กลับมาที่จวนตระกูลหยาง ตั้งแต่เจ้านายทั้งสองออกไปพร้อมกันวันนั้นบรรยากาศทั้งคู่ก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด แม้ไม่ห่างเหินเหมือนแต่ก่อนกลับกันแล้วมันน่าอึดอัดจนบ่าวไพร่ไม่กล้าเอ่ยคุยกันสักคำ
หยางจื่อหานมองภรรยาด้วยความสับสน ที่ร้านอุปกรณ์วาดเขียนภรรยาไม่ซื้อสิ่งใดเลยสักอย่าง หลังเหตุการณ์วุ่นวายตรงฝั่งร้านขนมหวานนางก็ขอกลับบ้านทันที เมื่อขึ้นรถม้าเขาถามสิ่งใดไปก็ไม่ได้รับคำตอบ แต่ก่อนต่อให้เฉยชาก็ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเพราะไม่ได้คาดหวัง กลับกันยามนี้ความคาดหวังนั้นมันเกิดขึ้นแล้วจึงทนไม่ได้หากจะให้ทำตัวเหมือนคนแปลกหน้าอีกครั้ง
พรึ่บ
“น้องหญิง…ได้โปรด บอกพี่เถิดนะว่าเจ้าเป็นอันใดไป หรือพี่ทำสิ่งใดให้เจ้าไม่พอใจรึเปล่า” ร่างสูงสวมกอดคนงามพลางกล่าวสิ่งที่คิดด้วยน้ำเสียงเว้าวอน
สัมผัสอบอุ่นดึงสติรั่วซีให้กลับมาจากภวังค์ นางหวั่นวิตกจนเผลอคิดในแง่ลบแล้วฝังตนเองไว้กับความคิดเหล่านั้น มันเหมือนมีบา
