รักอุ่นใจนายเย็นชา 16
“พี่เวล เบาๆสิ”
“ครับพี่จะกินเราเบาๆ”
ฉันไม่รู้ว่าเขานิยามคำว่าเบายังไงกัน เพราะตั้งแต่ที่เขาบอกจะ นั่นแหละๆกว่าที่เขาจะพอใจฉันได้แต่นอนหอบอยู่บนเตียงกว้างที่มันยับยุ่งไปหมด คนที่อารมณ์ดีและพอใจก็เห็นจะเป็นเวลนี่แหละ
“เรากลับกันวันนี้นะ แม่บอกจะมาหา”
เวลยื่นเสื้อคลุมสีขาวมาให้ก่อนจะช่วยสวม สายตาวิบวับจ้องมองฉันไม่ละสายตาไปไหนพอถลึงตาใส่ด้วยความโมโหเขาก็หัวเราะชอบใจบ้าไปแล้วจริงๆผู้ชายคนนี้
“งั้นแยกกันตรงนี้นะ ถึงแล้วทรมาด้วยแล้วกัน”
ซีบอกหลังจากที่เราเช็คเอาท์และเก็บของขึ้นรถเสร็จแล้ว เราคุยกันครู่หนึ่งก่อนจะแยกกันขึ้นรถ ฉันกลับรถคันเดียวกับเวลส่วนเพื่อนสองคนก็กลับด้วยกัน ตลอดทางเวลมักจะมองฉันบ่อยๆแต่ก็ไม่ยอมพูดอะไร
“แวะทานข้าวก่อนนะ อยากทานอะไรมั้ย”
เวลตามหลังจากที่เลี้ยวรถไปจอดริมทางหน้าร้านอาหารหลายหลายที่เรียงรายกันเต็มไปหมด เราเดินดูอาหารจนกระทั่งคนข้างๆ
