รอยทรายพิศวาส

บทนำ

“น้องเพลง...น้องเพลงเข้าใจพี่นะครับ พี่ไม่มีทางเลือกจริงๆ”

    หญิงสาวหลบสายตาเว้าวอนของชายหนุ่มลงที่หลังมือของตนเอง      มือใหญ่ที่เคยเกาะกุมให้ไออุ่นมาตลอด 6 ปีที่ผ่านมานั้นกลับสร้างความเยียบเย็นที่หัวใจจนเธอรู้สึกว่า หัวใจของตนเองคงหยุดเต้นไปชั่วขณะ

   “เพลงไม่เข้าใจ...เพลงไม่เข้าใจ”    หญิงสาวพึมพำ ดวงตาเธอแห้งผากแม้จะปวดร้าวเหลือเกินกับเรื่องที่รับฟัง

   “น้องเพลง...พี่รักน้องเพลงนะครับ... แต่...พี่จำเป็นต้องรับผิดชอบผู้หญิงคนนั้น”         ชายหนุ่มพยายามอธิบาย

  “น้องเพลง...น้องเพลงให้โอกาสพี่แก้ตัวสักครั้งนะครับ แค่ครั้งเดียว”

 “พี่ภูมิพูดอะไรออกมา! พี่ภูมิกำลังจะเป็นพ่อคนแล้วนะ! แล้วพี่ภูมิจะมาแก้ตัวอะไรได้อีก มันสายไปแล้วค่ะ”

    “ไม่นะน้องเพลง! น้องเพลงเป็นคนเดียวที่พี่รัก...แค่...แค่รอให้พี่เคลียร์ปัญหากับผู้หญิงคนนั้นให้เรียบร้อยก่อน”

   “พี่ภูมิอย่าพูดอะไรอีกเลย! เพลงรับเรื่องพวกนี้ไม่ได้แล้ว”      หญิงสาวอยากร้องไห้ ปรารถนาเหลือเกินที่จะให้ความเศร้าหลั่งไหลออกมา        สมองยังอึ้งอลกับหลากหลายเรื่องราวที่ทะลักเข้ามาจากปากชายหนุ่มผู้เป็นที่รักของเธอ          แต่ถ้อยคำของเขาทำให้เธอต้องดึงมือตัวเองกลับแล้วยกมือขึ้นปิดหู

   ไม่ซิ! ไม่ใช่! ตอนนี้เขาไม่ใช่คนรักของเธออีกแล้ว     เขายังเป็นคนรักของใครอีกคนด้วย

ซ้ำร้าย... เขาคือคนที่เธอจะแต่งงานด้วยแต่กลับไปทำผู้หญิงคนหนึ่งตั้งท้อง และผู้หญิงคนนั้นก็คือ“ปรายฝน” เพื่อนสนิทของเธอเอง

 “น้องเพลง”       

ธนภูมิยื่นมือไปหมายจะจับมือเธอไว้อีกครั้ง   แต่หญิงสาวกลับรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วจนเก้าอี้ล้มลง     สายตาหลายคู่ในห้องอาหารสุดหรูของโรงแรมระดับห้าดาวหันมามองทั้งคู่เป็นตาเดียว           

“เราจบกันแค่ตรงนี้เถอะค่ะพี่ภูมิ” หญิงสาวยกมือปิดปากกลั้นสะอื้น เวลานี้เธอไม่อายสายตาของใครอีกแล้ว “อย่าทำอะไรให้เพลงรู้สึกเกลียดพี่ภูมิมากไปกว่านี้เลย”

“น้องเพลงครับ! น้องเพลง!”

หญิงสาวถอยห่างจากชายหนุ่มแล้วหมุนตัววิ่งออกมา เธอรู้ว่าเขากำลังตามเธอมาแต่เธอไม่ต้องการพบเขาอีก อย่างน้อยก็ในเวลานี้   3ปีที่เธอจากเมืองไทยเพื่อไปเรียนต่อในระดับปริญญาโทที่ประเทศอังกฤษ เธอต้องทนกับความเดียวดายแต่ก็มี “ธนภูมิ” เป็นกำลังใจ คำสัญญาก่อนการเดินทางที่ทั้งคู่ให้ไว้ทำให้ใจเธออุ่นและทำให้ตลอดเวลาที่ไกลบ้าน เธอเฝ้าคิดถึงแต่ภาพตัวเองในชุดเจ้าสาวแสนสวย  แต่เมื่อเธอกลับมากลับพบว่าคนรักของอเปลี่ยนไปแล้ว

น้ำตาหลั่งเป็นสายทำให้เธอมองไม่เห็น ร่างเล็กๆ ชนเขากับบุรุษร่างสูงใหญ่ที่กำลังจะก้าวเข้าในโรงแรม  ความแข็งแกร่งของเขาทำให้หญิงสาวถึงกับผงะจะล้มลงแต่สองมือของเขาประคองเธอไว้ได้ทัน

“น้องเพลง! น้องเพลงฟังพี่ก่อน”  

หญิงสาวไม่มีเวลาสนใจความเจ็บปวดของตัวเอง   เธอหันกลับ ไปมองทางด้านหลังอย่างผวา และเหมือนชายหนุ่มแปลกหน้าจะรู้    เขาดึงหญิงสาวเข้ามากอดแนบแน่นและเบี่ยงตัวหลบไปหลังต้นไม้ใหญ่ที่ประดับอยู่หน้าทางเข้าของโรงแรม           

ด้วยความตกใจและต้องการหลบหน้าคนรักทำให้หญิงสาวยอมรับการช่วยเหลือ เธอซุกตัวอยู่ในอกกว้าง เสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอและกลิ่นอายผู้ชายแบบที่เธอไม่คุ้นเคยทำให้หญิงสาวรู้สึกคลายความตื่นเต้นลง

“เขาไปแล้ว” สำเนียงอังกฤษแบบชาวทะเลทรายเอ่ยขึ้น “ผู้ชายคนนั้น...ไปแล้ว”

หญิงสาวผละจากอกของเขาอย่างง่ายดาย   เธอเงยหน้าจากแผงอกและหันไปมอง เห็นเพียงแผ่นหลังของชายคนรักที่เดินไปไกลแล้ว   

“ขอบ...ขอบคุณค่ะ”       

เธอเอ่ยเบาๆ แล้วหมุนตัวจะเดินหลบไปอีกทาง แต่ร่างเล็กกลับถูกรั้งไว้ด้วยมือใหญ่ดึงข้อมือของเธอไว้ก่อน   หญิงสาวมองเขาอย่างงุนงง...แล้วเขาก็เฉลยในวินาทีถัดมาเมื่อเขาใช้นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาของเธอ

เพียงเสี้ยววินาทีที่หยาดน้ำตาถูกลบเลือนไป      แม้ใบหน้าจะเคร่งขรึมแต่หญิงสาวก็ได้เห็นดวงตาสีเทาเข้มจ้องมองเธอด้วยแววตาเจือนความอ่อนโยน     

ดวงตาของเขาเหมือนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆฝน  

.....

หญิงสาวกระพริบตาถี่ๆ ก่อนจะลืมตาตื่นอย่างเต็มตา เธอยกมือขึ้นเช็ดรอยชื้นที่ขอบตาก่อนเหลียวมองการเคลื่อนไหวรอบข้างขณะที่ได้ยินเสียงประกาศให้ผู้ดยสารบนเครื่องบินทราบว่าอีกไม่กี่นาทีเครื่องบินจะแตะรันเวย์  

   ติชิลา   จิตรกัญญา หญิงสาววัย 24 ปี ดีกรีปริญญาโทด้านศิลปะจากประเทศอังกฤษกำลังเดินทางไปสู่ประเทศ บัดรีญา ประเทศเล็กๆ ที่เธอแทบไม่เคยได้ยินชื่อตามคำเชิญชวนของวิชญะ ผู้เป็นลุงที่หญิงสาวให้ความเคารพนับถืออย่างยิ่ง     แท้จริงแล้ว...การเดินทางครั้งนี้เป็นเพียงการหลบหน้าผู้คน เพราะยังทำใจรับความผิดหวังในความรักไม่ได้

   2 เดือนที่ผ่านมา มันไม่สามารถทำให้เธอลืมความทุกข์ใจกับความรักที่พังทลายลงได้  เวลาตลอด 3 ปีครึ่งที่เธอร่ำเรียนอยู่อังกฤษ เธอไม่เคยนอกใจเขาเลยสักวินาทีทั้งที่...เธอต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวไม่มีญาติพี่น้องหรือเพื่อนสนิทอยู่รอบข้าง    แต่ในระยะทางที่ห่างไกลทำให้ “ธนภูมิ” ชายคนรักของเธอปันใจให้กับ“ปรายฝน” ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเธอเองจนกระทั่งปรายฝนตั้งท้องลูกของธนภูมิ

  ‘เพลง...เธอต้องเข้าใจฉันนะ...พี่ภูมิรักเธอมาก แต่เธอจะให้ลูกของฉันเป็นลูกไม่มีพ่อเหรอ? ถ้าเป็นเธอ...เธอจะทำได้เหรอ’

  ‘แต่...แต่เพลงคบกับพี่ภูมิมาตั้ง 6 ปี ...ฝนเองก็รู้...เพลง...เพลงคบกับพี่ภูมิตั้งแต่เรียนมหา’ลัย ผู้ใหญ่ของเราก็รับรู้...’

  ‘ใช่...พี่ภูมิไม่ผิดหรอก...ฝนผิดเองที่รักพี่ภูมิอยู่ข้างเดียว...และอาศัยความอ่อนไหวของพี่ภูมิที่อยู่ไกลเพลง ช่วงชิงพี่ภูมิมาจากเพลง...แต่...ฝนขอแค่ให้พี่ภูมิยอมรับลูกของเราก็เท่านั้น’

   ติชิลายกมือขึ้นทาบหน้าอกความรู้สึกเจ็บปวดแล่นเข้ามาจนเจ็บปวดหัวใจไปหมด  แค่คิดถึงเรื่องราวเหล่านั้น ร่างกายเธอมันก็แทบจะแบกรับความเจ็บปวดไม่ไหว    เธอรู้จักปรายฝนเมื่อครั้งที่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยเป็นนักศึกษาปี 1 ด้วยกัน  ปรายฝนเป็นคนเรียนดีแต่ยากจน สิ่งนั้นไมได้ทำให้เธอรู้สึกรังเกียจเพื่อนคนนี้เลยแม้แต่น้อย    นิสัยจริงใจและตรงไปตรงมาของปรายฝนทำให้เธอเชื่อใจและขอให้คุณพ่อกับคุณแม่ช่วยสนับสนุนทุนการศึกษาให้กับปรายฝน    ซึ่งท่านทั้งสองก็ยินดี     ปรายฝนแวะมาที่บ้านของเธอบ่อยๆ จนสนิทสนมกับทุกคนในครอบครัวของเธอโดยเฉพาะ “ธนภูมิ” คู่หมั้นที่ผู้ใหญ่หมั้นหมายไว้ให้ก่อนที่เธอกับธนภูมิจะรู้จักกันด้วยซ้ำ   ธนภูมิอายุมากกว่าติชิลา 3 ปี แต่เขาเป็นกันเองกับเธอและทำให้เธอยอมรับการหมั้นหมายโดยไม่มีข้อโต้แย้ง  ทั้งสามคนมักจะไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอแต่ไม่เคยคิดเลยว่า เรื่องราวแบบนี้จะเกิดขึ้นในชีวิต     มันไม่ควรจะเกิดขึ้น เธอเองอยู่ไกลเขาไม่มีคนอื่น ทำไมเขาถึงมีใครอีกคนแทรกเข้ามาแทนที่ระหว่างความเป็นเรา หญิงสาวไม่แน่ใจว่าทีเธอต้องปวดร้าวมากมายขนาดนี้เพราะผู้หญิงคนนั้นคือเพื่อนรักของเธอหรือไม่?