EP06 ต้องการตัว
1265 คำ
EP06
"ฆ่าหนูให้ตายเลยดีกว่า…"
"แบบนั้นมันจะไปสนุกอะไร" คำพูดของคาวิลคอยตอกย้ำเธอ จนเด็กสาวเริ่มรู้สึกว่าตนเองจนตรอกมากขึ้นเรื่อยๆ
"ยังไงหนูก็ไม่มีปัญญาใช้คืนคุณอยู่แล้ว"
"มีสิ"
"…" สิ่งที่ได้ยินทำให้ปิ่นโตเกิดความสงสัยขึ้นมาภายในหัวมากกว่าเดิม เขาจะใช้วิธีไหนที่จะให้เธอชดใช้เงินจำนวนมากขนาดนั้นได้ หรือจะจับเธอส่งไปขายตัวนอกประเทศเหมือนรอบที่แล้วแบบนั้นหรอ
"คิดว่าเด็กผู้หญิงอย่างเธอจะสามารถชดใช้หนี้ให้ฉันยังไงได้บ้าง?" คาวิลเลิกคิ้วถามแล้วจ้องมองใบหน้าหวานที่กำลังหลบสายตาตนเอง ต่างจากบนเรือที่เด็กจอมแสบคนนั้นได้หายไปแล้ว มือหนาเริ่มรั้งคนตัวเล็กเข้ามากระทบอกแกร่ง อีกข้างประคองใบหน้าหวานให้คอยมองตนเองเช่นกัน
"เพราะหนูไม่มีอะไรที่จะชดใช้คุณได้ไง หนูเลยบอกให้คุณฆ่าหนูทิ้งไป"
"มีสิ"
"อะไร"
"ร่างกายเธอไง ชดใช้ฉันด้วยเซ็กส์"
"…" คำพูดดูถูกเหยียดหยามของคนตรงหน้าทำให้ใบหน้าเนียนใสร้อนวูบวาบคล้ายโดนค้อนฟาดหน้าก็ไม่ปาน เธอถูกมองด้อยค่าด้วยคำพูดไม่คิดจากปากคาวิล แล้วสายตาของเขามันก็บ่งบอกออกมาเป็นอย่างดีว่าต้องการเรือนร่างของเธอมากขนาดไหน เธอในสายตาของเขาคงเป็นแค่ชีวิตเด็กผู้หญิงคนนึงที่ถูกมองแค่นี้สินะ
"มองฉันด้วยสายตาแบบนั้น มันไม่เคยมีใครกล้าใช้กับฉันเลยนะ" ว่าแล้วมือหนาก็ลูบแก้มเนียนใสเบาๆ เขาแค่จงใจปล่อยให้แผนเด็กน้อยผ่านไปเพื่อที่จะได้ผูกมัดเธอไว้ด้วยจำนวนเงินมหาศาลเท่านั้นแหละ
"งั้นคุณก็นับหนูเป็นคนแรกก็แล้วกันนะคะ เพราะมันคือสายตาของคนที่เกลียดคุณมากที่สุดในชีวิตของเขา"
"งั้นสิ"
"หนูยอมตายดีกว่าถ้าต้องนอนใต้ร่างของคุณเพื่อชดใช้" ปิ่นโตตอบด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว เธอกำหมัดแน่นพร้อมกับร่างกายที่สั่นเทา กำลังอดกลั้นตัวเองไม่ให้ยกมือขึ้นมาตบหน้าคาวิลเข้าให้
"แต่น่าเสียดายที่ฉันไม่ยอมฆ่าเธอ"
"คุณมันเลว กับเด็กก็ยังทำได้ลง"
"มันขึ้นอยู่กับเธอแล้วนะ ปิ่นโต ว่ายอมมั้ย" ชายหนุ่มใช้สายตาอย่างผู้ชนะคาดคั้นเอาคำตอบจากคนตัวเล็กแม้จะรู้อยู่ภายในอกว่ายังไงปิ่นโตก็ปฏิเสธความต้องการของตนเองไม่ได้ เพราะเธอเดินมาติดกับดักเขาตั้งแต่แรก
"ไม่"
"งั้นก็ต้องเลือกแล้วแหละ ว่าชีวิตแม่กับยาย หรือยอมแหกขาให้ฉันเอา"
เพี๊ยะ! สิ้นเสียงพูดใบหน้าหล่อเหลาก็หันไปตามแรงตบจากคนตรงหน้า ปิ่นโตออกแรงตบใบหน้าคาวิลอย่างลืมตัว เธอรู้แค่ว่าทางเลือกของเขามันเลวทรามสิ้นดีจนรั้งตนเองเอาไว้ไม่อยู่
"ทางเลือกของคุณมันโครตเห็นแก่ตัวเลยรูตัวมั้ยคะ"
"ความจริงแล้วเธอไม่มีสิทธิ์เลือกด้วยซ้ำ" คาวิลกลั้นอารมณ์ความโมโหของตนเองเอาไว้ ชายหนุ่มถอยหลังห่างออกมาจากร่างของปิ่นโตสองสามเก้าแล้วใช้ปลายลิ้นดันกระพุ้งแก้มที่สัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวของเลือดที่ไหลตามมุมปาก มือหนาออกแรงเช็ดเบาๆ
"ถ้าหนูต้องยอมแลกด้วยร่างกาย หนูก็จะมอบเเค่เซ็กส์ที่ห่วยแตกให้คุณมากที่สุดเท่าที่ทำได้"
"เธอคิดแบบนั้นหรอ แต่ฉันคิดว่าเธอคงมีความสุขจนร้องขอชีวิตเลยแหละ เด็กน้อย" พูดจบคาวิลก็หันหลังให้เธอแล้วเดินไปหยิบเสื้อสูทของตนเองขึ้นมาพาดแขนแล้วเดินออกจากห้องไปด้วยอารมณ์ที่กำลังเดือดพล่าน
เขาเกิดมายังไม่เคยมีใครกล้าตบหน้าขนาดนี้มาก่อน แล้วเธอเป็นใครถึงได้มาแตะต้องกับใบหน้าของเขา? คาวิลได้แต่เก็บความกรุ่นเคืองนี้เอาไว้ในอกแล้วรอคิดบัญชีกับเธอบนเตียงเอาทีเดียว เธอจะได้รู้ว่าการตบหน้าเขามันมีการเอาคืนที่แสนจะทรมานขนาดไหน
วันต่อมา
SBR SCHOOL
ตอนนี้ปิ่นโตออกจากโรงพยาบาลแล้วเธอมาเรียนตามปกติเพราะขาดเรียนไปสองสามวันโดยที่ไม่ได้แจ้งครูที่ปรึกษา เพราะงั้นเธอจึงถูกเรียกตัวเข้ามาพบในห้องปกครองเพื่อสอบถาม นอกจากจะเข้าเรียนกลางเทอมเธอยังมาเรียนแค่วันเดียวแล้วหายไปอีก
ปิ่นโตสูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อหาข้อแก้ตัวก่อนจะผลักประตูเข้าไปในห้องปกครอง แต่ภายในห้องไม่มีใครเลยสักคนเพราะยังเช้าอยู่ มีเพียงผู้ชายหนึ่งคนที่อายุสามสิบต้นๆ นั่งอยู่บนโต๊ะทำงานของตนเอง
"ขอโทษนะคะ หนูมาพบอาจารย์กัลยา ไม่ทราบว่าอาจารย์จะมาตอนไหนหรอคะ"
"ปาริฉัตรนักเรียนห้องหกทับหนึ่งที่ขาดเรียนไปสองวันที่แล้วใช่ไหมครับ" ชายหนุ่มเอ่ยถามทั้งที่สายตายังคงมองประวัตินักเรียนอยู่ตรงหน้า
"ใช่ค่ะ หนูปาริฉัตร"
"อาจารย์เป็นที่ปรึกษาคนใหม่มาแทนอาจารย์กัลยา เชิญนั่งสิ"
"ค่ะ" ปิ่นโตพยักหน้าตอบแล้วเลื่อนเก้าอี้นั่งลงตรงหน้าอาจารย์หนุ่ม เธอลอบมองใบหน้าหล่อเหลาโกงอายุของเขาด้วยความเงียบ ผู้ชายตรงหน้าเธอสูงราวร้อยแปดสิบต้นๆ สวมเชิ้ตขาวพับแขนเสื้อพร้อมกางเกงขายาวสีดำ สวมนาฬิกาข้อมือ ใบหน้าสะอาดสะอ้าน เครื่องหน้าคมชัดรับกับรูปหน้าเรียว ทำให้เขาน่ามองจนละสายตาไม่ได้
"อาจารย์กัลยาแจ้งมาว่าหนูมาเรียนแค่วันเดียวแล้วขาดไปสองวันโดยที่ติดต่อไม่ได้และไม่มีใบลาแจ้งมาด้วย ไหนลองอธิบายเหตุผลของหนูหน่อยสิครับ เพราะทำไมถึงต้องขาดเรียนไปแบบเงียบๆ อย่างนี้" มาตินปิดประวัตินักเรียนเอาไว้แล้วสบตากับคนตรงหน้า ทำให้เด็กสาวที่อยู่ในชุดยูนิฟอร์มของนักเรียนต้องหลบสายตา
"หนูไม่สบายค่ะ แล้วยังมีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องครอบครัวด้วย หนูขอโทษนะคะ มันจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก" ว่าแล้วปิ่นโตก็ยกมือไหว้อาจารย์ที่ปรึกษาอย่างรู้สึกผิด
"กฎของโรงเรียนยังไงก็คือกฎของโรงเรียน ก่อนเข้ามาเรียนที่นี้หนูคงอ่านรายละเอียดและทราบดีแล้ว"
"ค่ะ…" ใบหน้าหวานพยักหน้าตอบเสียงเจื่อน
"กฎข้อสิบหากนักเรียนขาดการมาศึกษาโดยไร้สาเหตุเกินหนึ่งวัน ทางโรงเรียนจะต้องให้บทลงโทษเล็กน้อยเพื่อเป็นการตักเตือน" มันเป็นอย่างนี้อยู่แล้ว เพราะการที่นักเรียนหายไปโดยที่ไม่ได้แจ้งเพื่อนหรืออาจารย์ถึงสาเหตุเกินหนึ่งวันมันก็เหมือนเป็นการไม่ได้ใส่ใจการเรียนหรือเคารพสถาบันการศึกษาของตนเอง โรงเรียนนี้มันขึ้นชื่อเรื่องกฎที่เคร่งครัดเธอทราบดีและก็เตรียมใจมาแล้วว่าตนเองคงได้รับบทลงโทษ
"หนูทราบค่ะ"
"วันนี้หลังเลิกเรียนมาพบอาจารย์ที่ยิมด้วย หนูต้องโดนลงโทษ ตามกฎของโรงเรียน"
เปิดตัวครูมาตินหรือครูมา์ช อาจารย์ที่ปรึกษาใหม่ของห้อง แต่เอ๊ะทำไมจู่ๆ ครูมาร์ชถึงอยากได้มาเป็นที่ปรึกษาห้องนี้กันนะ?
- ผู้เขียน
