อวบอยู่ไหนจ๊ะ

ตอนที่ 2 พี่คิงไม่อ่อนโยน (3)

“ไม่ต้องให้เขาซื้อหรอกลูก ห่อไปฝากเพื่อนเถอะ มีคนกินอร่อยแม่ก็ดีใจ แบ่งๆ กันกินแค่นี้ไม่ทำให้เราจนลงหรอกลูก ยังไงเราก็จนอยู่แล้ว”

แม่ว่าอย่างอารมณ์ดี นั่นทำเอาอาทิตยาหน้าเหวออย่างอึ้งๆ ก่อนจะประสานเสียงหัวเราะไปกับแม่ด้วย

ครั้นเมื่อมาถึงยังห้องเรียนก็เปิดประตูเดินเข้าไป รอยยิ้มหวานที่เตรียมจะเปิดแย้มถึงกับหุบฉับ เมื่อเก้าอี้ตัวประจำที่เคยมีขุนพลนั่งอยู่ก่อนเหมือนกับทุกวัน ในวันนี้ว่างเปล่า เก้าอี้แถวหลังอีกสี่ตัวที่เคยมีสี่หนุ่มนั่งประจำก็ว่างเปล่าเช่นเดียวกัน

เมื่อเช้าดูในไลน์กลุ่มไม่เห็นมีใครบอกอะไร ปกติก็ไม่ได้คุยในไลน์กลุ่มกันบ่อย นอกเหนือจากมีเรื่องสำคัญมากจริงๆ ซึ่งอาทิตยาคิดว่าพวกหนุ่มๆ เวลามีอะไรก็คงคุยกันส่วนตัวมากกว่าในแบบที่ไม่อยากให้ผู้หญิงอย่างเธอรู้ด้วย และนั่นไม่ใช่ปัญหาหรือทำให้เธอน้อยใจอะไร แต่ตอนนี้เธอรู้สึกเป็นห่วงว่าทั้งห้าคนหายไปไหน ถ้าจะมาสายหรือไม่มาเรียนก็น่าจะไลน์มาบอกกันบ้าง

เอ หรือว่ากำลังมากันหรือเปล่า

คิดพลางเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวประจำของตน และเมื่อเห็นว่าขุนพลยังไม่มาถึง จึงเอาถุงสัมภาระวางไว้ที่เก้าอี้ของเขาไปก่อน กะว่าอีกฝ่ายมาก็ค่อยเอาลงมาวางที่พื้น

แต่จนแล้วจนรอดทั้งห้าหนุ่มก็ยังไม่เข้าเรียนเสียที ตอนนี้เรียนมาจนจะหมดคาบแรกตอนเช้าอยู่แล้ว อาทิตยานั่งกระสับกระส่ายพร้อมกับมองนาฬิกาข้อมือไปด้วยอย่างหงอยๆ

ตั้งแต่เรียนมา วันนี้เป็นวันที่เธอรู้สึกโดดเดี่ยวที่สุด อาจเป็นเพราะว่าที่ผ่านมาอาทิตยาไม่เคยถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวแบบนี้ ถึงแม้พวกเขาจะไม่ได้เอาใจใส่ หรือให้ความสนิทสนมอะไรกับเธอมากมาย แต่อย่างน้อยก็ยังได้นั่งเรียนด้วยกันและไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน แต่วันนี้...เธอต้องอยู่คนเดียว

แต่กระนั้นอาทิตยาก็ตั้งใจจดเลกเชอร์ตามที่อาจารย์สอนอย่างดี อย่างน้อยถ้าพวกเขามาเรียนในคาบบ่ายและถามเธอเกี่ยวกับเรื่องที่เรียนไปในคาบเช้า เธอจะได้บอกเล่าได้คร่าวๆ และยกสมุดพกให้พวกเขาไปลอกกัน

นั่งเรียนอีกสักพักก็หมดคาบและได้เวลารับประทานอาหารพอดี ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงตรง อาจารย์ท่านนี้มักจะปล่อยตรงเวลา ไม่เคยปล่อยก่อนหรือปล่อยช้าเลย นี่เป็นเรื่องปกติของวิชานี้

แต่ที่ไม่ปกติก็คือ อาทิตยาน่าจะต้องนั่งกินข้าวคนเดียวแล้วล่ะ

และในเมื่อต้องกินข้าวคนเดียวก็คงไม่จำเป็นต้องเดินไปที่โรงอาหาร สาวอวบถือถุงสัมภาระพร้อมทั้งสมุดหนังสือเรียนทั้งหมดของตนเดินออกไปนอกห้อง ไปนั่งยังใต้ร่มไม้ที่มีโต๊ะม้าหินอ่อนตั้งอยู่ไม่ไกลจากอาคารเรียนมากนัก

หยิบกล่องข้าวของตัวเองขึ้นมาเปิด พร้อมกับตักกินช้าๆ ด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย ไม่ได้โกรธไม่ได้เสียใจที่เพื่อนผู้ชายทั้งห้าคนไม่อยู่ในวันนี้ แค่เสียดายที่พวกเขาจะไม่ได้กินอาหารที่เธอตั้งใจห่อมาให้

ใช้เวลากินไม่นานอาทิตยาก็รู้สึกอิ่ม ข้าวพร่องไปไม่ถึงครึ่งกล่องด้วยซ้ำ กับข้าวก็เหลืออีกเกือบครึ่ง กระนั้นก็คิดว่ากินแค่นี้พอแล้ว จากนั้นเก็บข้าวของเสร็จแล้วก็ลุกขึ้น กะว่าจะเดินไปเข้าห้องน้ำ แต่แล้วต้องชะงัก เมื่อเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างซึ่งอยู่ห่างจากเธอไม่มากนัก

ในมหาวิทยาลัยมีต้นไม้เยอะมาก และมีโต๊ะม้าหินอ่อนให้นักศึกษาได้นั่งพักผ่อนเยอะเช่นเดียวกัน ห่างไปประมาณสองร้อยเมตร ที่โต๊ะม้าหินอ่อนตัวหนึ่ง ขุนพลกำลังนั่งกินข้าวกับผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งอาทิตยาพอคุ้นหน้าว่าเจ้าหล่อนเป็นดาวคณะ ไม่แน่ใจว่าเรียนอยู่สาขาอะไร แต่คณะเดียวกันแน่นอน

พวกเขาสองคนดูสนิทสนมคุ้นเคยกันและดูเหมาะสมกัน ด้วยความที่หน้าตาดีสูสีทั้งคู่ ผู้ชายก็หล่อผู้หญิงก็สวย และไม่ได้มีแค่ขุนพลคนเดียวที่นั่งอยู่ตรงนั้น ถัดไปไม่ไกลจากโต๊ะม้าหินอ่อนที่ขุนพลและผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่ อาทิตยาก็เห็นว่าอีกสี่หนุ่มกำลังนั่งกินข้าวกลางวันกันอย่างเอร็ดอร่อย

เธอเห็นแล้วรู้เลยว่าพวกเขาตั้งใจไม่เข้าเรียนในวันนี้ คงเพราะมีภารกิจพิชิตใจสาว ใบหน้ากลมป้อมก้มลงมองถุงใบใหญ่ที่ตัวเองเตรียมมา ก่อนจะรู้สึกน้อยใจจนน้ำตาคลอ พวกเขาไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก คงเป็นเธอเองที่ผิด ที่คิดมากไป ที่คาดหวังมากไป ที่มโนไปไกลว่าตัวเองเป็นเพื่อนของพวกเขา เป็นคนในกลุ่มเดียวกับพวกเขา และเป็นเหมือนครอบครัวของพวกเขา แต่ที่จริงแล้ว เธอคือคนนอกแก๊ง คือคนที่พวกเขายินดีให้อยู่ในกลุ่ม แต่ไม่ได้ให้ใจ

อาทิตยาหายใจเข้าลึกๆ พร้อมกับเช็ดน้ำตาที่เกือบจะรินไหล ก่อนจะถือถุงสัมภาระต่างๆ เดินไป ทางที่เธอต้องเดินกลับไปต้องผ่านตรงจุดที่พวกเขานั่งอย่างเลี่ยงไม่ได้ แม้จะพยายามเดินอ้อมไปให้ห่างจากตรงนั้น แต่สุดท้ายวรฤทธิ์ก็หันมาเห็นเธอจนได้

“เฮ้ยอวบ! กินข้าวยัง”

สิ้นเสียงวรฤทธิ์ คนทั้งสี่ที่เหลือซึ่งประกอบด้วย ขุนพล ศุภณัฐ วิบูลย์ และศักดิ์ชัย ก็หันขวับมามองเธอเป็นตาเดียวกัน

อาทิตยาได้แต่ยืนเม้มปากนิ่ง มองพวกเขาแต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา มันตื้อจนพูดไม่ออก ทั้งที่รู้ดีว่าไม่มีสิทธิ์จะไปน้อยใจใคร แต่อาทิตยาห้ามความรู้สึกนี้ไม่ได้จริงๆ