม”ผมตอบสั้นๆ ไม่อยากจะขยับหน้ามากมายกลัวว่าเลือดมันจะไหลออกมาอีก
“เสร็จแล้วก็ออกไปได้ละ ฉันจะได้กลับบ้านสักทีเสียเวลามามากแล้ว”
“.....”แม่งเอ้ย!! แทนที่จะถามผมว่าเป็นยังไงบ้าง เธอเป็นพยาบาลจริงๆหรือว่าเป็นพยาบาลเก๊วะ
- ผู้เขียน
