Ep.5 : สตรอว์เบอร์รี่

2147 คำ

“ เสือชอบกินสตรอว์เบอร์รี่ใช่มะ งั้นหั่นไว้เยอะๆ “ “ ฉันชอบช็อกโกแลต แต่ที่กินสตรอว์เบอร์รี่เพราะแค่อยากแย่งเธอ “ ผมกระซิบเบาๆข้างๆหูจากด้านหลังของคนที่กำลังหั่นสตรอว์เบอร์รี่อยู่ “ ไม่เคยรู้ ละ..เลย “ เสียงสั่นๆที่ตอบกลับมา ทำให้ผมอดขำไม่ได้ “ หั่นสตรอว์เบอร์รี่ยังไง ช้ำหมด เบามือหน่อย ของบางอย่างมันเบาะบางนะ “ ผมยืนซ้อนด้านหลังพร้อมจับมือเธอหั่นเบาๆ เธอตัวสั่นรึเปล่า สงสัยผมรุกแรงไป ถ้าเกิดกลัวแล้วหนีกลับบ้านผมแย่เลย “ อะ ทำไป อย่าอู้ “ ผมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ เพราะกลัวเธอจะกลัวผมซะก่อน แตะนิดเดียวถึงกับสั่น ผมเข้าหาเธอไม่ได้จริงด้วย จีบแบบผู้หญิงปกติไม่ได้สินะ ยากจังเลยน้า จีบคนซื่อบื้อเนี่ย นอกจากจะต้องทำให้รู้ใจ แล้วต้องระวังจะทำมากเกินไปด้วย “ เอาครีมมาปาดสักที จะหั่นให้หมดกิโลเลยรึไง “ “ เจ้าค่ะๆ ใจเย็นๆ “ ผมยืนมองคนที่ทำอะไรเก้ๆกังๆ แล้วหงุดหงิด ที่จริงผมก็ไม่ได้ทำเป็นหรอก แต่เพราะรู้ว่าจะต้องสอนเธอ เมื่อคืนก็เลยหัดทำจนถึงดึกเลย มันคือความงี่เง่าของผมเอง ที่ดันเสนอเมนูที่ไม่เคยทำมาก่อน แต่พูดไปแล้ว ผมก็ต้องทำให้ได้ ต้องทำขรึม ก่อนเธอจะรู้ว่าผมทำเป็นก่อนหน้าเธอแค่วันเดียว “ มันคงจะยากเกินไปสำหรับเธอ “ เพราะเห็นเธอปาดไปปาดมาอยู่นานแล้ว ผมค่อยๆทำให้เธอดู พอปาดเค้กเสร็จเลยยอมให้เด็กน้อยเป็นคนวางสตรอว์เบอร์รี่เอง ดูเธอจะมีความสุขมาก วางไปกินไป จะเสร็จไหมเนี่ย “ อยากดูหนังอะ ฉันไปหาหนังดูดีกว่า “ “ โอเคเสร็จแล้วเดี๋ยวฉันยกถาดออกไป นายหาหนังรอเลย “ ถ้าคนอื่นผมอาจจะวางใจ แต่ถ้าเป็นยัยนี่ ผมไม่ไว้ใจเลย เอาไว้ทำเสร็จไปยกเองดีกว่า ดูอะไรดีนะ หนังผีหรอ เบื่ออะฆาตกรรมไปเลยแล้วกัน เอาให้หลอนนอนไม่หลับกันไม่ได้ไปข้างนึง “ เสือเสร็จแล้ว “ ชิบหายละ ผมพยายามรีบไปเอาเค้กก่อนที่ คนซุ่มซ่ามจะยกมาเอง แต่ไม่ทันเธอยกมาจริงๆ เธอเดินมองเค้กตลอดทาง พลาดแน่ๆ ต้องล้มแน่ๆ “ เดินดีๆมองทางสิ “ “ ฉันก็เก่งเหมือนกันนะ อุ๊ป!! “ แล้วเธอก็สะดุดขอบพรมในห้องรับแขก ผมเลยรีบวิ่งไปรับเค้กที่จะล่วงลงพื้น เค้กที่ทำมาจะครึ่งวัน แล้วปล่อยให้เธอจับกบแบบนั้นแหละ คนอะไรซุ่มซ่ามไม่มีแก้ไข ผมมองเธอด้วยสายตาที่โกรธมาก “ พรมผืนนี้เป็นแสนเลยนะ ระวังไม่เป็นรึไง “ “ ขอโทษค่ะ “ เธอทำหน้าสลดเหมือนทุกครั้งที่ถูกดุ ให้ตายสิมือเลอะหมดเลย แถมเค้กยังเละไปครึ่ง “ มีครั้งไหนที่จะไม่ซุ่มซ่ามไหม เมื่อกี้เจ็บรึเปล่า “ “ ไม่อะ พรมนายมันนุ่ม เลยไม่เป็นอะไรเลย “ “ ดูดิ มือฉันเลอะเลย เพราะเธอเลย “ ผมยื่นมือข้างที่เลอะให้เธอดู แล้วใช้มืออีกข้างเอื้อมไปหยิบทิชชู ถ้าไม่เช็ดก่อนแล้วไปล้างมันจะมันๆ ซึ่งผมไม่ปลื้มเอาซะเลย “ อย่าเช็ดนะ เสียดาย “ เสียงห้ามของเธอทำเอาผมตกใจนิดๆ แต่พอเห็นสายตาของเธอมันก็ทำเอาผมอยากได้มากกว่าเช็ดออกแล้วสิ “ งั้นทำความสะอาดให้ฉันสิ “ เธอเคยทำมาแล้ว เธอรู้ดีว่าผมหมายถึงอะไร ผมส่งมือที่เลอะครีมเค้กเต็มไปหมดให้เธอ เธอขยับตัวเข้ามาใกล้ผมบนโซฟา แต่มีหรอแค่เลียเฉยๆจะพอ ผมเอนตัวมาข้างหลังนิดๆเพื่อให้เธอทำมันยากขึ้น แล้วค่อยๆเอนหนีทีละนิด เพื่อให้เธอขึ้นมาอยู่บนตัวผม ลิ้นเล็กๆที่สัมผัสกับปลายนิ้ว แล้วค่อยๆลากตั้งแค่โคนจนถึงปลายนิ้ว ทำไมผมอยากให้นิ้วเป็นอย่างอื่นจังนะ เธอครอบปากลงบนนิ้วแล้วรูดตั้งแต่โคนยันปลายเลย ภาพแบบนี้ดูแล้วได้อารมณ์ดีจัง ผมค่อยดึงมือเข้ามาใกล้ตัวผมโดยไม่ให้เธอรู้ตัวค่อยๆขยับมาทีละนิด เพื่อให้เธอขึ้นมาอยู่บนตัวผมมากขึ้น “ ครีมนี้อร่อยจัง “ “ ไม่อร่อยได้ไงฉันทำเอง มีที่นี่ที่เดียว เลียไปฝ่ามือด้วย “ แต่ครั้งนี้เหมือนเธอรู้ เธอจับข้อมือของผมเอาไว้ไม่ให้หนี แล้วค่อยๆเลียฝ่ามือผมช้าๆ ตั้งใจไปหรือเปล่า ได้ทีผมล่ะ ผมใช้มือข้างที่มันไม่ได้เลอะจับเธอหมุนหันหลังมาให้ผม จนเธอเสียหลักเซชนกับหน้าอกผม จนเธอต้องรีบสปริงตัวขึ้นมานั่ง “ ฉันเมื่อย “ “ พอแล้ว กินเค้กดีกว่า “ แต่อยู่ท่านี้ เธอเป็นของผมอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว พอเธอจะลุกขึ้นผมกับคว้าเอวเธอให้นั่งลง “ คนทำผิดต้องทำยังไง “ “ ขอโทษค่ะ “ “ เจ้าขาาาาาาา “ ผมลากเสียงยาวๆ “ อะๆ ก็ได้ๆ เหมี๊ยววววว “ “ ซุ่มซ่ามแบบนี้เป็นแมวอะดีแล้ว “ ผมกระซิบข้างหูเธอเบาๆ พร้อมเม้มที่ปลายหูเธอเบาๆ เธอมีอาการขนลุกอย่างชัดเจน ผิวหนังขาวละเอียด ที่มีตุ่มเล็กๆผุดขึ้นอย่างชัดเจน อยากทำมากกว่านี้จัง แต่ยัยนี่คงกลัว ไม่กล้าเข้ามาใกล้ผมอีกแน่ๆ ผมเลยตัดใจลุกขึ้นจากโซฟา เพื่อไปเอามีดยาวๆ ส้อม และก็กล่องใส่อาหาร ที่ห้องครัว แล้วตัดแบ่งเค้กชิ้นที่ยังไม่เละใส่กล่องเอาไว้ “ เอาไปอวดพ่อเธอหน่อย แล้วเราค่อยกินอันที่เละๆนี่ก็ได้ “ “ ขอบใจ “ ผมตัดแบ่งเค้กไป หยิบสตรอว์เบอร์รี่เข้าปากไปด้วย ทำให้ทรัพยากรสตรอว์เบอร์รี่เหลือน้อยที่สุด ต่อหน้าเธอนั่นแหละ ผมกินไป มองหน้าเธอไป ดูคนที่มองด้วยสายตาละห้อย น่าสงสาร “ พอๆ แบบนี้ฉันจะกินอารายยยย “ “ ไหนพูดก่อนซิ๊ พี่เสือขาาาาา เจ้าขาอยากกินสตรอว์เบอร์รี่ค่ะ “ ผมชอบในความที่เธอรู้ว่าผมแกล้ง แต่ยอมให้ผมแกล้ง ถ้าผมจะแกล้งแรงขึ้น เธอจะยังยอมให้ผมแกล้งอยู่ไหมนะ Jaokha Say.......... แกล้งเข้าไป แกล้งกันให้ตายไปเลย รู้ว่าเค้าแกล้ง แต่ทำไมถึงไม่รู้จักโกรธเค้าบ้างนะ เพราะรู้ว่าถึงโกรธไปเค้าก็ไม่ง้อรึเปล่า ผู้ชายอะไรร้ายกาจ ฉันได้แต่มองสตรอว์เบอร์รี่บนเค้กที่มันกำลังจะหมด อยากจะโกรธจัง เราอุตส่าห์ทำ แต่เค้ากลับไม่ได้สนใจเลย หยิบกินท่าเดียว “ พอๆ แบบนี้ฉันจะกินอารายยยย “ “ ไหนพูดก่อนซิ๊ พี่เสือขาาาาา เจ้าขาอยากกินสตรอว์เบอร์รี่ค่ะ “ ฉันมองสายตาเจ้าเล่ห์แล้วรู้เลยว่าถ้าฉันช้า ฉันอดแน่ๆ ง้าาาาาา ชิ้นสุดท้าย ฉันมองสตรอว์เบอร์รี่ชิ้นสุดท้ายที่จะเข้าปาก “ พี่เสือขาาาาาา “ เค้าหยุดชะงัก แล้วคาบสตรอว์เบอร์รี่ชิ้นนั้นเอาไว้แบบนั้น “ เจ้าขาอยากกินสตรอว์เบอร์รี่ชิ้นนั้นค่ะ “ โธ่!!!!! ไรวะ เข้าปากไปแล้วจะแย่งยังไง คนร้ายกาจเอาหน้าเข้ามาใกล้ เพื่อบอกฉันว่า อยากกินต้องมาแย่งเอาจากปาก ที่ทำแบบนี้เพราะคิดว่าฉันไม่กล้าสินะ เค้ายังคาบยั่วอยู่แบบนั้น แล้วโน้มลงมาใกล้ฉัน “ อ้าอาก “ อ้าอาก คืออะไร ฉันไม่เข้าใจ คนตรงหน้าทำหน้าไม่สบอารมณ์ เลยดันฉันลงนอนราบกับโซฟา “ อ้าอาก “ อ้าปาก!! ฉันค่อยๆเปิดปากช้าๆ เพราะรู้ว่าเค้าแกล้งแน่ อ้าาาาาา สตรอว์เบอร์รี่ที่เค้างับไว้ มันถูกปล่อยลงในปากฉันช้าๆ มันหวานกว่าที่กินในครัวหรือเปล่านะ ถ้าอยากได้อีกต้องทำยังไง “ ฉันทำให้หัวใจเธอเต้นแรงรึเปล่า “ ฉันละความสนใจจากความหวานในปากมาที่คนที่พูด ลืมไปเลยว่าเค้ากำลังอยู่บนตัวฉัน เต้นแรงหรอ ฉันใช้มือข้างนึงกดลงที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง “ ก็ไม่นิ “ “ แล้วเธอกลัวฉันรึเปล่า “ “ ก็ไม่นะ “ ทำไมเค้าทำเสียงอ่อยแบบนี้ แปลกคน ว่าแต่จะไม่ลุกจริงหรอ หนักนะ “ รู้ไหม ทำไมฉันถึงชอบแกล้งเธอ “ เราต้องนอนคุยกันใกล้ๆแบบนี้หรอ เริ่มรู้สึกแปลกๆแล้วสิ “ ทำไม ? “ “ เพราะฉันรู้สึกว่าฉันแพ้เธออยู่แค่คนเดียวนะสิ แล้วฉันก็จะแกล้งจนกว่าจะชนะ “ รู้สึกว่าแพ้แค่ฉันงั้นหรอ แพ้อะไรอะ แพ้เรื่องอะไร ชอบสายตานี้จัง เหมือนกับถ้าฉันมองลึกเข้าไปแล้วถูกดูดเข้าไปสู่โลกของเค้า “ ทำไมฉันถึงต้องยอมให้นายแกล้งด้วยนะ “ คำถามของฉันเหมือนไร้คำตอบมีเพียงหน้าที่ขยับเข้ามาใกล้เท่านั้น มันจะขยับเข้ามาใกล้ทุกครั้งที่หายใจ เหมือนลมหายใจมันคือแรงดึงดูด จูบหรอ ฉันหันหลบแล้วหลับตาปี๋ลงทันที จูบแรกจะต้องเสีย เพียงแค่ถูกแกล้งหรอ ป๊อก!!!! แรงดีดของนิ้วที่กระแทกหน้าผาก แม้มันจะไม่ได้แรง แต่ก็ทำให้ฉันรู้สึกตัว “ ฉันไม่ทำอะไรผู้หญิงที่ไม่สมยอมหรอก “ คนตรงหน้ายันตัวขึ้นแล้ววิ่งเดินขึ้นไปชั้นบนของบ้านทันที ไม่ทำอะไรผู้หญิงที่ไม่สมยอม แสดงว่าเมื่อกี้ เค้าจะจูบจริงๆใช่ไหม คงไม่หรอก ไหนบอกเราขี้เหร่ไง คงแกล้งเหมือนเคย ฉันลุกขึ้นมานั่งด้วยหัวใจที่ไม่ปกติเลย มันทั้งเต้นรัว ทั้งสงสัย เมื่อกี้เค้าตั้งใจจะจูบรึเปล่า หรือแค่แกล้งเหมือนทุกที “ ยัยซื่อบื้อ ฉันมีรางวัลให้ “ เมื่อสิ้นเสียง สตรอว์เบอร์รี่ลูกโตๆถูกเทลงบนตักอย่างมากมาย ที่กินจนหมด เพราะแอบซื้อมาให้เรางั้นหรอ “ ถือเป็นรางวัล ที่ยอมให้ฉันแกล้งก็แล้วกัน “ รางวัลที่ให้แกล้งงั้นหรอ มีด้วยหรอ แต่ลูกใหญ่จังเลยนะ โลนึงคงจะแพงน่าดู ฉันหยิบสตรอว์เบอร์รี่ลูกโตๆเพื่อทดสอบความหวาน แต่ไม่มีลูกไหนหวานเท่าชิ้นนั้นที่ถูกเค้าป้อนได้เลย “ ขอบคุณค่ะ “ “ พรุ่งนี้เราไปเที่ยวกันปะ “ “ เลี้ยงหรอ “ “ อื้มต้องเลี้ยงดิ สามัญชนแบบเธอไม่มีตังจ่ายอยู่แล้ว “ “ สามัญชน นายคิดว่าตัวเองเป็นพระราชารึไง งั้นไม่ต้องมากินสตรอว์เบอร์รี่ของฉันแล้ว “ ฉันยกแขนขึ้นมาป้องมือที่จะมาหยิบสตรอว์เบอร์รี่บนตัก “ ฉันเป็นคนซื้อนะ “ “ แต่ตอนนี้มันเป็นของฉัน ให้มันรู้ไปสามัญชนอย่างฉันตกปกป้องสมบัติจากพระราชาแสนร้ายกาจแบบนายไม่ได้ “ เราเล่นเกมส์ชิงสตรอว์เบอร์รี่กันอยู่นาน มันนานแค่ไหนแล้วนะ ที่เค้าเข้ามามีบทบาทในชีวิตของฉันขนาดนี้ ท่าจะจริงแฮะ ที่บอกถ้าฉันไม่มีเค้า ชีวิตฉันจะมืดมน “ ห้ามหายไปนะ “ “ ทำไมอะ “ “ ที่จริงแล้วฉันก็มีนายเป็นเพื่อนแค่คนเดียวนิ นายหายไปคงเหงา ต่อให้นายมีแฟน เราก็ยังจะเป็นเพื่อนแบบนี้ใช่ปะ “ เค้านิ่งและเงียบ “ ถ้าฉันมีแฟน เราจะไม่เหมือนเดิม “ คำตอบจากเค้าทำเอาฉันตกใจ “ นายจะเลิกคบฉันงั้นหรอ “ อะไรกัน มีแฟนแล้วเลิกคบเลยหรอ ใจร้ายไปเปล่าอะ แล้วแบบนี้ฉันจะทำยังไง ฉันไม่สำคัญถึงกับตัดทิ้งง่ายๆเลยหรอ “ อย่ามาคิดประหลาด เพราะฉันจะไม่มีแฟนต่างหาก ฉันมีแฟนสาวๆในโลกนี้คงเสียใจ “ “ แหวะ ไอ้คนหลงตัวเอง “ “ ฉันจะไม่ทิ้งเธอไปไหนเลย ถ้าเธอยอมเป็นของฉัน เพื่อนของฉัน แมวของฉัน คนที่ถูกฉันแกล้ง หัดร้องเหมียวๆ ไว้ให้เคยชินล่ะ “ “ โรคจิต พรุ่งนี้ไปรับที่บ้านด้วยนะคะพระราชา สามัญชนอย่างฉันหมดงบตั้งแต่ซื้อของขวัญแต่งงานให้พี่ลูน่าแล้ว ฉันจะแต่งตัวสวยๆรอ เข้าใจ๊ “ พระราชางั้นหรอ งั้นต้องใช้ให้เข็ด ให้ตกบัลลังก์ตายไปเลย กล้ามาว่าฉันเป็นสามัญชน แค่ทำงานกับพ่อ พ่อไม่ได้จ่ายเงินเดือนเท่านั้นเอง “ รีบเก็บของ วันนี้เราจะไปแว๊นกัน “ “ เอามอเตอร์ไซค์ไปส่งหรอ “ “ อื้ม ขับรถเล่นกัน เย็นมากแล้วไม่น่าจะร้อนแล้วล่ะ “

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more