CHAPTER 10
หัวใจฉันเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งในตอนที่ฉันได้ยินเขาพูดแบบนั้น และความน้อยอกน้อยใจก็หายไปหมดสิ้นไม่มีเหลือ
แม้ตอนนี้จะมานั่งเล่นอยู่ที่ห้องของโอโม่ แต่ใจฉันก็ยังสั่นไม่หาย ไม่คิดนี่ว่าจะได้ฟังคุณเพชรพูดแบบนั้น
“แล้วมึงก็เดินหนีออกมาเลยอะนะ” เพียงรักเอ่ยถาม ยายนี่ก็มานั่งเล่นอยู่ด้วย ส่วนร้านน่ะพ่อและแม่ของเธอเข้าไปดูเอง
“อือ” นึก ๆ แล้วก็อยากย้อนเวลากลับไป ฉันจะไม่ตกใจจนเดินหนีออกมาแบบนี้ ก็ตอนนั้นฉันตั้งตัวไม่ทัน
“เขาจะคิดว่ามึงยังโกรธอะดิ” โอโม่เอ่ยออกมา
“ช่างเขาเหอะ เดี๋ยววันจันทร์ไปทำงานก็ค่อยว่ากัน” โชคดีที่วันนี้เป็นวันศุกร์ พอมีเวลาให้ฉันจัดการความคิดความรู้สึกตัวเองอีกตั้งสองวันก่อนจะได้พบหน้าเขา
“ตี้หน่อยไหม จะได้ปลดปล่อย” โอโม่พูดไปยิ้มไป ทว่ารอยยิ้มนั้นช่างร้ายกาจ คาดว่าจะออกล่าอีกแล้วแน่ ๆ
“ไปดิ คืนนี้ก็ไม่ต้องเข้าร้านด้วย” ร้านอาหารของครอบครัวเพียงรักนั้นเปิดถึ
