เป็นอีกคืนที่พยัคฆ์รอดจากการกลายร่าง เขาเชื่อแล้วล่ะว่าร่างกายของแก้วตามีอิทธิฤทธิ์ในการยับยั้งการกลายร่างของเขา สายตาคมจ้องมองภาพสะท้อนจากกระจกเงามองหลังด้วยความดีใจ รอยยิ้มที่ผุดพรายบนใบหน้าคร้ามปกปิดไม่มิดว่ามันรู้สึกดีแค่ไหนที่ได้กลับมาเป็นมนุษย์เหมือนเดิม แม้จะไม่รู้ว่ามันจะคงอยู่ถาวรหรือเปล่า แต่นี่ก็เป็นอภินิหารของแก้วตา หรืออาจจะบอกได้ว่าเป็นอภินิหารของ ‘พรหมจรรย์ของเธอ’
ถ้าเป็นอย่างนั้น เขาก็คงต้องตอบแทนแก้วตาเสียหน่อย แต่ว่า...เธอบอกว่าไม่ต้องการอะไรนี่นา
พยัคฆ์ครุ่นคิดไม่ตกว่าจะตอบแทนเธออย่างไรดี ต่อให้เธอไม่ต้องการก็เถอะ ทว่าเขาก็ต้องให้อะไรเธอสักอย่างเพื่อตอบแทนในเรื่องนี้ ไม่อย่างนั้นเขาได้รู้สึกผิดที่ใช้ประโยชน์จากเรือนร่างเธออย่างแน่นอน
คิดมาทั้งคืนก็ยังคิดไม่ออก พยัคฆ์กลับบ้านพักไปทั้งอย่างนั้น พอเจอแก้วตาที่มาจัดอาหารเช้าเตรียมรอเขากลับมาอย่างรู้เวลา เขาก็อดรนทนไม่ไหว
