ฉันถอยหลังทีละก้าวทีละก้าว มันเกินที่ฉันจะทนยืนอยู่ตรงนี้ไหว จริงๆ ดวงตาของฉันทั้งสองข้างมันพร่ามัวไปหมดแล้ว
“ฝันพี่ขอโทษ คุยกันก่อน”
“ฮึก คะ คุย คุยอะไรงั้นเหรอ มันขนาดนี้แล้วพี่เดย์ หนูเห็นเต็มสองตาขนาดนี้แล้ว ฮึก...”
พี่เดย์เอามือมาจับมือฉันจากนั้นก็ดึงตัวฉันไปกอด ฉันขัดขืนทั้งผลักเขาออก แต่เรี่ยวแรงของฉันมันมีน้อยมากจริงๆ แบบนี้ใช่ไหมที่เขาเรียกว่าอกหัก
“แกทำได้ยังไงดอกไม้ ฮึก...ฉันเป็นเพื่อนแก แกทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง ฮึก” ฉันมองไปทางดอกไม้ แต่ดอกไม้กลับเอาแต่ก้มหน้าก้มตา ส่วนพี่เดย์ก็กอดฉันไม่ยอมปล่อย
มันคือเวรกรรม ฉันนอกกายพี่เดย์ พี่เดย์นอกกายฉัน สมควรแล้วใช่ไหมที่ฉันต้องมาเจ็บแบบนี้
“เลิกกันนะคะพี่เดย์” ฉันพยายามปั้นเสียงให้เป็นปกติที่สุด
“ไม่ฝันพี่ไม่เลิก !!” พี่เดย์กอดฉันแน่นกว่าเดิมพร้อมกับส่ายหน้าไปมารัวๆ
“ฝันพี่ขอโทษ พี่จะไม่ทำอีกพี่ขอโทษอย่าทิ้งพี่ได้ไหม”
หล
