วันครบรอบ
878 คำ
ห้องประชุม
ระหว่างที่ทั้งสองกำลังเข้าร่วมการประชุมอยู่นั้นแม่บ้านก็นำกาแฟและคุกกี้มาเสิร์ฟจูนที่นั่งอยู่ก็มองด้วยสายตาอาวรณ์เพราะในจานของเธอมีคุกกี้เพียงชิ้นเดียว
จูน: สองมาตรฐาน!
ชายหนุ่มนั่งมองก่อนจะส่ายหัวพร้อมกับดันจานคุกกี้ไปให้จูนก่อนจะฟังการประชุมต่อ แต่การกระทำของเขาทำให้พวกปากหอยปากปูในที่ประชุมซิบซิบนินทากันยกใหญ่
"ฉันว่ามีซัมติง"
"ผู้หญิงคนนี้เคยมากับคุณเจษ มีข่าวว่าเป็นเมียน้อยของคุณเจษด้วยนะแก"
"แต่ทำไมดูคุณเธียร์แคร์ผู้หญิงคนนี้จังเลยอ่ะ"
"ฉันว่านางเก็บเรียบมากกว่า"
ชายหนุ่มที่นั่งฟังอยู่ก็ได้แต่หันไปมองทำให้ขาเมาท์ประจำห้องประชุมต่างพากันหลบสายตาของตน
จูน: จูนชินแล้วค่ะบอส
เธียร์: เสร็จงานประชุมอยากไปไหนไหมผมจะพาไป
จูน: ไม่ค่ะ
เธียร์: ไอ้เจษสั่งไว้ใช่ไหม?//ผมหันไปมองหน้าจูนแต่จูนกับก้มหน้าหยิบคุกกี้ขึ้นมาทาน
หลังจากเสร็จการประชุมจูนก็เปิดอ่านแชตของเจษที่ส่งมาหาเธอไม่หยุด ทำให้เธียร์ที่ยืนมองอยู่ถึงกับถอนหายใจ เขาไม่ชอบเห็นอะไรแบบนี้เลย
จูน: ฉันควรทำยังไงคะบอส
เธียร์: ผมตัดสินใจแทนคุณไม่ได้หรอก
สุดท้ายทั้งสองก็เดินทางกลับโดยไม่ได้แวะไปไหนกันเลย เจษที่เริ่มหึงหวงจูนก็รีบขับรถมารอจูนที่คอนโดทันที
หลังจากวันนั้นจูนก็พยายามเว้นระยะห่างกับเธียร์มากขึ้นเพื่อให้เจษสบายใจ
เธียร์: คุณจูนเข้ามาหาผมหน่อย
ชายหนุ่มกดโทรศัพท์เรียกเลขาเข้ามา เมื่อจูนเข้ามาชายหนุ่มก็มอบหมายงานให้เธอทำอย่างโหดเหี้ยม จูนได้แต่อดกลั้นนั่งทำงานจนเลยเวลาเลิกงาน
เมื่อชายหนุ่มเห็นว่าจูนทำงานอย่างหนักก็ตัดสินใจลงมาซื้อขนมและกาแฟให้เธอแต่กลับถูกเจษผลักอกจนเธียร์เซไปชนเข้ากับเก้าอี้ในร้าน
เจษ: มึงแกล้งจูนทำไมวะไอ้เธียร์!
เธียร์: อะไรของมึง!
เจษ: วันนี้เป็นวันครบรอบกูกับจูนแต่มึงกลับให้จูนทำงานจนดึก มึงตั้งใจให้จูนออกห่างจากกูใช่ไหม!
เธียร์: กูจะรู้ไหมว่าวันนี้เป็นวันสำคัญของมึง
เจษ: งั้นมึงก็ให้จูนกลับได้แล้ว!
เธียร์: กูว่ามึงต่างหากที่ต้องกลับ เมียมึงกับพ่อตามึงกำลังเดินมาที่นี่
เจษหันไปมองด้านหลังก่อนจะพบว่าออยและคุณพ่อกำลังเดินเข้ามาในร้าน จากนั้นเธียร์จึงรีบหยิบถุงขนมและแก้วกาแฟเดินออกมา
เมื่อกลับขึ้นมาบนห้องทำงานชายหนุ่มก็พบว่าจูนกำลังรีบเคลียร์งานจนลืมทานข้าวเย็นที่แม่บ้านเอาขึ้นมาให้
เธียร์: อะ พักทานขนมก่อน //ผมส่งถุงขนมพร้อมกับกาแฟให้จูนแต่เธอกลับเลื่อนออกแล้วหยิบงานแฟ้มต่อไปมาตรวจ
เธียร์: ผมเพิ่งรู้ว่าวันนี้เป็นวันสำคัญของคุณกับไอ้เจษ
จูน: ค่ะ
เธียร์: คุณกลับบ้านเถอะงานที่เหลือผมจัดการเอง
ชายหนุ่มดึงแฟ้มในมือของจูนออกแล้วหอบหิ้วงานบนโต๊ะเข้ามาทำในห้อง จูนได้แต่มองตามก่อนจะหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกมา
เมื่อจูนลงมาก็พบว่าเจษกำลังขึ้นรถไปพร้อมกับคุณออยและคุณพ่อของเธอ จูนตัดสินใจโทรหาเจษแต่ก็ไม่มีวี่แววที่เจษจะรับสายเธอเลย
จูน: ฉันหรือคุณที่กำลังเปลี่ยนไปคะเจษ....
ฉันได้แต่ตัดพ้อก่อนจะเดินมานั่งที่ข้างตึกอยู่คนเดียว"
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงพนักงานที่ทำโอทีก็ทยอยกลับกันหมดเหลือเพียงรถของเธียร์ที่ยังจอดอยู่และเหลือเพียงคันเดียว
จูน: บ้างานจริงๆ
ฉันตัดสินใจเดินข้ามไปร้านสะดวกซื้อก่อนจะเลือกซื้ออาหารญี่ปุ่นสำเร็จรูปและน้ำดื่มขึ้นมายังห้องทำงาน
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
จูน: บอส!!!
เธียร์: เฮ้ย! ตกใจหมดเล่นอะไรของคุณฮะ!
จูน: จูนซื้ออาหารญี่ปุ่นมาให้ค่ะ
เธียร์: มาม่า?
จูน: เวลานี้คงไม่มีโอมากาเสะให้บอสหรอกค่ะ ถึงมีจูนก็ไม่มีปัญญาซื้อให้บอสหรอก
เธียร์: แล้วนี่เป็นอะไรจู่ๆยอมคุยกับผมเฉย
จูน: เหมือนจะอกหักค่ะ ไม่อยากกลับไปเศร้าคนเดียว สู้มานั่งคุยกับบอสดีกว่า
เธียร์: เห็นผมเป็นอะไรกันฮะ
จูน: เป็นเจ้านายที่แสนขี้บ่นไงคะฮ่าๆๆ
ภายใต้เสียงหัวเราะของจูนกลับมีน้ำตาซ่อนอยู่ทำให้เธียร์ถึงกับมองหน้าก่อนจะเดินมานั่งทานมาม่ากับเธอ
เธียร์: ขอบใจนะอุตส่าห์นึกถึงกัน
จูน: บอสมีแฟนยังคะ
เธียร์: ยังอะ ถามทำไม?
จูน: เปล่าค่ะ ถามเฉยๆ
ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่เข้าใจส่วนจูนก็ได้แต่ยักคิ้วพร้อมกับตักมาม่าเข้าปาก
ใครเหมาะจะเป็นพระเอกล่ะเนี่ย?
- ผู้เขียน
