4 ข้อห้าม
764 คำ
ฉันถอนหายใจออกมายาวๆ ทั้งๆ ที่พี่เจ้าคุณก็โตแล้วทำไมเหมือนเด็กจัง
“ไม่ได้นะคะ” ฉันส่ายหน้ารัวๆ
“เดี๋ยวพี่ขึ้นไปรอบนห้องนะ”
“ดะ เดี๋ยวสิคะ พี่เจ้าคุณ เดี๋ยว ไม่ได้นะคะ” ฉันประท้วงกับแผ่นหลังของพี่เจ้าคุณ แต่พี่เจ้าคุณน่ะสิเดินดิ่งๆ ออกไปจากห้องครัวโดยไม่ฟังคำคัดค้านอะไรจากฉันเลย
ห้องตัวเองก็มี ทำไมต้องมานอนห้องฉันกันเล่า เดี๋ยวคุณแม่รู้คงจะเจอดุกันพอดี
ฉันรีบล้างจ้าน ก่อนที่จะขึ้นไปบนห้อง ฉันค่อยๆ แง้มประตูดูว่าพี่เจ้าคุณอยู่ในห้องหรือเปล่า สรุปคือพี่เจ้าคุณกำลังนอนอยู่บนเตียงของฉันอย่างสบายใจ ในมือกดโทรศัพท์อยู่
เอ๊ะ นั่นมันโทรศัพท์ของฉันนิ
ฉันตาโตขึ้นมาทันที ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้อง เดินตรงไปที่เตียง จะไปเอาโทรศัพท์ของตัวเองคืน แต่กลับถูกพี่เจ้าคุณปัดมือออก
“เอาโทรศัพท์หนูคืนมานะคะ” ฉันพยายามจะแย่งโทรศัพท์ของตัวเองคืนมาแต่ก็ไม่สำเร็จ
“ไอ้พวกผู้ชายที่มันทักหนูมา พี่จะบล็อกให้หมด”
“ไม่ได้นะคะ เพื่อนหนูนะ” ฉันรีบร้องห้าม จะบล็อกได้ไง เพื่อนฉันทั้งนั้น แถมเขาเป็นหัวหน้าห้องด้วย
“จะเก็บไว้ทำไม”
“เอาคืนมานะคะ”
“ห้ามยุ่งกับผู้ชายคนไหน” พี่เจ้าคุณจ้องหน้าฉันตาเขม็ง
“หนูไม่ได้ยุ่งกับใครสักหน่อย”
“ถ้าเธอไม่ฟังพี่ พี่จะทำมากกว่ากัดปากเธอ” ฉันไม่รู้หรอกว่าที่พี่เจ้าคุณพูดมันหมายความว่าไง แต่ตอนนี้น่ะ ฉันอยากได้โทรศัพท์คืน
ฉันพุ่งตัวขึ้นไปนั่งคร่อมร่างพี่เจ้าคุณ ก่อนที่จะพยายามชิงโทรศัพท์ของตัวเองคืนมา แต่จู่ๆ พี่เจ้าคุณก็เอามือมาคว้าเอวของฉันเอาไว้ ก่อนจะกระตุกแขนให้ร่างฉันไปแนบชิดกับแผงอกของเขา
ดวงตาคู่นั้นของพี่เจ้าคุณ มองใบหน้าของฉันอยู่อย่างไม่ละสายตา ทำไมมันรู้สึกเศร้าจังที่ได้มองดวงตาคู่นั้นของพี่เจ้าคุณ เหมือนเขามีอะไรในใจอยู่สักอย่าง
“พี่ชอบ...”
ก๊อกๆ ก๊อกๆ (เสียงเคาะประตูห้อง)
ฉันรีบลุกขึ้นจากตัวพี่เจ้าคุณด้วยความตกใจจากเสียงเคาะห้อง
“เหมือนฝันลูก เห็นตาคุณไหม” คุณแม่ตะโกนถามจากหน้าห้อง
เมื่อคุณแม่ถามแบบนี้ฉันรีบหันไปมองพี่เจ้าคุณด้วยความตกใจทันที ถ้าแม่รู้ว่าพี่เจ้าคุณอยู่ในนี้เจอบ่นกันทั้งคู่แน่ๆ เพราะท่านเคยห้ามแล้ว
ฉันหันไปมองพี่เจ้าคุณ ท่าทางของพี่เจ้าคุณดูไม่คิดอะไรมากเลยที่แม่กำลังเดินตามหาตัวเองแบบนี้
“เหมือนฝันลูก...”
“มะ ไม่เห็นค่ะแม่” ฉันรีบตะโกนบอกแม่ที่อยู่หน้าประตู
“เฮ้อ ไปแอบเมาหลับที่ไหนกันนะ ไม่ไหวเลยจริงๆ ลูกชายคนนี้” เสียงแม่บ่นพึมพำที่หน้าห้อง ก่อนที่ฉันจะได้ยินเสียงฝีเท้าของแม่เดินไป
“ออกไปเลยนะคะ เห็นไหมแม่กำลังตามหาพี่อยู่” เมื่อแม่ไปแล้วฉันก็รีบบอกให้พี่เจ้าคุณออกไปจากห้องทันที
“พี่ไปก็ได้ ถ้ามันทำให้เธอสบายใจ”
“รีบๆ เลยค่ะ”
“เสื้อไหมพรมที่เธอจะให้พี่อยู่ไหน” พี่เจ้าคุณเลิกคิ้วขึ้นถามฉัน
“ตรงนั้นค่ะ” ฉันชี้ไปตรงโต๊ะหนังสือ ฉันเอาเสื้อไหมพรมของพี่เจ้าคุณกับพี่ขุนรามมาวางไว้ตรงนั้น เพราะกลัวว่าตัวเองจะลืมเอาไปสนามบินพรุ่งนี้
พี่เจ้าคุณไม่พูดอะไร เขาลุกขึ้นจากนั้นก็เดินตรงไปที่เสื้อไหมพรม
“จะเอาไปตอนนี้เลยเหรอคะ”
“อื้ม”
“ดะ เดี๋ยวสิคะ ทำไมเอาไปสองตัว อีกตัวเป็นของพี่ขุนรามนะคะ” ฉันรีบร้องท้วงก่อนที่พี่เจ้าคุณจะเปิดประตูออกไปจากห้อง
ก็พี่เจ้าคุณน่ะสิ หยิบเสื้อติดมือไปสองตัวเลย
“ของพี่ ไม่ใช่ของมัน” พี่เจ้าคุณตอบสั้นๆ จากนั้นประตูห้องก็เปิดออก พร้อมกับร่างพี่เจ้าคุณที่เดินออกไปจากห้อง และไม่ลืมที่จะปิดประตูห้องให้ฉัน
ทำไมโลภมากแบบนี้นะ แล้วแบบนี้ฉันจะเอาอะไรให้พี่ขุนรามกัน จะถักใหม่ก็คงจะไม่ทัน
รู้สึกแย่จัง...
- ผู้เขียน
