บทที่ ๑๑ รักษา
ที่กรมกลาโหม
ลู่หานนั่งทำงานอย่างเป็นกังวลต่อคนรัก ยิ่งเสวี่ยนซินนั้นบาดเจ็บ หัวใจที่แกร่งดั่งหินผาของแม่ทัพหนุ่มก็สั่นไหวระรัว
ความห่วงหาที่มีต่อคนร่างเล็กนั้นมีมากมายจนบรรยายไม่ถูกทำให้คนร่างใหญ่ถึงกับซวนเซ ลู่หานตั้งสติรวบรวมสมาธิ ตั้งใจทำงาน เพื่อจะรีบกลับไปหาเจ้าเอวบาง จะได้กอดรับขวัญสักที
เอ่อคังเห็นอาการของแม่ทัพแล้วก็เข้าใจได้ดี ส่วนบุรุษทั้งสามคนที่บุกเข้าไปทำร้ายเกอน้อยนั้น ตอนนี้ตนและทหารอีกสองนายนำตัวไปขังเอาไว้ในคุกใต้ดินของจวนท่านแม่ทัพแล้ว ครานี้คงได้ถูกแม่ทัพผู้เกรียงไกรเชือดเนื้อทีละนิด ๆ เป็นแน่
และเขาเองก็คาดเดาได้ไม่ยาก ว่าราตรีนี้ท่านแม่ทัพคงไม่กลับจวนท่านเสนาบดีอย่างแน่นอน และน่าจะไม่กลับไปอีกเลย ในเมื่อหัวใจอยู่กับคนป่วย ไยท่านแม่ทัพจะทิ้งไปได้เล่า
ที่จวนท่านแม่ทัพ
ท่านหมอให้โอสถเสวี่ยนซินเรียบร้อยแล้ว ก็หันมาอาฝูที่บาดเจ็บพอสมควร แต่เพรา
