ไม่ใช่! เขาไม่ได้มองเธอแบบนั้น
เอ๊ะ! ทำไมคอของเธอโล่งๆ มันต้องมีสร้อยเพชรน้ำตาจันทราไม่ใช่หรือ?
หญิงสาวยกมือแตะที่ลำคอของตัวเอง มันว่างเปล่าไม่มีสิ่งใดนอกจากผิวกายเนียนละเอียดของตัวเองคราวนี้เธอมั่นใจว่าแล้วชายลึกลับคนนี้ประสงค์ร้ายกับเธอ
“เจ้าโจรชั่ว! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”
“โจร?” ดวงตาคมจ้องมองด้วยความโกรธแค้น “ใครกันแน่ที่เป็นโจรชั่ว! คนที่มันขโมยของๆ ผู้อื่นต่างหากที่สมควรถูกประณามว่าเป็นโจรชั่ว”
“คุณพูดเรื่องอะไร ฉันไม่เข้าใจ”
หญิงสาวพยายามผลักไสเขาออกไปด้วยมือเล็กๆ และเรี่ยวแรงที่น้อยนิด แต่ชายหนุ่มกลับใช้มือเพียงข้างเดียวรวบข้อมือทั้งสองข้างตรึงไว้เหนือศีรษะของเธอ ร่างใหญ่ก็พลิกตัวขึ้นคร่อมเหนือร่างเล็กๆ ติชิลาลืมหายใจไปชั่วขณะ รู้สึกเขาเหมือนปีศาจน่ากลัวที่กำลังจะฆ่าเธอให้ตายคามือ!
“เพชรเม็ดนั้นไม่ใช่ของลุงของเจ้า! มันเป็นของข้า!”
“พูดบ้าอะไร! ฉันไม่รู้เรื่อง
