9
*****ยั่วยวน
“ข้าทอดทิ้งท่านแม่มานาน จนท่านเสียสติ เข่นฆ่าสังหาร ทำลายทุกสรรพสิ่ง ข้าพยายามที่จะหลีกเลี่ยงการพบหน้าท่านแม่...” ดวงตาคู่คมปลาบประกายเฝ้ามองใบหน้าเคร่งเครียดใต้แสงจันทร์ คล้ายว่านางกำลังครุ่นคิดสิ่งใดอยู่ตลอด ขณะแหงนหน้ามองหมู่ดาวบนท้องนภาและจันทร์รุธิระ ริมฝีปากบางกระจับ อวบอิ่มน่าชิมชมเมื่อเคลือบด้วยสีแดงสด เทพอู่เฉินไม่ได้พบภริยามานานแสนนาน คงยากแก่การหักห้ามใจ
แม้ในยามนี้ ได้นั่งเคียงข้างกันเพียงลำพังในเรือนเทพหลังใหม่ ท่านเนรมิตขึ้นมาให้ภริยาพักผ่อน บนตั่งนอนไม้สลักลายอสรพิษในห้องนอนเปิดโล่ง
อาเป้ยหันไปทางสามีผู้เฝ้าสนใจแต่นาง ไม่ละวางตาไปสักอึดใจเดียว
“ท่านไม่จำเป็นต้องวิ่งหนีอีกต่อไปเทพอู่เฉิน ท่านจะได้รับการยอมรับทุกสิ่งจากข้า ข้าเต็มใจยินดีแม้กระทั่งการร่วมรักกับปีศาจร้ายในตัวท่าน...”
“ข้าจะอดใจไหวได้อย่างไร มีภริยาที่เข้าใจชีวิตสามี ข้าคงรอวันตบแต่งเจ้าไม่ไห
