บทที่ 18
สามีข้าเพียงนำความรักมาฝากมิได้ชายตามองบุรุษอื่น
ตึง!
“โอ้ย!”
“เจ้ามิรู้หรือว่าสตรึที่มีสามีแล้วมิควรแสดงกิริยาหน้าอายเช่นนั้นต่อบุรุษอื่น!”
ร่างบางถูกโยนกระแทกเข้ากับผนังอย่างแรงจนเกิดเสียงดัง เสี่ยวตั๋นที่ตามมานั้นทำได้เพียงรออย่างเป็นห่วงอยู่หน้าประตูตำหนักรับรอง จางเฉิงอี้ย่างสุมเข้ามาใกล้กับร่างที่ล้มฟุบอยู่บนพื้น ขณะที่มือเล็กพยายามแกะปมเชือกออกอย่างทุลักทุเล
“วุ่นวายเสียจริง”
จางเฉิ้งอี้กล่าวเสียงทุ้มบอกความรำคาญ ทำท่าจะเดินเข้าไปช่วยนางแกะปมเชือกออกแต่ก็ต้องชะงัก ถอยหลังลงไปหนึ่งก้าวเมื่อป๋ายอวี้ชิงนั้นแกะปมเชือกได้ก่อน นางรีบถอดเสื้อคลุมนั้นออกก่อนจะหันมาแวดใส่คนตังสูงที่ยืนค้ำหัว
“มันชักจะมากเกินไปแล้วนะเจ้าคะ!” เสียงหวานฉายความไม่พอใจอย่างชัดเจน ป๋ายอวี้ชิงชันตัวลุกขึ้นประจันหน้ากับคนที่กำลังปั้นหน้าขึงตาขึง
“ไม่มากเกินไปสำหรับสตรีหลายใจเช่นเจ้า”
“ท่านกล่าว
