เสือร้องไห้

กูแก่ไหม

- วันต่อมา @โจนส์อินดัสตรี้ –

นิ้วหนาเคาะลงบนโต๊ะไปอย่างคนที่คิดไม่ตก หากเมื่อวาน มาร์คัส กับ ไฮเนส สองลูกน้องคนสนิทไม่เข้ามาขัดจังหวะป่านนี้ยัยเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนั่นคงถูกเขาปู้ยี่ปู้ยำในห้องน้ำไปแล้ว

'คุณลุงคะ'

'คุณลุงคะ'

'คุณลุงคะ'

ลุงบ้า ลุงบออะไรละ ยัยเด็กนี่ตามหลอกหลอนเขาเป็นวิญญาณเลย! มาเฟียหนุ่มคิ้วขมวดเข้าหากันแน่นสองมือหนายกขึ้นจับใบหน้าของตัวเองด้วยความเป็นกังวล เฮนรี่หยิบกระจกขึ้นส่องดูใบหน้าของตัวเองใกล้ๆ แต่ยิ่งมองก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้น เพราะเขาเองก็ไม่เห็นความลุงบนใบหน้าของเขาเลยสักนิด

"มาร์คัส ไฮเนส อาร์ซี เข้ามาหากูหน่อย"

ไม่ได้ ปล่อยเอาไว้ไม่ได้ เขาไม่มั่นใจเพราะต้องใช้หน้าตาหลอกล่อผู้หญิงมากิน อีกทั้งยังมีฉากหน้าเป็นผู้ก่อตั้งโจนส์อินดัสตรี้ บริษัทผลิตหุ่นยนต์ที่ทันสมัยรายใหญ่ แต่ใครจะรู้ว่าเขาได้แอบผลิตอาวุธขึ้นเพื่อส่งขายไปต่างประเทศในนามนายกรัฐมนตรีอีกด้วยอย่างไรเสียหากมีอะไรผิดพลาดขึ้นมาก็ไม่ใช่เขาที่ต้องออกหน้า

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เข้ามา"

มาร์คัส ไฮเนส และอาร์ซี ก้มศีรษะลงทำความเคารพผู้เป็นนายก่อนจะยืนนิ่งๆ ลอบมองหน้ากันเลิ่กลั่กไม่รู้ว่าพวกเขาทำอะไรผิดนายของเขาถึงได้ทำหน้ายักษ์ได้น่ากลัวขนาดนี้

"พวกมึง"

เฮือก …!

"คะ ... ครับนาย! / ครับนาย! / ครับ!"

"จะเสียงดังกันทำไม กูตกใจหมด กูจะถามว่า พวกมึงว่าหน้ากูแก่ไหมวะ"

อุ๊บ!

ทั้งสามคนพยายามกลั้นขำอย่างสุดความสามารถแม้จะออกอาการทางสีหน้าอยู่บ้างแต่ทุกคนก็พยายามควบคุมอารมณ์ได้เป็นอย่างดี ที่แท้นายของเขาก็กำลังเป็นทุกข์เป็นร้อนของเด็กรุ่นน้องที่ให้พวกเขาไปสืบว่าเธอเป็นใคร บ้านอยู่ไหน นั่นเอง

"ไม่ครับ นายทั้งหล่อ ดูดี เท่ หน้าเด็ก รูปร่างดีอีกต่างหาก" ไฮเนสพูดขึ้นจ้องมองไปที่ใบหน้าของผู้เป็นนายเพื่อสังเกตการณ์ ก่อนที่จะพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเฮนรี่นิ่ง ต่างกับมาร์คัสที่ยังปวดเอวอยู่เพราะเมื่อวานเข้ามาขัดผู้เป็นนายด้วยเรื่องที่ว่าอาบอบนวดKJ. มีคนใหญ่คนโตเข้ามาใช้บริการ และเขาเห็นว่ามันเป็นการดีที่นายของเขาจะแทรกแซงคนวงในเลยรีบเข้ามารายงาน เมื่อเด็กสาวคนนั้นออกไปเขาก็โดนเตะไปสองสามทีทำเอาเอวแทบเคล็ด

เขารู้ดีว่านายของเขาเสียดายเด็กคนนั้นขนาดไหน เฮนรี่คงไม่เคยเจอเด็กใสๆ เพราะปกติจะเจอก็เพียงแต่ผู้หญิงจัดจ้าน มีช่วงหนึ่งที่อยากแกล้งคุณไทเลอก็ไปขโมยคุณคะนิ้งมา และในตอนนั้นคุณคะนิ้งก็ทำตัวน่ารัก เฮนรี่ผู้เป็นนายของเขาคงจะซึมซับความชอบนิสัยน่ารักๆ มาไม่มากก็น้อย

"ใช่ปะ กูก็คิดแบบนั้น แล้วยัยเด็กนั่นทำไมเรียกกูว่าลุงวะ"

ถึงคราวที่มาร์คัสจะออกตัวบ้าง เขาเดินนำหน้าไปหนึ่งก้าวแล้ววางข้อมูลที่ลงทุนหาทั้งคืนเอาไว้บนโต๊ะของเฮนรี่ แต่เฮนรี่ก็ยังไม่สนใจ คงจะกำลังนึกถึงร่างบางคนที่บอกว่าไม่ชอบให้นายของเขาถูกเนื้อต้องตัวอยู่อย่างแน่นอน

"เดี๋ยวนี้ เทรนลุง เทรนอา กำลังมาครับนาย ที่เด็กคนนั้นเรียกแบบนั้นคงเพราะเขินอายแน่ๆ"

"เหรอวะ แต่หน้าเธอดูจริงจังมากเลยนะ"

"นายลองอ่านข้อมูลดูก่อนครับ เอกสารนั่นเป็นข้อมูลของเธอ"

เฮนรี่จากที่ไม่สนใจเอกสารตรงหน้าก็รีบหยิบมันขึ้นมาดูโดยไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังให้ความสนใจกับผู้หญิงคนนี้อยู่ ทั้งสามคนต่างก็ก้มศีรษะให้ผู้เป็นนายแล้วเดินออกไปอย่างเงียบๆ ปล่อยให้ผู้เป็นนายใช้เวลากับตัวเอง ซึ่งแท้จริงแล้ววันนี้เฮนรี่จะไปมีเช็กของก็คือผู้หญิงที่อาบอบนวดKJ. ของเขา เรียกง่ายๆ ว่าเด็กใหม่ต้องผ่านเขาก่อน ถ้าไม่ผ่านสายตา ก็ต้องผ่านทางช่วงล่างถึงจะได้ทำงาน แต่วันนี้ น่าแปลกที่เฮนรี่ไม่เข้าไป กลับให้มาร์คัสไปแทน

ข้อมูล

คุณมารตี ธารีย์รัตน์ ชื่อเล่น มิลก์ อายุ 21 นักศึกษาปี 3 มหา'ลัยเมแกน คณะสื่อสารมวลชล เพิ่งได้รับการตอบรับให้เข้าฝึกงานที่สถานีโทรทัศน์ช่องรัน อาศัยอยู่กับป้าชื่อปภาวีที่เป็นพี่สาวแท้ๆ ของพ่อ คุณปภาวีมีลูกชายอายุ 22 ชื่อน้ำไนล์ เรียนมหา'ลัย และลูกสาวอีกคนชื่อป๊อปอาย เรียนปี และคณะเดียวกันกับคุณมารตี ส่วนพ่อเสียไปเพราะอุบัติเหตุทางเครื่องบินตั้งแต่อยู่ ม.5 แม่มีครอบครัวใหม่ตั้งแต่อยู่ ม.2 คุณมารตีมีเพื่อนสนิท 3 คน ชื่อ นิดา, นัส และคิน ตอนนี้พยายามหาทางทำงานพิเศษเพื่อที่จะออกมาจากบ้านของคุณปภาวีเพราะเธอไม่ได้เป็นที่รักของคุณปภาวีกับลูกสาว ยกเว้นลูกชายของคุณปภาวีที่ดูแลเธอเป็นอย่างดี

"ดูแลอย่างดีงั้นเหรอ หึ"

มือหนายกขึ้นลูบปากตัวเองเบาๆ ด้วยสีหน้าที่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเฮนรี่เก็บเอกสารข้อมูลของมารตีลงลิ้นชักแล้วเรียกให้ไฮเนสเข้ามาหาเขาอีกครั้ง

"ครับนาย"

"มึงเช็กช่องรันที ใครเป็นเจ้าของ"

- วันต่อมา @สถานีโทรทัศน์ช่องรัน –

ตึก ตึก ตึก ตึก

เสียงเท้าบางวิ่งตรงไปที่ลิฟต์ที่กำลังจะปิดประตูลงวันนี้เธอมาได้ฉิวเฉียดแต่ถ้าขึ้นลิฟต์ไปไม่ทันเธอได้เฉียดตายแน่นอน เพื่อนของเธอทั้งสามคนโทรมาปลุกเธอกันแล้ว แต่ทว่าเธอกลับถูกคุณป้า และน้องสาวกลั่นแกล้งด้วยการให้ทำอาหารเช้า และให้นั่งรถเมย์มาเอง ป๊อปอายเองก็ได้ฝึกงานอยู่ที่นี่เหมือนกัน แต่เธอกลับใจร้ายกับมิลก์ได้ลงคอเพราะไม่ชอบขี้หน้ามิลก์เป็นการส่วนตัวตั้งแต่เข้ามาอยู่ในบ้านของเธอแล้ว

"ระ ... รอด้วยค่ะ รอด้วย"

มือหนาของใครบางคนขวางประตูลิฟต์เอาไว้ทำให้ลิฟต์เปิดออก มารตีรีบวิ่งเข้าไปข้างในด้วยอาการเหนื่อยหอบ ก่อนจะกดชั้นเป้าหมายแล้วยืนหอบหายใจ

"ขอบคุณนะคะ"

"ฝึกงานวันแรก ก็สายแล้วเหรอ"

ชายหนุ่มในลิฟต์พูดขึ้นด้วยท่าทีสบายๆ น้ำเสียงทุ้มนุ่มของเขามันทำให้เธอต้องหันมามองอีกครั้ง เธอเพิ่งสังเกตเห็นว่าพนักงานที่นี่ไม่มีชุดฟอร์มใส่ชุดสบายๆ มาได้เลย เพียงแค่พวกเธอเป็นนักศึกษาฝึกงานต้องใส่ชุดนักศึกษามาทุกวันเว้นแค่วันศุกร์เท่านั้นที่อนุญาตให้ใส่ชุดนอกมาทำงานได้

"เอ่อ ..."

"มาสายตั้งแต่วันแรกแบบนี้ จะอยู่ได้จนจบหลักสูตรเหรอ งานที่นี่หนักมากเลยนะทำงานแทบจะ 24 ชม. เลย"

ชายหนุ่มคนเดิมยังพูดขึ้น เขาใส่หมวกแก๊ปสีดำใบหน้าหล่อเหล่าและเกลี้ยงเกลา ดวงตาของเขาเป็นสีเทายิ่งมองลึกเข้าไปก็ยิ่งมีเสน่ห์ คิ้วเข้มได้รูปอีกทั้งร่างกายยังดูกำยำอย่างผู้ชายที่ดูแลตัวเองเป็นอย่างดี

ติ๊ง~

"ขอบคุณค่ะ ขอตัวนะคะ" มารตีเดินออกมาตามด้วยผู้ชายคนนั้น แต่เมื่อเธอเห็นเพื่อนสาวของตัวเองก็รีบปรี่เข้าไปหาแล้วลืมเรื่องชายคนนั้นไปทันที

"มาแล้วเหรอ ดีนะไม่ยังไม่เลยเวลาเธอมาได้ฉิวเฉียดเลย นี่อีกแค่สิบนาทีเองนะ"

ป๊อปอายลอบมองใบหน้าของมารตีแล้วบิดยิ้มร้าย ไม่นานมากนักที่พวกเธอยืนรอกันก็มีหญิงสาวในชุดสูทสีกรมกระโปรงทรงเอสั้นเธอใส่รองเท้าส้นเข็มห้านิ้วเดินกรีดกรายเข้ามาอย่างสง่าผ่าเผย

"มากันครบแล้วนะ"

แปะ แปะ แปะ

"เอาละทุกคนฟังทางนี้" เธอปรบมือเรียกพนักงานที่อยู่ด้านในให้สนใจน้องๆ ฝึกงาน

"ทุกคน เรามีเด็กฝึกงานมาแนะนำให้รู้จัก"

หญิงสาวรูปร่างสวยคนเมื่อครู่เดินออกมาแล้วให้เด็กๆ แต่ละคนแนะนำตัวเองอีกครั้งด้วยการก้าวขาออกมาด้านหน้าหนึ่งก้าวแล้วแนะนำชื่อตัวเองออกมา

"สวัสดีค่ะฉันชื่อฐานิดา เรียกนิดาเฉยๆ ก็ได้ค่ะ"

"สวัสดีค่ะฉันชื่อธนัสพร เรียกว่านัสเฉยๆ ก็ได้ค่ะ"

"สวัสดีค่ะ ฉันชื่อมารตี เรียกมิลก์ก็ได้นะคะ"

"สวัสดีครับ ผมอาคิน เรียกคินเฉยๆ ก็ได้ครับ"

"ป๊อปอายค่ะ"

"เมยาวีค่ะ"

"ลิลลี่ค่ะ"

และยังมีคนอื่นๆ อีกประมาณห้าคนที่ก้าวขาออกมาแนะนำตัวจนครบแล้วทุกคน หญิงสาวคนก่อนหน้านี้พากันแยกกลุ่มนักศึกษา และแนะนำตัวกับทีมงานที่เกี่ยวข้อง

"เดี๋ยวนะดีฟไปไหน"

"ชงกาแฟอยู่นั่นค่ะพี่กันย์"

"คนนั้นชื่อดีฟเป็นช่างภาพฝีมือดีที่สุดของบริษัทเรา เอาใจยากหน่อยนะ มันไม่ค่อยคุยกับใครมันชอบฟังมากกว่า"