Part ของเต
“ ซวยฉิบหาย ซวยเป็นบ้าเลยเว้ยกู ! ” ผมสบถเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ในห้องพักของ ไอ้แว่น เพื่อนรักของผม
“ มึงหยุดพร่ำเพ้อและเสียงดังทีได้ไหมไอ้เต กูใช้สมาธิเล่นเกมเนี่ย ” มันบ่นก่อนที่จะปาหมอนใส่ผมที่นอนเขลงอยู่บนเตียงอย่างเซ็ง ๆ
ก็จะไม่ให้เซ็งได้ยังไง ผมเองหลังจากที่เมาแป๋เพราะร่วมฉลองงานวันเกิดมันอย่างหนัก เฮียอ๋า เจ้าของกิจการปล่อยเงินกู้และโต๊ะบอลที่ผมทำงานเป็นเด็กเดินโพยและ ทวงหนี้ก็โทรมา
“ เต ลื้อไปจัดการทวงเงินไอ้อุเทนนะ มันค้างทั้งของเก่าของใหม่รวมสี่หมื่นแล้ว เพื่อนเก่ากันไม่ใช่เหรอ เฮีย เห็นแก่ที่มันเคยเป็นเพื่อนกับลื้อถึงยังไม่ส่งคนไปซ้อม บอกมันรีบเคลียร์ให้เรียบร้อยภายในสัปดาห์นี้นะ ”
ผมเลยจำต้องลุกขึ้นตุปัดตุเป๋ล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นขึ้นบ้างแต่ก็ยังไม่หายเมา เพราะแม้แต่จะพยุงตัวให้
