อดีตเคยหวาน (3)
1140 คำ
ฉันไม่รู้ว่า มันนานแค่ไหนที่ฉันนั่งโง่ๆ อยู่ในห้องนี้ แต่ว่า มันก็น่าจะนานมากแล้วล่ะ จังหวะที่ฉันเดินเข้ามาในบริษัทคือ เป็นจุดเด่นมาก ทุกคนทุกสายตาจดจ้องมาที่ฉันราวว่า อยากจะเดินมาถามและซักประวัติฉันอย่างเป็นทางการ แต่จะว่าไปผ่านไป 2 ปี เขามีชีวิตที่ดีมากเลยนะเนี้ย ตอนที่ฉันกำลังจะไปต่างประเทศ ฉันก็เป็นห่วงมากเลยว่า เขาจะมีชีวิตไปในทางไหน เขาจะมัวแต่งอแงมั้ย พอได้เห็นแบบก็หายห่วงแล้วล่ะ
ก๊อก! ก๊อก!
"สวัสดีค่ะ ขออนุญาตนะคะ อันนี้ท่านประธานสั่งเอาไว้ให้ค่ะ" ฉันฉีกยิ้มหวานให้เลขาของภีม ตานี้อยู่กับสาวสวยแบบนี้โดยไม่ได้รู้สึกอะไรได้ยังไง หรือว่า...ที่เขาไม่ได้ตอบ จะเป็นเพราะเขากับ...ผู้หญิงคนนี้
"อ้ออค่ะ ขอบคุณค่ะ"
"ถ้าคุณอยากได้อะไร เรียกแพรวได้เลยนะคะ" ฉันหลงรักรอยยิ้มหวานของเธอซะแล้วสิ ช่างเถอะหันมาสนใจอาหารตรงหน้าดีกว่า^O^ ... สปาร์เก็ตตี้ใส่กุ้งหรอ หื้ม! ชานมไข่มุก!!! เขายังจำได้ด้วยหรอเนี้ย
.
เมื่อหลายปีก่อน
"โอ๊ยยยย! ภีม เจ็บนะ หยิกทำไม" ฉันหันไปมองค้อนไอ้เจ้าแฟนตัวดีที่มันกล้ามาหยิกแขนของฉันเนี้ย แต่ก็ไม่เคยโกรธลงเลย เพราะเขาชอบทำหน้าตาน่ารักตลอดเลยง่ะ
"ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่า เธอหน่ะแพ้กาแฟ เธอกินมันไม่ได้หรอก"
"ฉันไม่ได้แพ้!"
"ก็ทุกครั้งที่กินเธอปวดหัว ก็แปลว่า เธอแพ้นั้นแหละ" ฉันทำหน้ามู่เมื่อเห็นกาแฟที่รักของฉัน ถูกยึดไปต่อหน้าต่อตา
"เอา! กินอันนี้แทนสิ ฉันว่าอร่อยกว่านะ" ฉันขมวดคิ้วมองไอ้แก้วลายการ์ตูนอย่างชั่งใจ ไอ้ของหน้าตาแบบนี้มันจะไปอร่อยได้ยังไง แต่ในเมื่อแฟนฉันแนะนำมาขนาดนี้ ถ้าไม่ลองหน่อยก็อาจจะหาว่า ลองหน่อยก็ด้ะ
" *O* "
"ฮ่าๆๆๆๆ เธอใจเย็นๆ ก็ได้ เห็นกว่ากาแฟป่ะ" การยิ้มตาหยีของฉัน คงเป็นคำตอบให้เขาได้แล้วล่ะ พระเจ้าได้สร้างชานมไข่มุกเพื่อคนแบบเราจริงๆ
"เธอวันนี้ไปกินข้าวบ้านฉันสิ แม่ชวนหน่ะ และฉันก็อยากให้เธอมากๆๆๆๆ เลย" ฉันไม่อยากคุยเลยนะ แต่ว่าฉันกับแม่ของภีมหน่ะ เราเข้ากันได้ดีมาก และแม่ภีมก็ชอบฉันมากด้วย อาจจะเป็นเพราะเราสนิทกันมากตั้งแต่ตอนเป็นเพื่อนกัน พอมาเป็นแฟนกันก็เลยไม่ได้เกร็งมากขนาดนั้น
"ได้สิ แต่วันนี้ฉันมีส่งการบ้านก่อนอ่า กลับไปก่อนได้เลยนะ กลัวนายรอนาน"
"ได้ยังไงล่ะ ไปด้วยกันนี้แหละ อีกอย่างแม่ฉันเตรียมทำสปาร์เก็ตตี้ใส่กุ้งไว้ให้เธอด้วย เธอโชคดีชะมัดเลยที่เกิดมาแล้วกินกุ้งได้ -_- " ทำไมแฟนของฉันมันน่ารักแบบนี้เนี้ยยยย ขนาดทำหน้าตาขี้งอนแบบนี้ก็ยังน่ารักเลย โอ๊ยยย!
"โอ๊ยยย! น่ารักสุดๆเลย แฟนใครเนี้ย ฉันหน่ะชอบกินสปาร์เก็ตตี้ใส่กุ้งที่สุดเลย และก็ชอบชานมไข่มุกของนายด้วย"
"แล้วชอบฉันด้วยมั้ย"
"ชอบสิ ชอบมากเลย"
.
เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วอะนะ ก็ไม่คิดว่า เขาจะยังจำได้อยู่ หรือบางทีอาจจะเป็นแค่ความเคยชินของเขาก็ได้มั้ง บางครั้งที่ฉันนึกถึงเรื่องราวเก่าๆของเรา มันมีแวบนึงที่คิดว่า ตอนนั้นมันก็ดีนะ แต่บางครั้งคนเราก็อาจจะเกิดมาแค่เหมาะที่จะเป็นเพื่อนกัน แต่ไม่ได้ถูกกำหนดให้เป็นคนรักกันก็ได้ ฉันกับภีมอาจจะอยู่ในส่วนนั้น
กึก!
"เอ้า ทำไมเธอยังไม่กินอีก ไม่หิวหรือไง" ฉันหันไปมองตามเสียงเรียก ก็เห็นภีมเอาหลังพิงประตูมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่กดดันมากเลยจนฉันต้องหยิบแก้มชานมมาดูดประชด! แต่ว่าเขาประชุมเสร็จแล้วหรอ บริษัทอะไรประชุมแค่แปปเดียว
"รู้แล้วน่า เดี๋ยวกิน"
"กินแต่ชานมอะนะ กินข้าวด้วยสิ!" เขาพูดพร้อมกับพยักหน้าไปทางจานข้าวที่วางอยู่ ฉันล่ะเบื่อๆๆๆ เขาที่สุด จอมเผด็จการจริงๆ
"ฉันรู้แล้วน่า นายจะดุทำไมเนี้ย"
"เพราะฉันรู้ไงว่า เธอเป็นยังไง เธอก็จะกินแต่ชานม ไม่ยอมกินข้าว เพราะเธอจะบอกว่า เธออิ่มแล้ว พอเอาจานไปเก็บเธอก็จะหิวขึ้นมาทันที คิดว่ารู้ไม่ทันหรือไง" เขาพูดยาวเหยียดออกมา จนฉันต้องรีบถลึงตาทันที ฉันไม่ได้เป็นแบบนั้นสักหน่อย! ฉันคะ..แค่จะกินชานมก่อนเฉยๆ
"ฉันอาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้นก็ได้! พูดเหมือนรู้ดี"
"ก็เพราะฉันมั่นใจว่า ฉันรู้ดีอะสิ"
"แล้วนายรู้ได้ยังไง" ฉันเถียงกับไปทันที จนเขากระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินตรงมาหาฉัน จนฉันต้องค่อยๆ เอนไปข้างหลัง จนตอนนี้หลังฉันติดกับผนังโซฟาแล้วเนี้ย
"แล้วฉันกับเธอเคยเป็นอะไรกันมาก่อนล่ะ จะให้พูดจริงๆ หรอ ว่าฉันรู้ได้ยังไง" ฉันรีบเบิกตากว้างก่อนจะกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ลงคอ เพราะเขาเลื่อนลงมากระซิบข้างหูของฉัน แล้วพูดแค่นี้จำเป็นต้องเอาหน้ามาใกล้ขนาดนี้ด้วยหรอ ฉันรีบลืมตาปี๋เพราะอยู่ๆ ก็รู้สึกว่า เขามาจับผมของฉันมาทัดที่หู หมับ!
"เอา! กินได้แล้ว" ฉันค่อยๆ ลืมตามอง เขาผละมือออกจาผมของฉัน ก่อนจะจับมือของ แล้วก็...ยัดจานข้าวใส่มือ นี่ฉันคิดบ้าอะไรอยู่ คิดว่า เขาจะทำอะไรกันนะ!
"จิ๊!" แต่ตอนนี้ฉันเกลียดหน้าเขาที่กำลังยืนยิ้มเหมือนเยาะเย้ยฉันอยู่ แล้วฉันก็ต้องหยิบซ้อมขึ้นมาตักสปาร์เก็ตตี้กิน ยัยบ้า! ทำตัวน่าขายหน้าชะมัดเลย
"ฉันไปประชุมต่อล่ะ และเธอก็กินข้าวให้หมดซะ อย่ามัวแต่นั่งเขิน" อรั้ยยยย! ไอ้ตาบ้า!
"นะ....นาย!!!!" และเขาจำเป็นต้องหนีประชุมมาเพื่อดูว่า ฉันกินข้าวแล้วหรือยัง ด้วยหรือไง และยังจะมาทำตัวแบบนี้อีก โอ๊ยยย! ยัย! แอรีสกลับมาวันแรกก็ทำตัวน่าอายเลย บ้าจริงๆ!
- ผู้เขียน
