พี่เจ้าคุณไม่ตอบอะไรฉัน เขาเดินไปแต่งตัวหน้าตาเฉยและที่น่าสงสัยคือพี่เจ้าคุณถือซองยานั่นไม่ยอมวางมันลงเลย มันต้องมีอะไรแน่ๆ
“ทำไมไม่กลับไปที่ห้องตัวเอง” พี่เจ้าคุณหันมาถามฉันในขณะที่เขากำลังแต่งตัวอยู่
“ก็...มารอพี่ไปนอนด้วยกันไง” บ้าจริงเป็นคนพูดเองแท้ๆ ทำไมฉันต้องรู้สึกเขินแบบนี้ด้วย
“มาแปลกนะเรา ร้อยวันพันปีไม่เคยอยากให้พี่นอนด้วยวันนี้ผีอะไรเข้าสิง” ดูสิพอฉันดีด้วยหน่อยก็ชอบมาพูดกวนแบบนี้ไง
“ไม่ต้องถามเยอะได้ไหม”
“ถ้าจะให้พี่ไปนอนด้วยก็ห้ามร้องไห้ให้พี่ได้ยิน”
“อื้อ หนูรู้แล้วหนูไม่ได้ขี้แงขนาดนั้นสักหน่อย”
“ก็รักมันมาก ไม่ใช่หรือไง”
ฉันเงียบไม่เถียงอะไรต่อ อุตส่าห์พยายามไม่คิดถึงแล้ว แต่พี่เจ้าคุณก็ดันมาพูดจี้ใจดำฉัน ทั้งที่ฉันคิดว่าพี่เจ้าคุณคือคนที่ฉันอยู่ด้วยแล้วทำให้ฉันลืมความเจ็บปวด แต่ฉันคงคิดผิด
“ฝัน พี่...”
“หนูกลับห้องก่อนนะคะ” ฉันลุกขึ้นจากเตียงเดินไปที่ประ
