"เจ้ามาตั้งแต่เมื่อใด "
เฟิ่งหวงที่ตั้งสติได้ก่อนเดินเ้าไปหาเหมยลี่แล้วเอ่ยถามให้น้ำเสียงเป็นปกติที่สุด
ทำไมข้าต้องรู้สึกคล้ายกับสามีแอบภรรยามาเจอสตรีนางอื่นนะ
"อ้อพอดีข้ากลัวแม่นางท่านนี้จะตามหาท่านไม่เจอเลยเดินตามมาน่ะ พวกท่านตามสบายเถอะข้าไปนั่งที่อื่นได้ "
เหมยลี่ที่ยังตกใจกับภาพนั้นไม่หายและไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอของทั้งสองจึงจะรีบออกไป
คิดไม่ถึงว่าเฟิ่งหวงจะมีสตรีที่รักแล้วแถมยังสวยมากเสียอีก เหอะ!แต่ยังไงก็สวยน้อยกว่าฉันแหละ
เอ๊ะ!นี่ฉันเป็นอะไรทำไมต้องทำเหมือนน้อยใจเขาด้วย เราไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อยอีกอย่างฉันก็มีสามีแล้วนิ
" ไปนั่งด้วยกันสิ ข้าไม่ได้เจอเจ้าตั้งหลายวัน" เฟิ่งหวงยังพยายามชวน
"ข้าว่ามันไม่เหมาะมั้งท่านเชิญนั่งกับฮูหยินของท่านเถอะ " เหมยลี่พยายามปฏิเสธ
" ฮ่าๆ นางเป็นสหายของข้ามิได้เป็นฮูหยินของข้าหรอก เจ้านี่ตลกดีจังชอบทำให้ข้ามีเสียงหัวเราะ"
เหมยล
