ตอนที่ 4
1195 คำ
รถลีมูซีนสีดำเงาวับหลายคันแล่นมาจอดที่หน้าห้องแถวเดิมที่ยาหยีเคยพักอาศัย ชายในชุดสูทสีดำรีบกระโดดลงมาจากรถคันแรก มาโค้งคำนับให้กับคนที่อยู่ในรถคันที่สอง จากนั้นจึงค่อยๆ เปิดประตูรถออกอย่างนิ่มนวล
บุรุษร่างกายสูงใหญ่ในสูทสีเดียวกันกับคนอื่นๆ ก้าวลงมาด้วยท่าทางสง่างาม เส้นผมสีน้ำตาลเข้มปลิวสะบัดไปตามแรงลมที่พัดผ่าน และเมื่อแว่นตาสีดำถูกมือใหญ่กระชากออกไป ใบหน้าหล่อเหลาสุดสมบูรณ์แบบชัดเจนก็เด่นชัดขึ้น
“ว้าย! ผู้ชายอะไรหล่อจังเลย”
“นั่นสิ หล่อจนแทบละลาย”
“เท่ระเบิดเลย น่ากินชะมัด”
เสียงกรี๊ดกร๊าดจากบรรดาสาวๆ ที่โผล่หน้าออกมาจากห้องพักดังสนั่นขึ้น แต่คอร์เนลหาได้ใส่ใจกับกิริยาคลั่งไคล้ที่ผู้หญิงพวกนั้นแสดงออกมาไม่ เพราะชายหนุ่มเลือกที่จะพยักหน้าให้เซอร์เกเข้าไปหาข้อมูลของคนที่ตัวเองกำลังต้องการสืบหา โดยตัวเองเลือกที่จะยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางวงล้อมของเหล่าบอดี้การ์ด
“ผมต้องการพบคุณยาหยี โรจน์มหามงคล เธอพักอยู่ที่ห้องไหนครับ”
เซอร์เกเลือกที่จะเอ่ยนุ่มๆ กับแม่สาวนางหนึ่งในกลุ่มสามคนที่กำลังยืนจ้องมองนายน้อยของเขาตาเป็นมันด้วยภาษาไทยที่สำเนียงค่อนข้างแปร่งเล็กน้อย ความจริงไม่ใช่แค่เขาคนเดียวหรอกที่พอจะสื่อสารภาษาไทยได้บ้าง แต่นายน้อยของเขา คอร์เนล ซีร์ยานอฟก็สามารถใช้ภาษาไทยได้เช่นเดียวกัน เนื่องจากนายน้อยถูกเลี้ยงดูมาจากแม่นมคนไทยที่อพยพตามสามีไปทำงานที่รัสเซีย
“ย้ายออกไปแล้วค่ะ” แม้จะแปลกใจที่ชายวัยกลางคนตรงหน้าสามารถสื่อสารภาษาไทยได้ แต่ก็เลือกจะตอบออกไป
“พอจะทราบไหมครับว่าย้ายไปอยู่ที่ไหน”
“พวกเราไม่รู้หรอก ไม่ได้สนิทกัน แค่เคยเห็นหน้าเท่านั้น เอ่อ...แต่ว่าผู้ชายหล่อๆ คนนั้นชื่ออะไรเหรอคะ ฉันอยากรู้จัก” หญิงตรงหน้าถามตรงๆ ขณะที่สายตาไม่ยอมเคลื่อนไปจากใบหน้าของคอร์เนลเลยแม้แต่วินาที
เซอร์เกอยากจะหัวเราะออกมากับท่าทางทอดสะพานเสริมใยเหล็กของพวกหล่อน เพราะต่อให้แม่คุณทั้งหลายแก้ผ้าแก้ผ่อน นายน้อยของเขาก็ไม่มีทางชายตาแลหรอก เพราะคนอย่างคอร์เนล ซีร์ยานอฟได้ชื่อว่าเป็นนักล่าตัวฉกาจ ดังนั้นนายน้อยของเขาไม่มีทางยอมถูกล่าอย่างแน่นอน
“ขอบคุณครับที่ตอบคำถามของผม”
เซอร์เกกล่าวขอบคุณ หมุนตัวจะเดินตรงไปที่รถ แต่แม่สาวๆ ก็วิ่งมาขวางหน้าจนเขาต้องหยุดเดินกะทันหัน
“บอกมาก่อนสิคะว่าผู้ชายรูปหล่อคนนั้นเป็นใคร ชื่ออะไร แล้วบ้านอยู่ที่ไหน”
เซอร์เกเป่าปากออกมาด้วยความรำคาญ แม้นี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เจ้านายของเขาถูกแม่สาวๆ ตามตื๊อก็ตามที
“พวกคุณใช่นางงามจักรวาลหรือเปล่าครับ”
สาวน้อยนางหนึ่งรีบส่ายหน้า
“ไม่ใช่ค่ะ”
“แล้วพวกคุณใช่นางเอกดังจากฮอลลีวูดหรือเปล่าครับ”
คราวนี้อีกคนหนึ่งส่ายหน้าบ้าง
“ไม่ใช่ค่ะ เอ่อ...แต่ว่าทำไมคุณต้องตั้งคำถามแบบนี้ด้วยคะ”
เซอร์เกผุดรอยยิ้มเหยียดหยันขึ้นมาที่มุมปาก ขณะกวาดตามองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าของแม่สามสาวตรงหน้า
“ถ้าไม่ใช่ ก็เลิกฝันไปเถอะครับ เพราะผู้หญิงที่มีสิทธิ์เข้าใกล้นายน้อยของผมได้ต้องไม่ใช่ผู้หญิงติดดินแบบพวกคุณ”
“นี่คุณ...”
เซอร์เกไม่คิดจะใส่ใจกับวาจาของแม่สามสาวนั่นอีก เขารีบก้าวยาวๆ เข้ามารายงานสิ่งที่พึ่งรับรู้มาให้กับคอร์เนลฟังทันที
“เธอย้ายไปแล้วครับ นายยอดชายน่าจะส่งข่าวเรื่องที่เราจะตามมาให้เธอทราบ”
คอร์เนลไม่ได้พูดอะไรออกมากับความล้มเหลวนั้น ชายหนุ่มเลือกที่จะก้าวขึ้นไปนั่งบนรถลีมูซีนคันงาม ก่อนจะสั่งให้ลูกน้องขับรถออกไปทันที
วอดก้าในแก้วใบสวยถูกสาดใส่คอของคอร์เนลจนหมดเกลี้ยง ก่อนที่ร่างสูงใหญ่ในชุดลำลองสีไข่ไก่จะลุกขึ้นจากโซฟาราคาแพงระยับในห้องนั่งเล่นส่วนตัว เดินออกไปยืนรับลมที่ระเบียงไม้ร่มรื่น นัยน์ตาคมกริบประดุจใบมีดโกนจับจ้องไปยังสวนสวยของคฤหาสน์หลังงามทรงวิกตอเรียนด้วยความชื่นชม ในสมองไม่มีความคิดเสียดายเงินสดเกือบสามร้อยล้านบาทที่ตัวเองพึ่งจ่ายให้กับเจ้าคฤหาสน์คนเดิมเมื่อสิบแปดชั่วโมงที่ผ่านมาเลยแม้แต่นิดเดียว
แม้คฤหาสน์หลังนี้จะโอ่อ่ากว้างขวางไม่ถึงหนึ่งในสิบของคฤหาสน์ซีร์ยานอฟในกรุงมอสโกเลยก็ตาม แต่มันก็คงจะช่วยให้เขามีที่พักสบายๆ ในช่วงเวลาสิบกว่าวันต่อจากนี้ ที่เขาจะใช้ลากคอไอ้คนทรยศอย่างนายยอดชายมาลงโทษ
“นายน้อยครับ” เสียงเซอร์เกเอ่ยขึ้นเบาๆ ที่หน้าประตูห้อง
“เวลานี้นายน่าจะนอนอยู่บนเตียงแล้วไม่ใช่หรือ” คอร์เนลหัวเราะออกมาเบาๆ ทั้งๆ ที่ยังยืนจ้องสวนสวยอยู่เช่นเดิม
เซอร์เกขยับเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
“ผมเป็นห่วงนายน้อยครับ”
“ห่วงฉัน?” คราวนี้คอร์เนลหันกลับมาจ้องหน้าคู่สนทนานิ่ง ยิ้มจางๆ ที่มุมปาก
“คนอย่างฉันมีอะไรให้นายต้องมาคอยห่วงอีกหรือเซอร์เก ฉันไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ โตเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวมาตั้งหลายปีแล้ว”
“นายน้อยไม่เคยไม่ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ แต่วันนี้เรื่องของผู้หญิงคนนั้นทำให้นายน้อยผิดหวัง หล่อนหนีไปอยู่ที่อื่น”
ยิ่งพูดน้ำเสียงของเซอร์เกก็ยิ่งเต็มไปด้วยความวิตกกังวล จนคนฟังอย่างคอร์เนลต้องรีบหยุดความเข้าใจผิดนั้นซะ
“อยู่กันมาตั้งนานยังไม่รู้อีกหรือว่า ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรเลยกับเหตุการณ์ในวันนี้ หรือถ้ามีก็แค่รำคาญแม่ผู้หญิงพวกนั้นนิดหน่อยเท่านั้น” หนุ่มหล่อเดินกลับมาทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟานุ่มตัวเดิม เซอร์เกเดินตามมาหยุดก้มศีรษะอยู่ใกล้ๆ
“แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เราทำงานผิดพลาด”
คอร์เนลหรี่ตามองคนสนิทต่างวัย ก่อนจะระบายยิ้มร้ายกาจออกมา
“ไม่มีอะไรผิดพลาดหรอกเซอร์เก ผู้หญิงคนนั้นไม่มีปัญญาหนีฉันพ้นหรอก”
“อย่าบอกนะครับว่านายน้อยรู้แล้วว่าจะไปตามเธอได้จากที่ไหน” น้ำเสียงของเซอร์เกอัดแน่นไปด้วยความประหลาดใจ
คอร์เนลระบายยิ้มเย็นๆ ออกมาขณะหยิบแก้วใบสวยที่เซอร์เกพึ่งรินวอดก้าใส่ให้ขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว มือใหญ่วางแก้วลงกับโต๊ะไม้มะฮอกกานีตรงหน้า ก่อนจะเงยหน้าพูดกับคนสนิท
“พรุ่งนี้เราจะได้ในสิ่งที่ต้องการ”
- ผู้เขียน
