MY TEACHER :: CHAPTER 2 [100%]
1449 คำ
“อย่ามาพูดมั่วๆ คนอย่างฉันไม่เคยเสียใจที่โดนคนระยำอย่างนายทิ้งไป” เชอรี่ปัดมือหนาของทีมออกไปที่เขากำลังแตะมาที่ปลายคางของเธอ จนร่างบางลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับเขา สายตาคมมองจ้องใบหน้าหล่อที่ยิ้มมุมปาก และสะบัดแขนจากผู้หญิงคนนั้นมาใกล้กับเธอ
“เอาน่าเชอ ถ้าเธอยังไม่มีใคร... ฉันยินดีกลับไปหาเธอนะที่รัก”
เพียะ
“เหอะ ต่อให้ไม่มีใคร ฉันก็ไม่มีวันเอาคนอย่างนายอีกต่อไปหรอกทีม เชิญนายไปเสพสมกับสัตว์ตัวเมียด้วยกันเถอะ พอดีว่าฉันเป็นมนุษย์ ไม่ใช่สัตว์แบบนายกับ...”
“อีเชอรี่”
“เหอะ อีนี่กล้าด่าเพื่อนกูเหรอ? อยากโดนตบม่ะ” ใบหน้าสวยมองทิฟที่เดินตรงไปจะตบหน้าแฟนของทีม แต่แฟนทีมก็เดินถอยหลังไป เชอรี่สบตากับทีมที่ยิ้มเยาะ
“แต่มนุษย์อย่างเธอก็เคยคบสัตว์อย่างฉันนี่นา”
“!!!”
“สมสู่กับสัตว์ แบบนี้เรียกว่าร่านมากนะ ไม่งั้นคงไม่กล้าสมสู่กับสัตว์อย่างฉันหรอก หึ”
“ทีม!!”
“โกรธเหรอ? แค่นี้โกรธเหรอที่รัก เอาเถอะ บางทีถ้าเธอยังอาลัยฉันอยู่ ฉันอาจจะกลับไปหาเธอก็ได้นะ เธอรักฉันมากนี่นา จริงไหม?” เชอรี่กำหมัดแน่น มองทีมที่ใช้สายตามองร่างกายของเธออย่างจาบจ้วง มือหนาก็ไล่ไปตามแขนของเธอ พร้อมกับแลบลิ้นเลียริมฝีปากของตัวเอง
“กี่คนๆ ก็ทำให้เธอหายร่านไม่ได้หรอกเชอ แต่บางทีป่านนี้คงจะกลวงไปหมดแล้วมั้ง? โบ๋หรือยังล่ะ”
ซ่า
“สารเลว คนอย่างฉันรักใครรักจริงและที่สำคัญ... ฉันไม่เคยทำตัวอย่างที่นายบอก”
“อ่อเหรอ? แล้วที่เที่ยวไปอ่อยผู้ชายคนนู้นคนนี้ล่ะ คิดว่าฉันไม่รู้หรือไง อย่ามาพูดดีเลยเชอ ผู้หญิงอย่างเธอก็ไม่ได้ต่างอะไรกับเสือผู้หิวกระหาย กินได้หมดทุกอย่าง แม้กระทั่งกระดูก”
“ทีม!!”
“ขอตบสักทีเหอะ ไอ้ชั่ว...”
หมับ
“จะทำไม? ตบหน้าฉันเหรอ ตบสิ เพราะกูไม่รับประกันความปลอดภัย!!” เชอรี่ดึงทิฟออกมา และเดินไปประจันหน้ากับทีมด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวดที่สุด เจ็บหัวใจสุดๆ เลยให้ตายเหอะ... ทำไมคนอย่างเธอจะต้องเจ็บแบบนี้ด้วย เสียแรงที่รักมานาน ผลสุดท้ายมันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับสัตว์ตัวผู้ที่เบื่อกันแล้วก็ทิ้งไปหาใหม่
“นายก็ลองทำอะไรทิฟสิ อย่าหาว่าฉันไม่เตือนเหมือนกัน”
“...” ตอนนี้ในร้านต่างพากันมองไปที่โต๊ะของเชอรี่กันทั้งนั้น ไม่แม้แต่วินที่นั่งมองเชอรี่ด้วยสีหน้าเป็นห่วง ตอนนี้เขาเหมือนจะเห็นแววตาของเธอที่มันมีน้ำใสๆ คลออยู่ เธอจะไม่ไหวแล้วใช่ไหม? ร่างหนาเตรียมตัวจะลุกขึ้นไป แต่ทว่า...
“อาจารย์วินคะ กลับกันเถอะค่ะ แพรอยากกลับแล้ว”
“อะ ครับ...” ร่างหนาพยักหน้ารับและมองไปที่โต๊ะของเชอรี่ ควักเงินจ่ายค่าอาหาร ลุกขึ้นเดินออกจากร้านไป ไม่วายยังคงมองเธอที่ยืนอยู่กับแฟนเก่า กระทั่งเขาขับรถไปตามทางด้วยสีหน้านิ่งๆ จนแพรหันไปมองเขา
“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”
“เปล่าครับ แค่คิดอะไรนิดหน่อย” วินหันไปยิ้มให้กับแพร ก่อนจะมองมือบางที่เลื่อนมาจับมือเขา ใบหน้าหล่อมองไปที่มือของตัวเอง และเปลี่ยนเป็นจับมือเธอบีบจนแน่น ไม่ต่างจากแพรที่เขินจนหน้าร้อนไปหมด เมื่อได้รับไออุ่นจากมือของเขา กระทั่งวินมาส่งแพรที่หอพัก
“ขอบคุณนะคะที่พาไปทานข้าว”
“ไม่เป็นไรครับ เจอกันที่มหาลัยครับ”
“ค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ” ร่างหนามองใบหน้าหวานที่ยิ้มให้เขา และหมุนตัวจะเดินเข้าไปในหอพัก แต่ทว่าร่างหนากับคว้าข้อมือเธอไว้และดึงร่างบางมาจนเธอซบหน้าลงกับอกแกร่ง แพรเงยหน้าสบตากับวินที่ยิ้มออกมา
“ฝันดีนะครับ อาจารย์แพร”
“อะ อืม”
ใบหน้าหล่อมองแพรที่หน้าแดงก่อนจะบิดตัวออก และเดินตรงเข้าไปในหอพักอย่างเร่งรีบ ส่วนวินก็ยิ้มตามอย่างสบายใจ ขึ้นรถขับออกไป... แต่ทว่าเขาไม่ได้กลับไปที่คอนโด รถหรูเลี้ยวเข้ามาจอดในร้านอาหารอีกครั้งและเข้ามาในร้าน มองหาร่างบางก็พบว่าไม่เห็นแล้ว
“เออขอโทษนะครับ โต๊ะนี้ออกไปนานหรือยังครับ?”
“เออ สักพักนะครับ แต่ผู้หญิงที่ใส่เสื้อสีแดงเมามากเลยนะครับ เพื่อนของเธอตามออกไปไม่ทัน เพราะเธอขับรถออกไปอย่างเร็ว จนพวกผมยังตกใจเลย”
“เชอรี่...” ร่างหนาวิ่งออกจากร้านและขึ้นรถไปทันที ก่อนจะขับรถออกตามหาร่างบางที่เมามากด้วย แถมยังขับรถอีก ให้ตายเหอะเชอรี่ คุณจะรู้ไหมว่ามันอันตรายมากแค่ไหน? ใบหน้าหล่อพยายามกวาดสายตามองไปตามท้องถนนที่ตอนนี้จราจรไม่ค่อยติดขัดสักเท่าไหร่ มือหนากำพวงมาลัยแน่น ถึงแม้จะรู้ว่าเธอเมาก็จะเป็นอีกนิสัย แต่เมาแล้วขับนี่สิ เขากลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุ ที่สำคัญเพื่อนของเธอจะตามหาเธอเจอหรือยัง? เรื่องวันนี้คงทำให้เธอเสียใจไม่น้อย เขารู้ดีเลยล่ะ สายตาคมกวาดไปทั่วท้องถนนกระทั่งมาเจอเข้ากับรถคันหนึ่งที่จอดอยู่ และร่างบางที่คุ้นตากำลังยืนพิงรถอยู่ ใบหน้าของเธอก้มลงกับพื้น วินไม่รอช้าขับรถไปจอดขวางรถเธอไว้ และเดินลงไปก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“เชอรี่...”
“...” มือหนาช้อนใบหน้าสวยขึ้นมาก็ผงะเล็กน้อยที่เห็นคราบน้ำตาที่ยังคงติดอยู่ที่แก้มบาง ดวงตาคมลืมตาขึ้นมามอง ก็ยิ้มออกมา มือบางกอดเอวหนาของวินแน่น ใบหน้าสวยก็ซบลงกับอกแกร่ง
“งือ อาจารย์ขามาตามหนูเหรอ?”
“เชอรี่ คุณโอเคไหม?”
“โอเค... โอเค เอิ๊ก!!”
“เฮ้อ เดี๋ยวผมไปส่งที่คอนโด รถคุณเดี๋ยวผมเอาไปจอดที่หน้าบริษัทนี่ก่อน คุณรอผมให้รถนะ”
“รับทราบค่ะ อาจารย์วินสุดหล่อ ฮ่าๆ” วินขับรถของเชอรี่ไปจอดไว้ที่บริษัทแห่งหนึ่ง ก่อนที่เขาจะขับรถของตัวเองพาร่างบางที่เมาไปส่งที่คอนโด ดีที่ไม่ได้ไปไหนไกลหรือว่าโดนมิจฉาชีพลวงไปนะ สงสัยเขาต้องคุยกับเธออย่างจริงจังแล้วล่ะมั้งเนี่ย? ร่างหนาอุ้มเชอรี่ที่เดินไม่ไหวมาที่ห้อง ก่อนจะวางเธอลงที่โซฟา
“เฮ้อ คุณนี่มันจริงๆ เลยนะเชอรี่”
“อาจารย์วิน...”
หมับ
ร่างบางคว้าเอวหนาที่กำลังจะเดินออกจากห้อง กอดรัดร่างของเขาจนวินพยายามแกะมือบางให้ออก แต่ทว่าความรู้สึกถึงน้ำอะไรอุ่นๆ ที่เลอะแผ่นหลังทำให้เขาชะงักทันที
“ร้องไห้เหรอ?”
“ฮึก หนูมันแย่ใช่ไหม? ทำไมหนูถึงต้องเจออะไรแบบนี้ด้วย” เชอรี่กอดรัดเอวหนาและปล่อยน้ำตาให้ไหลเลอะแผ่นหลังของเขา เธอปล่อยมือจากเอวหนาและเดินไปยืนตรงหน้าเขา ปล่อยน้ำตาของตัวเองให้ไหลออกมาเพื่อรั้งร่างหนาไว้ และแน่นอนว่ามันคือมารยาที่เวลาเมาแล้วอ่อยของเธอ มันจะแผลงฤทธิ์ไงล่ะ
“คุณไม่ได้แย่หรอกนะเชอรี่ แต่คุณควรปรับเปลี่ยนตัวเอง”
“ปรับแบบไหนเหรอคะ อาจารย์ขา” ร่างบางเดินไปประชิดร่างหนาของวิน ด้วยสายตาและใบหน้าที่ยั่วยวน จนวินถอยหลังไปเรื่อยๆ จนกระทั่งร่างหนาสะดุดกับขอบโซฟาและล้มลงนั่ง เชอรี่ไม่ปล่อยให้วินลุกเธอกระโดดขึ้นไปนั่งบนตักเขาทันที และโอบกอดคอหนาแน่น ใบหน้าสวยก็โน้มลงไปแนบชิดกับใบหน้าของเขาที่เบือนหน้าหนีเธอ
“เชอรี่ คุณออกไปจากตักผมก่อน”
“หนูไม่ออก หนูจะนั่งแบบนี้ และก็...”
พรึ่บ
“!!!”
“อาจารย์อยากกินนมหนูหรือเปล่า? ถ้าไม่อยาก หนูกินนมอาจารย์แทนก็ได้นะคะ”
- ผู้เขียน
